M A Z E

24 (unicode)

ရှောင်းကျန့်က စကားကြီးစကားကျယ်ဖြင့် ‘လူတစ်ယောက်ကိုနာကျင်စေချင်ရင် သူအမြတ်နိုးဆုံးအရာကိုဖျက်ဆီးပစ်ရမယ်’လို့အသံကောင်းဟစ်ကြွေးထားပေမယ့် တကယ့်တကယ်တမ်း သူ့ရည်မှန်းချက်ရဲ့သုံးပုံတစ်ပုံက အကောင်အထည်ပေါ်လာလေတော့ ဘယ်လိုဖျက်ဆီးရမလဲဆိုတဲ့မေးခွန်းက ထပ်ပြီးပေါ်ထွက်လာပြန်တယ်။

ကားမောင်းနေရင်း ဘေးကဖက်ထုပ်လုံးကိုကြည့်မိတော့ ကားမှန်ဘေးမျက်နှာကပ်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးတဟဟဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလှည့်ပတ်ကြည့်နေတယ်။ ပြီးနောက် ဒီဖက်ကိုလှည့်လာပြီး ရှောင်းကျန့်ကြည့်နေတာကိုမြင်သွားလေတော့ ဟီးခနဲရယ်ပြလာတယ်။ ဒီကလေးရဲ့အပြုံးတွေက ဒီလိုပဲဖြူစင်တာလား၊ ဒါမှမဟုတ် ဖြူစင်တဲ့အပြုံးပဲပြုံးတတ်တာလားဆိုတာ ရှောင်းကျန့်ဝေခွဲမရ။

မဟုတ်တာကြံစည်နေတဲ့အတွင်းစိတ်နဲ့မို့ အဲ့ဒီအပြုံးကို ခပ်ကြာကြာမကြည့်နိုင်တော့ပဲ အကြည့်လွှဲပစ်လိုက်သည့်တိုင်တောင် ထိုကလေး သူ့ကိုကြည့်နေဆဲဆိုတာတော့ သူသေချာသိ‌နေတယ်။

“ သီချင်း‌ဖွင့်ပါလား မြူးမြူးလေး။ ကျန့်ကောကလည်း စကားမပြောတော့ အရမ်းပျင်းဖို့ကောင်းတယ် ”

အင်္ကျီရဲ့ရှည်ထွက်နေတဲ့လက်နှစ်ဖက်က လုံးခြေထားမှုကြောင့် ကြေမွနေလေတယ်။ သီချင်းဖွင့်ခိုင်းတဲ့စကားကိုပြောနေစဉ်မှာလည်း ထိုအင်္ကျီလက်ကိုချည်နှောင်ရင်း ကားနောက်ခုံကို ဆံပင်ရွှေဝါရောင်‌တွေနဲ့ပွတ်သပ်ရင်း တစ်ယောက်တည်းရှုပ်ယှက်ခတ်နေတာဖြစ်တယ်။ အာရုံအများကြီးမထားချင်ပေမယ့်လည်း ထိုကလေးကိုယ်တိုင်က ရှောင်းကျန့်ကိုအာရုံမစိုက်စိုက်အောင် လုပ်နေသလိုပင်။

ခဏကြာတော့ ကားအတွင်း ခပ်မြူးမြူးသီချင်းတစ်ပုဒ်က ပျံ့လွင့်လာလေတယ်။ ရှောင်းကျန့်အနေနဲ့ တဒင်္ဂတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်အံ့ဩသွားရတယ်။ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ကလေးအသံလေးနဲ့တောင်းဆိုမှုကို သူကဘာလို့မငြင်းဆန်နိုင်လိုက်ရတာလဲ။ ပြန်ပေးဆွဲလာတဲ့လူတစ်‌ယောက်အသွင်လိုမျိုးမဟုတ်ပဲ ကလေးကိုကစားကွင်းလိုက်ပို့မယ့်လူတစ်ယောက်လိုလုပ်နေတဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ် နားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်သွားရတယ်။ ရှေ့ရက်တွေကရှိခဲ့တဲ့ရင်းနှီးမှုတွေက ရှောင်းကျန့်ကိုကောင်းကောင်းကြီးစိတ်အနှောင့်အယှက်ပေးနေလေပြီ။