M A Z E

25

လူတစ္ေယာက္ကကိုယ့္ကိုယုံၾကည္ေပးတယ္ဆိုတာက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ပဲအင္အားႀကီးၿပီးလႊမ္းမိုးနိုင္စြမ္းရွိလဲဆိုတာ ေရွာင္းက်န႔္ေသခ်ာမသိေပမယ့္လည္း ‘ေကာေကာကိုယုံတယ္’ဆိုတဲ့ ထိုကေလးရဲ႕စကားကေတာ့ ေရွာင္းက်န႔္စိတ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးကိုလႈပ္ရွားေစတယ္။ မျပန္ရဲဘူးဆိုတဲ့ကေလးကို ေသခ်ာေပါက္ကိုပဲ ေရွာင္းက်န႔္ကလည္းအိမ္ကိုျပန္မပို႔ခဲ့ဘူး။ အဲ့သလိုပဲ ထိုကေလးကလည္း အိမ္ျပန္ဖို႔ကိုတစ္ခြန္းမွကိုမဟ။

“ အနီနဲ႕အနက္နဲ႕ပဲက်စ္ရတာလား ”

“ မဟုတ္ဘူးေလ။ သားကအနီနဲ႕အနက္ႀကိဳက္လို႔ အဲ့ဟာကိုပဲက်စ္တာလို႔ ”

“ ဒါဆို ထပ္က်စ္ရင္ေရာ အနီနဲ႕အနက္ပဲက်စ္မွာလား ”

“ ဟုတ္။ က်ိန္းေသေပါက္ကို အနီနဲ႕အနက္ပဲေပါ့ ”

ႀကိဳးေတြကိုဆရာက်စြာနဲ႕ လိမ္က်စ္ေနတဲ့ထိုကေလးရဲ႕ဆံပင္အုပ္အုပ္ေလးကိုဖြၿပီးတာနဲ႕ ေရွာင္းက်န႔္ အေနာက္ဖက္ကိုထထြက္လာလိုက္တယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းၿပီး စိတ္ၿငိမ္ေစတဲ့ပညာရပ္တစ္ခုကို သူလည္းသင္ယူခ်င္တယ္။

“ ဘာမွမေျပာနဲ႕! ငါေျပာတာအရင္နားေထာင္။ အနီနဲ႕အနက္ပိုးႀကိဳးေတြ သုံးကိုက္ေလာက္စီဝယ္လာေပးစမ္းပါ။ အခန္းေရွ႕ပဲထားထားခဲ့။ ဘဲေတြဘာေတြတီးမေနနဲ႕ေနာ္။ messageအတိုေလး ပို႔ေပးထားရင္ပဲရၿပီ ”

“ ..... ”

“ ရွာေနၾကၿပီဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ အဲ့လိုရွာတိုင္း ေတြ႕မွာတဲ့လား။ သဲလြန္စေတြအကုန္ေဖ်ာက္ထားတာပဲကို ”

“ ...... ”

“ သြားမယ့္ရက္လည္းငါသိတာမို႔ မင္းပါးစပ္ေလးသာပိတ္ထားေပး။ ဟုတ္ၿပီလား ”

ဦးေလးထားေပးထားတဲ့ သူ႕အတြက္လူယုံက ရွာေဖြတာေတာ္ေပမယ့္ သိပ္ကိုပစိပစပ္မ်ားလြန္းတယ္။ မလိုအပ္ပဲသူ႕အတြက္ ပူပန္ေပးေနတာမ်ိဳးေတြ ေရွာင္းက်န႔္ကသိပ္ႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး။ အခုလည္း စကားမ်ားေနတာမို႔ ဆက္နားမေထာင္ေတာ့ပဲ ဖုန္းသာပိတ္ခ်လိဳက္ေတာ့တယ္။

ဖက္ထုပ္လုံးကိုျပန္ေပးဆြဲတဲ့ကိစၥမွာ စလယ္ဆုံးက သူ႕စနက္ႀကီးပဲမို႔ ‘ဘာမွလုပ္ျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး’ဆိုတဲ့ သူ႕စကားတစ္ခြန္းကိုလည္း ဦးေလးကလြယ္လင့္တကူပဲလက္ခံေပးလာတယ္။ ဂ်ပန္သြားမယ့္ရက္ကိုေျပာၿပီး ကိစၥေတြကိုအၿပီးသတ္ဖို႔လည္း ကတိေပးထားတာမို႔ အခုအခိုက္အတန႔္မွာ ေရွာင္းက်န႔္ေပ်ာ္႐ႊင္ရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ သိပ္ၿပီးအခ်ိန္ဆြဲေနလို႔မျဖစ္ပါ။