ထူးေအာင္ဆီ စိတ္မေရာက္ေအာင္ ေနေနရင္းနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ လက္ေကာက္ဝတ္ကို တစ္ခါလွီးျဖတ္မိသြားတယ္။ တကယ္ကစမ္းသပ္ၾကည့္တာပါ။ စိတ္ထဲကဒဏ္ရာနဲ႕ အျပင္ကဒဏ္ရာ ဘယ္အရာကပိုၿပီး နာက်င္လဲလို႔။ အေမတို႔ကေတာ့ အရမ္းလန႔္သြားၾကမယ္ထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕။
ကိုေဇာ္ေဇာ္က အားရဝမ္းသာနဲ႕ ဖုန္းဆက္တယ္။ ထူးေအာင္ေလးျပန္ေရာက္ေနၿပီတဲ့။ ေပ်ာ္လိုက္တာဆိုတာေလ။ ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ အေျပးေလးသူ႕အိမ္ေရွ႕သြားၾကည့္လိုက္တယ္။ အသားေတြျဖဴလာလိုက္တာ။ အရပ္လည္းရွည္လာသလိုပဲ။ ပိုၿပီးၾကည့္ေကာင္းလာတယ္။
ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ထူးေအာင္က စက္ဘီးနဲ႕ ေက်ာင္းလာတာမို႔ သူ႕ဦးေလးလာႀကိဳမွာကို မေစာင့္ရေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္တယ္။ အိမ္ျပန္တာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ က်ဴရွင္သြားတာ။ က်ဴရွင္က အခ်ိန္နဲ႕ဆိုေတာ့ သူ႕ဦးေလးကိုေစာင့္ေနရင္ တက္လိုက္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ စက္ဘီးနဲ႕လာတာထင္တယ္။ ထူးေအာင္က စက္ဘီးနဲ႕လာေတာ့ ခါတိုင္းလို ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္ေငးၾကည့္လို႔ မရေတာ့ဘူး။
ထူေအာင္ကိုအစက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ တစ္တန္းေလာက္ငယ္မယ္လို႔ထင္ထားတာ။ ေက်ာင္းဆင္းတိုင္းေတြ႕ရတာပဲမို႔ ထူးေအာင္ဘယ္အတန္းကလဲဆိုတာကို အမွတ္မထားျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာလည္း တစ္ခါမွမဆုံဖူးဘူး။ တကယ္က ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ထူးေအာင္က အတန္းအတူတူပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ထူးေအာင္က (A)ခန္း၊ ကြၽန္ေတာ္က (D)ခန္း။ အခန္းပဲကြာတယ္။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြ မေတြ႕ရေတာ့ မုန႔္စားဆင္ခ်ိန္တို႔၊ ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တို႔ဆိုရင္ (A)ခန္းေရွ႕မွာ မေယာင္မလည္နဲ႕ ထူးေအာင္ကို သြားသြားေခ်ာင္းျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ေတြၾကာလာေတာ့ ေခ်ာင္းၾကည့္႐ုံနဲ႕ မလုံေလာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ထူးေအာင္နဲ႕ စကားေျပာခ်င္တယ္။ ခင္ခ်င္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ခ်င္တယ္။
ဆယ္တန္းႏွစ္က အေတာ္ဆိုးတယ္။ ထူးေအာင္နဲ႕ကြၽန္ေတာ္က အရမ္းစိမ္းသြားသလို ခံစားရတယ္။ အရင္ကလည္း မခင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူေရးတဲ့ စာေလးေတြ၊ သူဆြဲတဲ့ ဗ႐ုတ္သုတ္ခပုံေလးေတြ ေတြ႕ေနျမင္ေနရေတာ့ ရင္ႏွီးတယ္လို႔ခံစားရတာ။ အခုက ဘာဆိုဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။
YOU ARE READING
မောင်ထူးနဲ့ပေါင်းပြီး ကျွန်တော်ပါထူးသွားတယ် ( Completed)
Fantasyကိုယ်က ဇာတ်ကြောင်းပြောပုံစံလေးတွေဆို တအားကြိုက်တာမို့... ဇာတ်ကြောင်းပြောပုံစံမျိုးပဲရေးမှာပါနော်။ ကိုယ့်အကြောင်းကို ကိုယ်ဘာသာပြောပြနေသလိုမျိုးပါ ကိုယ္က ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာပံုစံေလးေတြဆို တအားႀကိဳက္တာမို႔... ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာပံုစံမ်ိဳးပဲေရးမွာပါေနာ္။ ကိုယ့္...
