မောင်ထူးနဲ့ပေါင်းပြီး ကျွန်တော်ပါထူးသွားတယ် ( Completed)

P_12 (Uni)

ထူးအောင်ဆီ စိတ်မရောက်အောင် နေနေရင်းနဲ့ ကျွန်တော် လက်ကောက်ဝတ်ကို တစ်ခါလှီးဖြတ်မိသွားတယ်။ တကယ်ကစမ်းသပ်ကြည့်တာပါ။ စိတ်ထဲကဒဏ်ရာနဲ့ အပြင်ကဒဏ်ရာ ဘယ်အရာကပိုပြီး နာကျင်လဲလို့။ အမေတို့ကတော့ အရမ်းလန့်သွားကြမယ်ထင်တယ်။ ကျွန်တော့်ကိုအရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့။

တစ်ရက်ကျတော့ ကိုဇော်ဇော်က အားရဝမ်းသာနဲ့ ဖုန်းဆက်တယ်။ ထူးအောင်လေးပြန်ရောက်နေပြီတဲ့။ ပျော်လိုက်တာဆိုတာလေ။ တွေ့ချင်လွန်းလို့ အပြေးလေး သူ့အိမ်ရှေ့သွားကြည့်လိုက်တယ်။ အသားတွေဖြူလာလိုက်တာ။ အရပ်လည်းရှည်လာသလိုပဲ။ ပိုပြီးကြည့်ကောင်းလာတယ်။

ဆယ်တန်းရောက်တော့ ထူးအောင်က စက်ဘီးနဲ့ ကျောင်းလာတာမို့ သူ့ဦးလေးလာကြိုမှာကို မစောင့်ရတော့ဘူး။ ကျောင်းဆင်းရင် ချက်ချင်းပြန်တယ်။ အိမ်ပြန်တာတော့မဟုတ်ဘူး။ ကျူရှင်သွားတာ။ ကျူရှင်က အချိန်နဲ့ဆိုတော့ သူ့ဦးလေးကိုစောင့်နေရင် တက်လိုက်ရမှာမဟုတ်ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် စက်ဘီးနဲ့လာတာထင်တယ်။ ထူးအောင်က စက်ဘီးနဲ့လာတော့ ခါတိုင်းလို ကျောင်းဆင်းချိန်တိုင်း ကျွန်တော်ငေးကြည့်လို့ မရတော့ဘူး။

ထူအောင်ကိုအစက ကျွန်တော့်ထက် တစ်တန်းလောက်ငယ်မယ်လို့ထင်ထားတာ။ ကျောင်းဆင်းတိုင်းတွေ့ရတာပဲမို့ ထူးအောင်ဘယ်အတန်းကလဲဆိုတာကို အမှတ်မထားဖြစ်ခဲ့ဘူး။ ကျောင်းဝန်းထဲမှာလည်း တစ်ခါမှမဆုံဖူးဘူး။ တကယ်က ကျွန်တော်နဲ့ထူးအောင်က အတန်းအတူတူပဲ ဖြစ်နေတယ်။ ထူးအောင်က (A)ခန်း၊ ကျွန်တော်က (D)ခန်း။ အခန်းပဲကွာတယ်။

ကျောင်းဆင်းချိန်တွေ မတွေ့ရတော့ မုန့်စားဆင်ချိန်တို့၊ ထမင်းစားကျောင်းဆင်းချိန်တို့ဆိုရင် (A)ခန်းရှေ့မှာ မယောင်မလည်နဲ့ ထူးအောင်ကို သွားသွားချောင်းဖြစ်တယ်။ အချိန်တွေကြာလာတော့ ချောင်းကြည့်ရုံနဲ့ မလုံလောက်ချင်တော့ဘူး။ ကျွန်တော် ထူးအောင်နဲ့ စကားပြောချင်လာတယ်။ ခင်ချင်တယ်။ သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်ချင်မိတယ်။

ဆယ်တန်းနှစ်က အတော်ဆိုးတယ်။ ထူးအောင်နဲ့ကျွန်တော်က အရမ်းစိမ်းသွားသလို ခံစားရတယ်။ အရင်ကလည်း မခင်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူရေးတဲ့ စာလေးတွေ၊ သူဆွဲတဲ့ ဗရုတ်သုတ်ခပုံလေးတွေ တွေ့နေမြင်နေရတော့ ရင်နှီးတယ်လို့ခံစားရတာ။ အခုက ဘာဆိုဘာမှ မမြင်ရတော့ဘူး။