မောင်ထူးနဲ့ပေါင်းပြီး ကျွန်တော်ပါထူးသွားတယ် ( Completed)

P_19 (Zawgyi)

ကြၽန္ေတာ္တို႔အခု ရန္ကုန္ျပန္တဲ့ကားေပၚမွာ။ ေမာင္ထူးကေဘးမွာ အိပ္လို႔။ သူ႕လက္တစ္ဖက္က ကြၽန္ေတာ့္လက္တစ္ဖက္ကို ဆုတ္ကိုင္ထားတယ္။ ဒီေန႕နဲ႕ဆို ေမာင္ထူးနဲ႕ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ လက္ထပ္ထားတာ (17)ရက္ရွိၿပီ။ စစ္ကိုင္းမွာေနခဲ့တာ (13)ရက္။ သၾကၤန္ရက္ေတြကလြဲၿပီး က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာ ေမာင္ထူးနဲ႕ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ သၾကၤန္ရက္ကေတာ့ လည္ရတာ မႀကိဳက္လို႔ ဘယ္မွမသြားျဖစ္ဘူး။ စိုစိစိုစိနဲ႕ဆို ဘယ္လိုမွမေနတတ္တာမို႔။ ကြၽန္ေတာ္သေဘာမက်ေတာ့ ေမာင္ထူးတို႔ကိုလည္း လိုက္ပို႔မေနေတာ့ဘူး။

ေမာင္ထူးနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာပဲ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါမွ ရည္းစားမထားခဲ့ဖူးသလို ထားဖို႔လည္း စိတ္ကူးမရွိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳက္ရေလာက္တဲ့ သူရယ္လို႔လည္း မေတြ႕ခဲ့ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ထူးနဲ႕ေတြ႕တယ္။ ဒီလိုပဲ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းေဖာ္ေပါ့။ ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚေကာင္းတယ္။ ေဆးေတြလည္း လိမ္းေပးဖူးတယ္။ စကားေတြလည္း ေျပာေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲ့ဒီည ေမာင္ထူးဇာတ္ကားၾကည့္တဲ့ည။ အရာအားလုံးေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေမာင္ထူးကို ေၾကာက္လာတယ္။ ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခုလုပ္မွာ အဲ့လိုမ်ိဳးပဲ ေတြးမိေနခဲ့တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေမာင္ထူးနဲ႕ မေတြ႕ေအာင္ေရွာင္ခဲ့တယ္။

ေရွာင္ေနေပမယ့္ တည့္တည့္တိုးတယ္။ ေမာင္ထူးတို႔အိမ္မွာ စာသင္ဖို႔ျဖစ္လာျပန္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ထိလည္း ကြၽန္ေတာ္ေမာင္ထူးကို ေၾကာက္ေနတုန္းပဲ။ တကယ္ဆို ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာမွလုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ အရင္ကဆို ကြၽန္ေတာ့္အေပၚေတာင္ ေကာင္းေပးခဲ့တာကို။ အစိုးရိမ္လြန္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါတယ္။ အဲ့စိတ္ကမေကာင္းဘူးဆိုတာကို သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုမွေဖ်ာက္လို႔မရဘူး။ အက်င့္ပါေနတာ။ အက်င့္ဆိုတာျပင္ဖို႔ခက္တယ္တဲ့။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြကိုေပါ့။