မောင်ထူးနဲ့ပေါင်းပြီး ကျွန်တော်ပါထူးသွားတယ် ( Completed)

P_17 (Uni)

ဘုရားကနေ အိမ်ပြန်ရောက်ကတည်းက ထူးအောင်တစ်ယောက်ထွက်သွားလိုက်တာ အခုထိပေါ်မလာ။ ဘယ်တွေသွားနေလဲမသိ။ ညနေတောင်စောင်းနေပြီကို။ ကျွန်တော်က စိတ်ဆိုးချင်ယောင်ဆောင်နေလို့သာ လိုက်မသွားတာ။ စိတ်ကတော့ နည်းနည်းလေးမှမချ။

အစကတော့ တကယ်စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတယ်။ နမ်းတာကိုတွန်းထုတ်ပစ်တော့ ရှက်လည်းရှက်မိတယ်။ နောက် ပြန်စဉ်းစားလိုက်မှ ထူးအောင်အလွန်မဟုတ်။ ကျွန်တော်ကသာ လွန်သွားခဲ့တာ။ တကယ်ဆို ထူးအောင်က ကျွန်တော့်ကို ချစ်တာမဟုတ်ဘူး။ သူထောင်ကျမှာကြောက်လို့သာ ကျွန်တော်နဲ့လက်ထပ်လိုက်ရတာ။ ရုတ်တရက်ကြီး သွားနမ်းတော့ လန့်ပြီးတွန်းထုတ်မိမှာပေါ့လေ။ ကျွန်တော်ကလည်း ကျွန်တော်ပါပဲ အဲ့တုန်းက ထူးအောင်ကိုတအားအူယားသွားပြီး အသားယူမိသွားတာ။တကယ်ဆို တစ်ဆင့်ချင်းသွားရမှာ။ ကျွန်တော့်အဆင့်က အပွေ့အဖက်အဆင့်ပဲ ရှိသေးတာ။ နမ်းတဲ့အဆင့်ထိမရောက်သေး။ ဒါကိုသွားနမ်းတော့ ခံရပြီပေါ့။

အငြင်းခံရတော့ ရှက်ပြီး မျက်နှာတွေပူလာတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုများ စိတ်ဆိုးသွားပြီလားဆိုပြီး ထူးအောင်ကိုလည်း မကြည့်ရဲ့ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ထင်သလိုမဟုတ်။ ထူးအောင်က ကျွန်တော့်ကိုစိတ်မဆိုးတဲ့အပြင် ကျွန်တော်စိတ်ဆိုးနေတယ်ထင်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုတကြည့်ကြည့်နဲ့။ ခါတိုင်းစကားနည်းတဲ့သူက စကားတွေလည်းပြောတယ်။

ဆိုင်ကယ်စီးတော့လည်း ဘက်မှန်တစ်ဖက်ကို ကျွန်တော့်မျက်နှာကိုချိန်ပြီး တစ်လမ်းလုံးကြည့်လာတယ်။ မှန်ထဲကနေ သူကျွန်တော့်ကိုမြင်ရရင် ကျွန်တော်ကလည်းသူ့ပြန်မြင်ရမယ်ဆိုတာ မသိတာလား၊ မေ့နေတာလားတော့ မပြောတတ်ဘူး။ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်လိုက် မျက်မှောင်ကုတ်လိုက်နဲ့ ဘာတွေစဉ်းစားနေလည်း မသိဘူး။ သူလုပ်နေပုံက ရေခဲတုံးကို အပူပေးနေသလိုပဲ ဒီမှာအရည်ပျော်ကျချင်နေပြီ။ စိတ်ရှိလက်ရှိသာဆို အနောက်ကနေ သူ့ကုတ်ပိုးကို သွားရာအကွင်းလိုက်ထင်အောင် ကိုက်ပစ်လိုက်ချင်တယ် တကယ်။

-------------------------------------------------------

(6)နာရီလောက်ကျတော့ ထူးအောင်ပြန်ရောက်လာတယ်။ ရောက်ရောက်ချင်း အပေါ်ထပ်ကို ကုတ်ကုတ်,ကုတ်ကုတ်နဲ့ တက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ပြန်ဆင်းလာတယ်။ ရေချိုးတယ်။ (6)နာရီခွဲလောက်ကျတော့ ထမင်းစားကြတယ်။ ထမင်းဝိုင်းရောက်တော့ ဧည့်သည်တွေပစ်ပြီး ဘယ်တွေလျှောက်သွားနေတာလဲတဲ့ ထူးအောင်အမေက သူ့သားကိုမေးနေတယ်။ ထူးအောင်ကပြန်မဖြေဘူး။ တော်တော်မလိမ္မာတဲ့သား။