The boy that i love

-

Ik haal mijn hand omhoog en raak het leren stofje. Mijn vingers voelen een zachte tinteling en ik grijp het jasje vast. Ik haal hem van het haakje en slinger hem om mijn schouders. Ik steek mijn handen erdoorheen en langzaam went mijn lichaam aan het gewicht van het jasje. Ik raak kort het zilver om mijn nek aan en loop begin mijn boeken bij elkaar te rapen. De gedachtes spoken nog altijd door mijn hoofd en ik bijt ondertussen op mijn lip. Ik adem zwaar en de tranen branden. Ik snuif als ik een foto van Rowan tussen mijn spullen zie en pak hem even vast. Alles herinnert me aan hem. Alles wat ik vastpak, zie, hoor het maakt niet uit of het maar iets kleins is, altijd komen mijn gedachten uit bij hem. Een naar gevoel verspreidt zich in mijn borstkas en ik word me er steeds meer van bewust dat het gevoel er al langer zit. Ik besef nu pas dat ik het geaccepteerd hem, dat ik zou proberen hem los te laten, al zou dit gevoel nooit weggaan. Langzamerhand heb ik mijn spullen voor elkaar en slinger ik mijn tas over mijn schouder. Ik loop mijn kamer uit en kijk nog één keer over mijn schouder. Het fotootje ligt volop in het zicht en een zonnestraal heeft doet hem oplichten. Ik glimlach en zie voor me hoe we aan het voetballen waren. De zon, die schaduwen over zij gezicht maakte, zijn haren loeten dansen. Het nare gevoel blijft aan me knagen en eet me langzaam maar zeker op. Ik negeer het en sluit mijn deur. Ik loop de trap af en loop naar de woonkamer. Ik hoor het tikken van de klok en kijk hoe laat het is. Zodra het tot me doordringt dat ik nog een kwartier heb, pak ik mijn mobiel en app ik Julia. Meteen krijg ik een berichtje terug dat ze er over tien minuten zal staan en ik vergrendel mijn mobiel. Ik ga zitten op de nog altijd vertrouwde bank en draai mijn mobiel rond in mijn rechterhand. De schade aan mijn linkerhand is beperkt en het valt allemaal mee. Ik zucht diep en luister naar de secondes, die langzaam wegtikken.
Ik rits het Jackie dicht en stap in mijn Nikes. Ik bekijk mezelf even in de spiegel en zwaai mijn haren over mijn schouders. Ik loop naar de keuken en zie dat de zon langzaam tevoorschijn is gekomen. Het licht doet het alles er vredig uitzien en voor twee seconde ben ik even rustig. Ik adem diep in, pak mijn tas en loop door de achterdeur naar buiten. Ik trek mijn fiets uit de schuur en gooi mijn tas in mijn mand. Een frisse ochtendwind vult mijn longen en ik begin te trappen. Na even fietsen zie ik Julia staan en zodra ik bij haar ben stap ik af. Ze kijkt me aan en glimlacht met haar ogen. Ik adem diep in en knik. We stappen op en beginnen aan de weg naar school.
Eenmaal op school aangekomen, zetten we onze fietsen in de fietsenstalling. Zodra ik door de deur naar binnen stap, wordt het stil in het hele atrium. Ik slik moeilijk en voel de blikken als messen in mijn rug. Julia pakte bij mijn arm en nog nooit ben ik haar zo dankbaar geweest als vandaag. We lopen naar onze kluisjes als ik de mijne zie. Ik haal mijn sleutels tevoorschijn en voel de ogen van alle leerlingen prikken. Fluisterende kinderen, vol medeleven zie ik vanuit mijn ooghoeken naar me staren. Julia legt een hand op mijn schouder en ik adem bibberig uit. Met trillende handen leg ik mijn boeken in mijn kluisje waarnaar ik hem sluit.
Waarschijnlijk weet de hele school het van het incident dat zich de laatste dagen heeft afgespeeld. Julia leidt me naar het eerste lokaal, waar we Duits hebben. We gaan aan een tafel zitten en de stilte die er tot nu toe was, wordt verbroken zodra ik iemand op mijn schouder voel tikken.
Ik kijk op en kijk in twee ijs blauwe ogen. Met moeite bedwing ik mijn woede en herinneringen die ik met deze persoon gedeeld heb en ik sta op. Tot mijn verbazing hoef ik niet meer naar haar op te kijken en steek ik zelfs een paar centimeters boven haar uit. Ik zie dat haar ogen langzaam glazig worden en ze likt haar lippen.
"Annabel, ik-" Ze slikt even en gaat verder: "Ik- Het spijt me zo." Ze kijkt me recht aan en ik zie haar blik, vol medelijden. Ik bekijk haar blonde haren, die langer zijn geworden, haar gezicht is gek genoeg alleen gevuld met een beetje foundation, een klein lijntje boven haar oog en een klein laagje mascara doet haar uiterlijk er zachter uitzien. Ik adem diep in en voel de ogen van Julia op me gericht. Ze weet dat ik dit zelf wil doen. "Megan, ik hoef je medelijden niet." Ik pers er een kleine glimlach uit en zeg: "Maar je excuses zijn aanvaard." Ze staart naar me en een traan rolt over haar wangen. "Ik was zo stom." Ze schudt haar hoofd en wendt haar blik af.
Ik sla mijn armen om haar heen en aarzelend voel ik die van haar. Zo staan we even als Megan zegt: "Gecondoleerd, Annabel." Ik bijt hard op mijn lip en voel een traan over mijn wangen. Fluisterend komt eruit: "Dankjewel." En we laten los. Ze glimlacht kort en ik zie dat het oprecht is. Dit is de echte Megan, dit is niet de blik die ik aan het begin zag. Ze is veranderd.
Ik voel een arm om mijn schouder en glimlach bij Julia haar parfum. Megan wrijft over mijn schouder en vraagt verder ook niet over mijn pols of de verdere gebeurtenis. Even, voel ik mezelf vredig.
De bel gaat en Julia en ik pakken onze tassen. Ik begin te lopen en Megan en Julia komen naast me lopen. Ik stap door de deur en kijk naar mijn plek. Ik slik en loop naar het tafeltje achterin, bij het raam. Julia komt naast me zitten en Megan verplaats zich naar een plekje voor ons. Ik zie de blikken van mijn klasgenoten en ik blijf uit het raam kijken. Ik hoor de tweede bel, vaag op de achtergrond en een deur die sluit. Het geluid van het tikken van een paar hakken doet me terugkeren en ik wend mijn blik van het raam af. Zodra i mijn hoofd omdraai kijk ik recht in de ogen van mevrouw Westendorp. Ze glimlacht even en kijkt weer verder. Ze begint te les, waar ik niets van meekrijg. Het enige wat ik doe, is denken aan Rowan, terwijl ik uit het raam staar.
Het tikken van iemand op mijn schouder doetje opkijken en mevrouw Westendorp kijkt me liefdevol aan. Ik kijk naast me en zie dat iedereen de klas uit is. Ik zie Julia en Megan buiten het lokaal praten en mevrouw gaat naast me zitten. Ik begin ondertussen mijn boeken in te pakken en ze zegt: "Hoe gaat het, meisie?" Ik lik mijn lippen en fluister: "Het gaat." Ze glimlacht en gaat door haar haren. "Ik wilde je even zeggen dat alle docenten op de hoogte zijn van het hele incident. Annabel, je moet weten dat je er niet alleen voor staat." Ze fronst met haar wenkbrauwen en een kleine lach siert mijn lippen. "Dank u, mevrouw." Ze knikt kort en zegt: "Nog gecondoleerd, met het verlies van Rowan."
Een steek gaat door mijn hart en ik knik ook. "Dank u." Komt er bijna onhoorbaar uit. Ze geeft me een schouderklopje en ze staat op. Ik volg haar voorbeeld en onze blikken kruizen elkaar nog eventjes. Een bemoedigend knikje en de bel sluiten het eerste lesuur af en ik loop de klas uit, de komende lesuren tegemoet komend.
Ik neem een hap van mijn brood en kauw hem zonder smaak weg. Het is aardig stil in de kantine, op een paar gesprekken na. Een aantal leerlingen zijn bij me gekomen om me te condoleren met Rowan. Alle docenten hebben me het ook gezegd. Ook blijven de blikken van alle leerlingen me achtervolgen en ik voel de vermoeidheid en het gevoel in mijn borstkas. Ik kijk even om me heen en zie Kevin zitten. Hij kruist mijn blik en haalt even zijn hand op. Ik zie dat hij zich omdraait naar zijn vrienden en op me af komt lopen. Ik sta ook op en omhels hem, zodra hij bij onze tafel aankomt. Hij gaat even doormijn haren en ik ruik zijn aftershave.
Dezelfde als Rowan altijd gebruikte.
Ik voel zijn zachte aanraking en we laten los. Hij haalt even zijn hand omhoog en raakt mijn hand kort aan. I zie dat er een traan over zij wang loopt en ik kijk vol medeleven naar hem op.
Zijn vriend, die hij al sinds hij klein was kent, is weg. Hij bijt op zijn lip en ik hoor een stoel naar achteren schuiven. Julia komt erbij staan en kijkt even naar mij. Ik glimlach zover het lukt en knik naar haar. Ze pakt Kevin zijn hand en ze lopen weg. Ik zucht diep en ga bij Megan zitten. Ze kijkt me aan en ik kijk even terug. Haar blik is zelfverzekerd en liefdevol. Iets wat ik nog niet eerder heb gezien bij haar. Ze wrijft zacht over mijn linkerhand met het verband en we eten ons brood verder.

Heeej jongens omg,
Het spijt me zo zo zo zo erg dat ik niet meer heb ge-update! Ik heb hem 6 keer opnieuw moeten typen omdat mijn Wattpad heel stom doet. Het spijt me echt.
Ik hoop dat jullie nog even geduld hebben. Nog 3 hoofdstukjes en it's done!
Anyway, sorry nogmaals enjoy en tot snel! (Ik probeer sowieso op woensdag te updaten, of in ieder geval de komende dagen.)
Tot snel!
Ciao <3