The boy that i love

-Rowan

Ik bekijk het gebouw en loop langzaam de bosjes uit. Sommige lichten bevestigen dat er mensen binnen zijn en ik loop het pad op. Ik bekijk de hoogte en schat in hoeveel ik zou moeten klimmen. Ik loop naar een regenpijp en kijk om me heen.

Ze krijgen het geld echt niet zo makkelijk.

Ik zet mijn voet neer en klim soepel naar boven. Als ik op hoogte ben van het raam probeer ik hem te openen. Na even klemmen springt hij open en ik glijd naar binnen. Zodra ik weer met beide benen op de grond sta, haal ik opgelucht adem. Ik veeg de onzichtbare kreuken uit mijn kleren en ik bekijk de kamer. Hoge boekenkasten zorgen voor een zachte uitstraling. De vele boeken maken het gezellig en hier en daar staat een stoel. Twee stoelen staan bij elkaar geschoven en ik kijk naar de open deur. Voorzichtig loop ik ernaartoe en loop erdoor heen. De gang splitst zich in tweeën en ik kies voor rechts. Ik hoor overal stemmen en ik blijf zo dicht mogelijk tegen de muur. Ik kom langs allemaal deuren en leg mijn oor tegen eentje aan. Het is stil en langzaam doe ik hem open. Ik loop snel naar binnen en sluit de deur. Zodra ik me weer omdraai zie ik een bed staan. Ik kijk verder en bekijk de bijbehorende nachtkastjes. Ik zie een paar fotolijstjes en loop ernaartoe. Ik pak er eentje vast en bestudeer hem aandachtig. Na even kijken komt er een kleine herkenning naar boven. Ik kijk beter en weet het zeker. Dat is de vader van Annabel! Verbaasd kijk ik naar het jongetje dat naast hem staat. Ik frons en probeer het gezicht te plaatsen.

Opeens hoor ik voetstappen op de gang en ik zet het lijstje terug. Ik verdwijn de kast in en wacht tot ze voorbij gaan, wat echter niet gebeurd. Ik hoor een deur opengaan en houd mijn adem in. Vlak daarna hoor ik stemmen en ik probeer op te vangen wat ze zeggen.

"Hij komt wel, vertrouw me." Een gegrinnik vult de kamer. "Tuurlijk komt hij. En anders.." Ik hoor wat gestommel en het gesprek gaat door.

"En wat doen we met zijn vrouw?" "Die laten we met hun meegaan, we hebben niks aan haar." Wat binnenmonds gemompel en weer een stem: "Als hij niet komt." Een korte stilte. "Overleeft ze het niet." Mijn gezicht trekt wit weg. Dit gaat over Annabel. Mijn hand schiet naar de pistool. Ik adem in en uit en neem hem vast. Ik trek hem onder mijn shirt vandaan en loop naar buiten.

Ik houd het wapen op de onbekende mannen gericht en meteen zijn ze stil.

"En of zij het gaat overleven." Sis ik. "Waar is ze?!" Één van de mannen probeert achteruit te lopen en ik laat dreigend de pistool zien. "Hier blijven." Fluister ik, hard genoeg zodat ze het kunnen horen. De mannen grijnzen en de één zegt: "Rowan, fijn dat je er bent." Ik grom en herhaal mijn vraag: "Waar is ze?" Ze grinniken. "Dat gaat jou niks aan." Ik grijns en houd het pistool op: "Oh nee?" Adrenaline pompt door mijn aderen. Mijn vinger gaat langzaam naar de trekker. Ik adem in, uit en schiet.

Ik weet niet hoe lang het stukje is want ik typ het op mijn mobiel. Sorry als hij heel kort is. Anyway nog klein stukje ;-)
Ik wilde even wat aan jullie vragen!
@sarahsaartje12 heeft een boek geschreven en hij heet: Neymar jr lovers. Wat ik dus wilde vragen is: Zouden jullie haar boek alsjeblieft even kunnen lezen? :-)
Anyway enjoy dit hoofdstuk, love jullie ;-)