The boy that i love

Epiloog (2)

Hij lacht. "Dus vanavond?" Ik glimlach naar hem en knik. "Zeker weten." Hij legt zijn handen om mijn middel en ik kijk naar hem op. Zijn ogen zijn nog altijd de mooie kleur bruin, waar ik verliefd op ben geworden. Hij gaat even door mijn haren en de stoppels van zijn baard zijn langzaam weer zichtbaar geworden. "Je moet je weer scheren." Zeg ik speels. Hij grijnst en legt zijn wang tegen de mijne. Ik lach en duw zijn hoofd weg. "Jaja, grapjas." Zeg ik lachend. Hij buigt zich naar voren en zijn lippen raken de mijne. Zijn handen haalt hij even door mijn haar en ik laat de mijne op zijn heupen rusten. Hij laat los en zegt: "Tot vanavond." Hij geeft me nog een kus op mijn voorhoofd en hij loopt de deur uit.
Ik glimlach nog even en sluit de deur. Er is veel veranderd de laatste 10 jaar.
Ik ga zitten op de sofa, middenin de woonkamer en leun op een kussen. Zodra ik de foto van Rowan zie, denk ik terug aan het moment dat hij kreeg te horen dat hij geslaagd was. Ik haal een hand door mijn nog altijd lange, bruine haren en voel de eenzaamheid die ik toen ook gevoeld had omdat hij 2 jaar naar Afrika om daar kinderen te helpen met het onderwijs, samen met Kevin. Ik had nooit verwacht dat ik mijn ware liefde al op mijn 14e gevonden zou hebben. Ik zucht even en zie mijn mobiel liggen. Zodra ik hem open zie ik een bericht van Julia. Ik glimlach, aangezien ik haar al heel lang ken en nog steeds vriendinnen met haar ben terwijl we nu al 24 zijn.

Hey, ik kom heel even langs. Zie je zo! XxJuul.

Ik stuur terug dat het oké is en zie mijn eigen foto staan. Ik moet lachen als ik eraan terugdenk omdat mijn uniform te groot was geweest. Ondanks dat, heb ik het wel gehaald. Ik glimlach en zie Rowan voetballend met Daan, die nu inmiddels 20 is. Samen met zijn beste vriend Dave, werken ze in het bedrijf van Kevin. Beau is de rechterhand van Kevin en is na zijn gevangenisstraf nog nooit zo gelukkig geweest. Hij heeft al twee jaar, met Megan die hij langzamerhand steeds beter leerde kennen. De tijd gaat snel, maar ik had geen enkele seconde willen opgeven voor ook maar een andere herinnering. Rowan is professioneel gaan voetballen maar helaas moest ik een tijdje stoppen. Glimlachend, leg ik mijn hand op mijn buik. "Nog twee maanden kleintje." Ik kijk even naar buiten en denk aan de bruiloft van Julia en Kevin, wat al drie jaar geleden gebeurd is. Ze hebben een mooie zoon gekregen, die al twee jaar is, en ik zie Julia voor me met het kleine buikje waar ze nu mee rondloopt. Ik denk dat ze een meisje hoopt, maar ja niemand weet wat de toekomst brengt.
Ik kijk bedenkelijk voor me uit als ik de deurbel hoor. Vermoeid sta ik op en open de deur. Julia stapt de kamer binnen en geeft me zo ver het kan een knuffel. "Hey, dikkerd." Lacht ze. Ik grinnik en zeg: "Jij over een paar maanden ook weer hoor." Julia glimlacht en ik maak een uitnodigend gebaar. "Ga zitten, ik haal wat te drinken."
Ik leg de glazen neer en plof naast Julia neer. Ze knikt dankbaar en zegt: "Rowan en Kevin waren naar Kevin zijn bedrijf, toch?" Ik knik en vraag: "Nog wat gehoord van Beau en Megan?" Julia knikt en zegt, terwijl ze haar drinken vastpakt: "Die wilden morgen ook even langskomen om iets langs te brengen volgens mij." Ik knik en glimlach. "En hoe is het met je ouders en de vakantie en alles?"
Ik kijk haar even aan. Na de talentenjacht, hebben Rowan en ik mijn 'vader' opgezocht. Hij vertelde me dat mijn biologische vader omgekomen is bij een actie van de bende waar hij lid van was. Theo was bij hem die dag. Ze wilden samen naar de politie gaan en hun straf in ontvangst nemen. Daar waren Rowan en ik het mee eens geweest, nadat we het uitgepraat hadden. Theo is inmiddels hertrouwd met de moeder van Rowan en ze zijn samen op vakantie met mijn ouders.
"Het gaat goed met hem. Ze zijn nu nog op Curaçao, maar komen als ik het goed heb overmorgen weer terug." Julia knikt en neemt een slok. Ze kijkt me aan en zegt: "En Rowan?" Ik staar terug. Grinnikend zeg ik: "Ga je hem van me afpakken." Ze schudt lachend haar hoofd en zegt: "Heeft hij je nog niets gevraagd?" Ik kijk naar het glas dat op tafel staat en denk na. "Je bedoelt trouwen?" Julia knikt langzaam en ik haal mijn schouders op. "We doen het rustig aan." Julia lacht en zegt: "Hallo, Annabel, jullie zijn al 10 jaar samen, hebben bijna een kind. Het moet er toch een keer van komen." Ik glimlach en adem uit. "Ik ben gelukkig met hem en het maakt me niet uit dat hij het nog niet gevraagd heeft." Julia kijkt me aan en zegt: "Zou je ja zeggen?" Ik glimlach en hoef daar geen seconde over na te denken. "Zeker weten."