The boy that i love

-

Met een ruk sta ik op en kijk haar aan: "Wat?!" De tranen stromen over haar wangen en ze hikt: "De d-dokters hebben ge-ge-gezegd dat als ik ga-ga voetballen i-ik een bl-blijvende blesure op loop e-en in een ro-ro-rolstoel terrecht kom. Mijn hart breekt en ik neem haar in mijn armen. Ik omhels haar stevig en laat haar uithuilen. Mijn shirt raakt doorweekt van haar tranen en het lijkt alsof ze geen uitknop heeft. Het maakt me niks uit en ik fluister sussende woorden in haar oor. Na 10 minuten is ze een beetje stil en ligt ze verslagen op mijn schouder. "It sucks." Ik knik en zeg: "Zeker weten."

Ik wordt wakker van iemand die een kus op mijn voorhoofd geeft. Ik open mijn ogen en kijk in het gezicht van Annabel. Ze heeft rode ogen en haar stem klinkt schor: "Sorry, ik wilde je niet wakker maken." Ik schud mijn hoofd en zegt: "Maakt niks uit." Ik kijk naar haar en zie dat ze afgevallen is. "Eet je wel genoeg?" Ik schrik van de directe vraag en ze schud haar hoofd. "Ik krijg geen hap door mijn keel." Ik knik rustig en zeg: "Zou je misschien een weekje bij mij willen slapen. Mijn moeder moet voor haar werk naar Duitsland en dan ben ik toch alleen. Dan werken we meteen aan lekkere ontbijtjes enzo." Haar gezicht klaar op en ze schud enthousiast haar hoofd. "Dan gaan we samen een appeltaart bakken!" Ik begin te lachen om haar kinderlijke reactie en pak mijn telefoon. Ik zoek naar Jack zijn nummer en druk op bellen. "Hallo met Jack." Klinkt er aan de andere kant van de lijn. "Hallo met Rowan." "Ah die Rowan! Hoe gaat het jongen?" Ik lach en zeg: "Prima meneer, dankuwel. Ik wilde u eigenlijk iets vragen." Ik denk dat hij even fronst en hij zegt: "Vertel het maar." Ik zucht en zeg: "Misschien niet gepast maar mijn moeder moet een weekje naar Duitsland en dus ben ik alleen thuis. Ik heb net het slechte nieuws van Annabel gehoord en ik wilde vragen of ze een weekje bij mij kan blijven...?" Ik houd mijn adem in en ik hoor hem bedenkelijk mompelen. Uiteindelijk zegt hij: "Ja, ik vertrouw je wel." Een glimlach vult mijn gezicht en Annabel kijkt me hoopvol aan. "Dankuwel meneer! We komen er zo aan om wat spullen op te halen." "Is helemaal toppie jongen. Tot zo!" En hij hangt op. Ik sta op en kijk over mijn schouder: "Kom je nog, we moeten je spullen halen." Ze staat meteen op en springt op mijn rug. Ik lach en loop met haar naar binnen.

We staan voor de deur van Annabel haar huis en ik bel aan. De deur zwaait open en Daan verschijnt in de deuropening. Hij lacht als hij me ziet en omhelst me: "Hey Daan. Alles goed?" Hij knikt tegen mijn schouder en laat me los. Het voelt alsof Daan en ik broertjes zijn. Nou ja, ik zijn grote broer en hij mijn kleine. Hij loopt door naar Annabel die hem ook omhelst. Als we klaar zijn lopen we naar binnen en Anita en Jack zitten aan een kop koffie. Als hij mij ziet kijkt hij op en hij zegt: "Hey, jullie komen natuurlijk voor de spullen." Annabel knikt en ik glimlach. Haar moeder staat op en zegt: "Ik help je wel." Annabel glimlacht en loopt met haar moeder naar boven. Ik loop naar de plek waar Anita net zat en neem plaats.
Jack staat op en loopt naar de keuken. Hij komt weer terug met een glaasje cola en zet hem voor me neer. Dankbaar neem ik een slok en zeg: "U hoeft niet bang te zijn hoor. Als u denkt dat het geen goed idee is dan hoeft het niet." Hij lacht en zegt: "Nee jongen, ik vertrouw je volkomen. Ik ben zelfs blij dat je het vraagt want het gaat niet goed met haar." Hij schudt ernstig zijn hoofd en zegt: "Ze eet niet, ze slaapt slecht en nu dat nieuws van de dokter." Ik knik begrijpend en zeg: "Ik bel wel als er iets is, en u kunt mij ook altijd bellen of Annabel natuurlijk." Hij lacht weer en we staan op omdat we Annabel en Anita van de trap horen komen. Hij geeft me een schouderklopje en zegt: "Je bent een goeie jongen Rowan." Mijn gezicht staat in een oprechte glimlach en ik zeg: "Dankuwel meneer." En we lopen naar Annabel toe die met een rood hoofd voor de deur staat.