The boy that i love

-Rowan

Ik staar naar het plafond en denk aan Annabel. Ik kan haar stem maar niet uit mijn hoofd halen. Haar mooie stem. Gisteren hebben we samen gezongen en ik snap maar niet waarom ze er niks mee doet. Ik moest ons wel opgeven. Ik heb haar al een tijdje niet gehoord over voetbal... Ach ja het zal wel niks zijn.

Ik sta op van mijn bed en loop naar mijn bureau. Oké nu huiswerk maken. Gymnasium is een stuk ingewikkelder maar ik snap het wel.

Ik ben een tijdje bezig als ik de bel hoor gaan. "Rowan doe jij even open?" roept mijn moeder. Ik sta op en loop naar beneden. Ik open de deur en zie Megan staan. Ik trek een wenkbrauw op en zeg: "Wat doe jij hier?" Ze slaat haar ogen neer en zegt: "Ik heb gehoord dat je wiskunde bijles geeft." Ik kijk haar raar aan en zeg: "Dus jij weet waar ik woon..." Ze zegt zacht: "Annabel vertelde het". Ik kijk naar haar en iets in mij zegt dat ze liegt. "Het spijt me, ik geef geen bijles." Ze kijkt omhoog en onze blikken ontmoeten elkaar. Ze faked een glimlach en zegt: "Oké, toch bedankt." Ik knik en sluit de deur. Ligt het aan mij of zag ik een lichte woede achter haar ogen? Ik schud mijn hoofd weer en loop naar boven.

20 minuten later sla ik mijn boeken dicht en loop naar de tuin. Ik ga in onze hangmat liggen en sluit mijn ogen. Ik hoor een deur open gaan en ik sta op. Als het weer Megan is stuur ik haar gewoon weer weg. Ik sta op om te kijken wie mijn moeder binnen laat. Ik schrik als ik een betraande Annabel zie. Ze loopt naar me toe en slaat haar armen om me heen. Bezorgd omhels ik haar en ik voel haar tranen op mijn shirt. Ik ga door haar haren en wijs mijn moeder dat ze naar boven moet gaan. "Stil maar, het is al goed." Ze schud haar hoofd en tilt haar hoofd op. "Het is niet goed, Rowan." Ik schrik en pak een glaasje water voor haar. Beleefd drinkt ze er een beetje uit en legt het weer op het aanrecht neer. Ik pak haar hand en lijd haar naar de hangmat. Ik plof neer en trek Annabel naast me. Ze trekt haar benen op en laat haar hoofd op mijn schouder rusten. "Wat is er..?" Vraag ik voorzichtig. Ze zucht en zegt: "Ik vertel het zo." Ik knik en bedenk me dan iets. "Waarom heb je eigenlijk tegen Megan gezegd dat ik bijles geef." Met een ruk staat ze op en schud haar hoofd. "Dat heb ik niet gezegd." Verbaast kijk ik haar aan en zeg: "Dus jij hebt haar niet vertelt waar ik woon." Weer schud ze haar hoofd en dan vertel ik haar wat er net gebeurt is. Ik zie haar gezicht en zeg: "Rustig ik heb haar weggestuurd." Opgelucht haalt ze adem en ik zeg: "Je hoeft niet bang te zijn ik wil alleen jou." Ze glimlacht en ik kus haar. Ze komt dichter naar me toe en ik neem haar weer in mijn armen. Ik laat los en zeg: "Wat was er eigenlijk..." Ze zucht en er rolt weer een traan over haar wang. Ze kruipt tegen me aan en fluistert iets. "Wat." Zeg ik zacht.

"Ik mag niet meer voetballen. Nooit meer."