The boy that i love

-Rowan

Mijn mobiel gaat en ik krijg een boze blik van de leraar. Het kan me echter niks schelen en kijk wie het is. "Hey Juul, wat is er?" Ze hijgt en zegt: "Kom nu naar de meisjes wc om de hoek." Ik sta met een ruk op en sleur Kevin met me mee. Ik ren er naar toe en open met een klap de deur. Ik zie Annabel lijkbleek tegen Julia aan leunen. Ik ren naar Annabel en pak haar vast. Ze kijkt me voor een seconde aan en zegt: 

"Help me"

Haar ogen vallen dicht en ik til haar op. Ik ren de wc uit met een paniekerige Julia achter me aan. Kevin komt naast me lopen en ik hoor Julia zeggen: "Ik heb het alarmnummer al gebeld." Ik grom en zeg: "Maakt me niks uit, het duurt nog zeker vijf minuten voordat ze er zijn." Ik ren de trap af en loop de school uit. Ik open de auto en zet haar rustig op de achterbank als ik Kevin hoor zeggen: "Moet ik even rijden?" Ik knik en gooi hem de sleutels toe. Julia stapt ook in naast Kevin die de motor start.
Binnen no-time staan we voor het ziekenhuis en Julia opent de deur voor mij. Ik til Annabel rustig de auto uit en ren het ziekenhuis in. "Een dokter snel!" Roep ik zo hard ik kan. Er komen al snel allerlei mensen op me af en ik leg Annabel neer op een bed die ze gebracht hebben. Ze rennen meteen door naar een lift en houden mij tegen: "Het spijt me meneer, we doen wat we kunnen maar u moet hier wachten." Ik knik en loop weer terug naar Julia en Kevin. "Julia, vertel me wat er precies gebeurt is." Zeg ik tegen Julia terwijl ik haar aankijk. Ze zucht en zegt: "We zaten in de les en ze zat al maar een beetje voor zich uit te staren. Opeens stond ze op en rende ze de klas uit. Ik rende haar meteen achterna en ze zat voorover gebogen met haar gezicht naar de wc. Ik wilde naar haar toe gaan maar toen ze merkte dat het niet lukte kwam ze al in mijn armen lopen. Ik belde meteen jou en het alarmnummer."
Ik knik en denk meteen aan de afspraak. "We kunnen nu net zo goed vragen of we de uitslagen mogen hebben." Ze mompelen instemmend en we lopen naar de vrouw achter de balie. "Mijn vriendin is hier net opgenomen maar we hadden al een afspraak." Ze herkent me van de andere keren dat ik hier was en wijst me een deur aan. Zenuwachtig loop ik ernaar toe en klop op de deur. "Binnen." Wordt er geroepen en ik haal de klink naar beneden. "Ah, jullie komen voor de test resultaten." We knikken alledrie en hij rijkt ons allemaal een papiertje aan. Op de mijne staat: 'No match.' Ik kijk geschrokken naar Kevin en Julia. Julia schudt haar hoofd en we kijken allebei naar Kevin en hij houdt ons zijn papiertje voor:

'Match.'

Ik zucht opgelucht en omarm mijn vriend. "Bedankt Kevin." Hij geeft me een klopje op mijn schouder en zegt: "No problem man." Julia kijkt naar het blaadje en geeft Kevin een kus. "Oh mijn god, je kan Annabel een nier doneren!" Hij glimlacht flauwtjes en ik begrijp hem. Kevin is als de dood voor operaties maar dat zegt hij natuurlijk niet. Ik kijk hem aan en hij kijkt terug. Een klein knikje doet me gerust stellen dat hij het wel gaat doen maar ergens had ik gehoopt dat ik het moest doen. Niet omdat ik dan haar redder zou zijn ofzo, nee. Omdat ik dan iets voor haar terug had kunnen doen na die keer van... Nou ja, dat met mijn vader. 
"Ik heb gehoord dat ze net is opgenomen of niet?" Klinkt de stem van de dokter. Ik knik en een naar gevoel knaagt aan mijn onderbuik. "Ze begaf het in de wc's." Zegt Julia. De dokter knikt bedenkelijk en zegt: "Ik denk dat het virus gegroeid is, de operatie moet snel plaats vinden anders verkort het haar levensduur." Julia kijkt verschrikt op en Kevin trekt wit weg. "Hoe bedoelt u, levensduur." Er rolt een traan over mijn wangen en ik kijk ze één voor één aan. Ik neem een hap lucht en fluister: "Als ze geen donor heeft, is haar leven nog verzekert voor twee jaar." "En als het niet snel gebeurt, wordt dat alleen maar korter." Maakt de dokter mijn zin af. Julia slaat haar hand voor de mond en stort zich in Kevin zijn armen die ook een traantje weg pikt. "Geen zorgen Julia, ik zal een nier doneren. Het komt allemaal goed." Ze snikt en knikt tegen zijn borst aan. Hij kijkt me met waterige ogen aan en ik kan het niet meer. De tranen rollen over mijn wangen want ik heb het gevoel dat er nog iets aan de hand is. "Ze overleeft het wel, toch?" Vraagt Julia en de dokter knikt gerust stellend. "Het komt allemaal goed, als het maar snel gebeurt." Ik kijk hem recht aan en zeg: "Wanneer is snel?" Hij zucht en zegt: "Binnen een paar uur." Mijn hoofd draait zich naar Kevin waar de tranen over zijn wangen rollen. Ik kijk hem aan en voel de pijn aan me knagen. Kevin moet dit doen maar hij kan het niet, ik weet het zeker. "Kan ik dan nu met u meelopen?" Zegt Kevin. Ik kijk hem aan en hij knikt weer. Hij gaat het echt doen.

We komen een kamer in waar Kevin al aan het infuus ligt. Julia loop rustig naar hem toe en geeft hem licht een kus. Als ze loslaten glimlacht Kevin naar haar en ze praten nog wat. Ik blijf even in de deuropening staan en laat mijn hoofd rusten op mijn hand die ik er tegen aan heb gezet. Hoe zou het met Annabel gaan? Ze zijn nog steeds niet langsgekomen om te zeggen dat ze weer bij gekomen is. Of dat ze uberhaupt tekenen van leven heeft. Ik zuch en ik richt mijn hoofd weer naar Julia en Kevin. Julia staat op en fluistert nog snel: "Het komt goed." Terwijl ze de kamer uitloopt. Ik verplaats zonder me er echt bewust van te zijn mijn voeten naar het bed waar Kevin in ligt. Hij ligt er suf bij zegt zacht: "Rowan, het komt goed. Maak je maar geen zorgen." Mijn ogen vullen zich met tranen als ik zijn stem zo hoor. Niet zelfverzekerd en sterk maar zacht en breekbaar. "Het spijt me zo Kevin." Hij schudt zijn hoofd en zegt: "Dat hoeft niet, ik kan Annabel helpen en dat zal ik doen ook." Ik knik zachtjes en herhaal de woorden van Julia. Ik voel dat iemand mijn hand pakt en er zacht een kneepje in geeft. Ik kijk op en zie het lieve gezicht van Daan. "De dokters komen zo, we moeten er met vijf minuten uit." Hij kijkt naar Kevin en geeft hem, zover het lukt, een knuffel. "Dankjewel dat je mijn zus wilt redden." Ik zie dat er een traan over Kevin zijn wang rolt en hij zegt: "Het is echt geen probleem." Daan laat hem los en Kevin geeft hem een box. "Houd je taai, maatje." Zeg ik tegen hem. Hij grijnst en zegt: "Zeker weten." Ik geef hem een schouderklopje en loop samen met Daan de kamer uit. De dokter geven me een knik en ik weet wat het betekent.

Het gaat beginnen.

Heeee, even een korte A/N
Ik ga 3 dagen op kamp, dus ik zal denk ik niet updaten. Misschien als ik wi-fi heb.
Dus, dat jullie het even weten.
Geniet van dit hoofdstuk :D Misschien post ik straks nog even omdat het anders zolang duurt voordat ik verder ga posten dus...
Laterzzz
XxMy