The boy that i love

-

Ik wil naar haar toe als ik een koude tinteling door mijn lichaam voel gaan. Ik draai me langzaam om en kijk recht in de ogen van Theo. Mijn ogen worden langzaam groot en ik zie hoe zijn hand trilt. Ik probeer me te beseffen waar het koude gevoel vandaan komt en voel hem tegen mijn slaap. Ik sta oog in oog met mijn vader en dan zie ik dat hij huilt. Tranen lopen over zijn wangen en dan hoor ik de trekker overgaan. Ik slik moeizaam en blijf hem strak aankijken. Mijn hart gaat als een razende te keer en ik lik mijn lippen. "Ik houd van je, pap." Zeg ik schor, voordat ik een schot hoor.
Voordat ik de grond raak hoor ik allemaal sirenes. Een kleine glimlach kruipt over mijn gezicht en knik gerust. Grace heeft ze gebeld. Meteen hoor ik lawaai en weet ik dat iedereen een weg naar buiten probeert te vinden. Ik kan niet meer en val neer.

Het enige wat ik écht  voel is hoe ik de grond raak. Ik bal mijn vuisten en probeer me te beseffen wat ik voel. Ik hoor geschreeuw en het lukt niet. Ik probeer te ademen en het verbaasd me dat het nog gaat. Ik voel hoe het bloed door mijn aderen pompt, hoe mijn borstkas in en uitzet, hoe mijn zenuwen de pijn doorgeven en dan snap ik het.
Ik ben niet geraakt. 
Ik open mijn ogen en sta vrijwel meteen op. Ik kijk naar beneden en zie Theo daar liggen. Vlak daarachter staat Annabel met een gebroken vaas in haar handen. Ze laat hem op de grond vallen en doordat ze blijkbaar de vaas kapot heeft geslagen zijn er kleine sneetjes ontstaan. Ze komt naar me toe en dan voel ik wat ik al die minuten, uren, dagen heb gemist.

Haar armen om mijn nek.

Ze begraaft haar hoofd in mijn nek en ik neem haar zo dicht mogelijk bij me. Niks kan me meer schelen behalve dit moment. Ze is veilig, ze is bij me. Annabel houdt me nog steviger vast en ik ga door haar haren. Ik hoor hoe ze begint te snikken en ik houd haar nog steeds vast. Nog nooit heb ik zo veel naar haar verlangen. Ze is eindelijk bij me. Een traan rolt over mijn wangen en vlak daarna komt ze van mijn schouder en zegt: "We moeten hier weg." Ik knik en veeg haar tranen met mijn duim weg. Ze glimlacht door haar tranen heen en ze komt dichterbij. 

En dan voel ik eindelijk haar lippen op de mijne.

Een schok gaat door me heen en ik neem haar meteen vast. Alle emoties, verlangen, pijn wordt vermengd met deze kus wat het intiemer maakt. We laten los en ik knik vastberaden. Annabel kijkt langs me en trekt wit weg, wat haast niet te zien is aangezien de kamer slecht verlicht is. Meteen maakt ze zich van me los en rent ze weg. Ik kijk achterom en ren meteen achter haar aan.

Kevin heeft Julia op haar schoot liggen en ze ademt zwaar. Ik hurk naast haar neer en voel haar hartslag. "We moeten hier weg, ze overleeft dit niet." Ik kijk naar Kevin en er lopen allemaal tranen over zijn wangen. Angst vult zijn ogen en ik denk aan het moment dat ik Annabel bijna verloor. Ik kauw aan de binnenkant van mijn wang als ik opeens iets ruik. Verbaasd kijk ik om me heen als ik langzaam de laaiende vlamme buiten zie. Mijn ogen worden nog groter dan daarnet en ik schreeuw: "We moeten hier echt weg! Ze hebben het huis in brand gestoken." Kevin neemt meteen Julia vast als Annabel zegt: "Kevin, neem Grace en Julia mee." Ze kijkt naar mij. "Je moet me helpen, Dave en Beau hier weg te krijgen." Ik bijt op mijn lip en rook streelt mijn reukzintuigen. Ik knik en Kevin begint te rennen, terwijl Grace hem volgt. Grace kijkt nog één keer over haar schouder en ik glimlach. Ze knikt met een grijns en verdwijnt door de deuropening. 
Ik richt me tot Annabel en trek een wenkbrauw op. "Ik leg het later uit, nu alsjeblieft, help me." Ik trek haar naar me toe en geef haar een kus op haar lippen. Ze grijnst even en ik laat los. 
Annabel trekt me mee en we hurken naast Beau neer. Hij kreunt en gaat langzaam rechtop zitten als Annabel zijn naam noemt. "Beau, alles okay?" Vraag ik, als ik zie wat ik hem heb aangericht. Hij glimlacht en zegt: "Je hebt een goeie trap." Hij komt omhoog als hij de vlammen ook ziet. "Dave." Fluistert hij. "Waar is Dave!" Schreeuwt hij nu. Annabel kijkt me aan en ik knik. Beau kijkt naar me en terug naar Annabel. Zijn ogen worden groot en hij zegt: "Ik weet het." Hij staat helemaal op en begint te rennen. We rennen achter hem aan en langzaam zien we hoe het hout afbrokkeld. We rennen de gangen door en komen uit bij een kamer. Beau wilt hem opendoen als hij op slot zit. Meteen begint hij te beuken met zijn schouder en ik help hem. Na een aantal keer knalt de deur open en stormt Annabel naar binnen. We volgen haar en ik zie een jongen in de hoek zitten. Zijn bril zit kapot naast zich en hij staat meteen op. Hij loopt naar Beau en omhelst hem. "Beau." Huilt hij. Beau tilt hem op en hij zegt: "We moeten naar de uitgang." Annabel en ik knikken en we lopen achter hem aan als we hem horen vloeken. Ik volg hem en zie het ook. 
De gang is bezaaid met vlammen en langzaam komt het rook ons tegemoet. Dave begint te hoesten en Beau zegt: "Shit, zijn astma." Meteen sprint hij ervandoor en ondertussen is alles rood van de vlammen. De hitte zorgt ervoor dat ik naar adem snak en Annabel pakt mijn hand vast. We willen Beau volgen als een stuk van het plafond, naar beneden valt.

Sorry jongens, ik houd het kort ik mag nog steeds geen elektronica. Hier nog klein stukje, sorry voor dit alles.

Ciaooo <3