The boy that i love

-

Please lees A/N op het einde <3

Inmiddels is het licht geworden en zit ik met een zuurstoffles op de brancard van een ziekenwagen. Mijn moeder, Grace en ik neem aan ook Kevin en Julia zijn weggevoerd. Alle mensen die betrokken waren bij deze gijzeling zijn opgepakt en afgevoerd. Beau en Dave zijn nergens te bekennen, maar ik besteed er geen aandacht aan. Ikzelf weigerde om mee te gaan, omdat ik geen meter meer uit de buurt van Rowan wil zijn. Ik speel met het draadje die vanuit de fles naar mijn neus loopt en ik adem diep in. Mijn longen branden nog altijd en mijn kleren zitten onder het as. Ik heb een brandplek op mijn enkel en mijn haren zijn haast weggebrand.
Het maakt me niks uit hoe ik eruit zie, of welke schade ik heb opgelopen, ik wil Rowan terug. Ik kijk terug naar mijn gedachtes en kijk schuin door het voertuig naar buiten. De hemel is ondertussen geel aan het worden en ik denk terug aan het moment dat we waren gaan zwemmen in het meertje met de waterval, dichtbij de hut. Ik zucht als ik voor me zie hoe we daar lagen. Ik bijt op mijn lip en adem in en uit. Ik speel met het elastiekje om mijn pols die Grace me gaf en buig me naar voren. Mijn droge haren vallen als een waas over mijn hoofd en ik begin alles bij elkaar te halen. Ik draai het elastiekje eromheen en kom weer terug omhoog. De windvlaag die mijn nek ontmoet, laat me de rillingen over mijn rug lopen en ik zucht. Ik blijf bij de vraag die al uren door mijn hoofd spookt.

Heeft hij het overleefd?

Ik ril weer bij die gedachte en bijt op mijn lip. Ik kijk op als ik een gedaante de wagen in zie komen. Het blijkt de brandweerman te zijn aan wie ik Rowan zijn foto gaf en ik krijg het meteen benauwd. Ik sta op en schud de man zijn hand. "Edward." Zegt hij. Ik knik en zeg met gebroken stem: "Annabel." Hij knikt ook en hij trekt zijn handschoenen uit terwijl hij begint: "Annabel, meid, wat heb je een moeilijke tijd gehad." Hoofdschuddend gaat hij verder: "Helaas kan ik je geen antwoorden geven." Ik kijk hem aan en slik met moeite voor ik zeg: "Hoe bedoelt u?" Hij schraapt even met zijn keel en zegt: "We hebben het gebouw, nadat alle vlammen geblust waren, onderzocht. Er zijn lijken gevonden, maar geen van hun is Rowan." Ik kijk van Edward naar de grond en kauw aan de binnenkant van mijn wang. "I-Ik begrijp u n-niet." Komt er met moeite uit. Hij schudt weer met zijn hoofd en zegt: "Rowan, is er niet. Alsof hij er nooit is geweest. Het is onwaarschijnlijk maar hij is er niet." Een schok gaat door me heen en ik vraag zach: "Heeft hij het overleefd?" De man zucht moeizaam en begint met zijn hoofd te schudden. "Die optie is er niet meer..." Ik hap naar adem en bijt zo hard op mijn lip dat mijn mond mijn smaakpapillen verwelkomd met een ijzeren smaak. Ik ga weer zitten en leg verslagen mijn hoofd in mijn handen.
Edward komt naast me zitten en ik vraag: "Hoe weet u zo zeker dat hij niet meer leeft? U heeft zijn lijk niet gevonden?" Hij ademt in en zegt: "Annabel, ik werk al 23 jaar als brandweerman en nog nooit heb ik geen lijk gevonden. Het is niet mogelijk dat hij nog leeft." Ik haal mijn handen van mijn gezicht en kijk naar de zuurstoffles. Ik voel een hand op mijn schouder en Edward zegt: "Gecondoleerd, meid." Ik huiver bij deze zin en Edward staat op. Hij kijkt nog één keer over zijn schouder en bijt op zijn lip. Verslagen blijf ik achter.

Heeej, klein hoofdstukje even. Maar ik wilde jullie even iets vragen.
Ik verzoek jullie graag, om het helemaal tot het einde te lezen. Alles valt uiteindelijk op zijn plaats, ondanks het gebeuren van Rowan.. Ik kan jullie niks vertellen maar jullie anwoorden, komen langzamerhand in het verhaal terug. Met een beetje puzzelen, zouden jullie het einde zelf onder ogen kunnen komen..
Mijn vraag is:
Stel jullie zouden het einde vanaf het moment dat Rowan wilt springen kunnen invullen. Hoe zou jullie einde eruit komen te zien? Natuurlijk in globale richting, gewoon een korte samenvatting.
Leave a comment? 
Ben benieuwd :-)