The boy that i love

-Annabel

Ik sluit de deur en loop het huis uit, met mijn koffer in mijn hand. De leegte die ik nu voel zou nooit overgaan. Wat heb ik gedaan. Ik wil gaan huilen, schreeuwen en roepen maar daarmee krijg ik Rowan niet terug. Ik ben hem kwijtgeraakt omdat ik blind was van woede en dat kwam niet door hem maar door Megan. Ze heeft wat ze wilt, wat ze gepland had.

Rowan en Bella, is er niet meer.

Ik voel de tranen achter mijn ogen branden en laat ze gaan. Het maakt toch niks meer uit. Ik kijk om me heen en ben bijna de straat van Rowan uit. Ik hoop dat hij elk moment naar buiten komt rennen en me in zijn armen neemt maar dat kan niet. Ik heb het toch uitgemaakt? Even blijf ik stil staan en kijk om. Zijn huis voelt nog altijd heel vertrouwd en het lijkt of het weer mijn gevoelens uitdrukt. Er komen donkere wolken aan en ik voel een rilling door me heen gaan als de wind waait en aangezien ik nog mijn hardloop kleren aan heb, ben ik er dus niet echt op gekleed. Ik verlang naar Rowan zijn warme knuffels en zucht.
Dat is verleden tijd.
Ik voel om mijn nek en schrik van het koude zilver.
Rowans ketting.
Met trillende vingers pak ik hem beet. Één ruk is genoeg om hem van zijn plek te halen maar ik kan het niet. Ik laat mijn hand weer zakken en adem diep in. Dat is een deel van mij en dat laat ik zo. Langzaam begin ik aan de weg naar huis en voel de eerste regendruppels vallen en mijn tranen beginnen nog harder te stromen.
Rillend van de kou pak ik mijn huissleutels, ik steek ze in het slot en stap naar binnen. Het eerste wat ik merk is dat het stil is. Ik leg mijn koffer neer en wring mijn haren uit aangezien ik nat geregend ben. Ik loop naar binnen en schreeuw: "Mam." Geen antwoord. "Pap?" Komt er dit keer vragend uit. "Daan?" Ik loop door naar het aanrecht van de keuken en zie een briefje liggen.
Hey Daan,
Wanneer je vandaag uit school komt zul je even moeten wachten op Grace, zij zal de komende dagen op je letten. Je vader en ik zijn even weg en komen zo snel mogelijke weer. Annabel is er deze dagen niet dus sluit het huis goed af!
Dikke kus,
Mam en pap.

Ik voel me leeg als ik het briefje terug leg. Zuchtend loop ik naar boven om me te gaan douchen. Na de laatste treed voel ik me misselijk worden en ren regelrecht naar de wasbak. Bijwerkingen van de medicijnen. Gaat er door mijn hoofd. Steeds meer begin ik me te beseffen dat Rowan mijn alles was. Hij was mijn overlevings kracht. Voor hem heb ik al deze dingen doorstaan. Een vieze nasmaak brengt me terug in het hier en nu en ik kleed me uit. Ik zet de kraan aan en stap onder de douche. Mijn lichaam lijkt honderden kilo's zwaarder te zijn geworden en ik laat mijn handen langs mijn lichaam vallen. Ik heb geen puf meer. Ik zet de kraan meteen weer uit en pak mijn badjas. Ik trek hem aan en loop naar mijn kamer waarnaar ik de kast opentrekt om er een trainingsbroek en t-shirt uit te pakken. Ik loop terug naar de badkamer en pak mijn reserve tandenborstel. Mijn andere zit nog in mijn toilettas maar deze kan er ook wel mee door. Ik droog me af en kleed me aan. Ik bind mijn haren in een staart en loop terug naar beneden. Als ik de trap net af ben en me naar de woonkamer wil verplaatsen hoor ik mijn ringtone. Ik snel me naar mijn tas en haal hem eruit. Ik druk op het groene icoontje en zeg: "Hallo?" "Hey, Annabel." Ik zucht en zeg: "Wat moet je, je hebt wat je wilt, laat met rust!" Megan grinnikt en zegt: "Ik wilde alleen even zeggen dat je niet boos op mij moet zijn, wees boos op jezelf dat niet goed genoeg voor Rowan bent."
"Annabel is mijn alles."
De woorden van Rowan echoën door mijn hoofd en ik weet dat ze niet gelijk heeft. "Megan, doe wat je niet laten kan, het is over, klaar, punt. Je hebt wat je wilt." Ik hang op en gooi mijn mobiel weg. Een harde bonk vult de stille ruimte en ik loop verdoofd naar de woonkamer waar ik me in de zachte bank nestel. Een deken maakt het helemaal af en ik begin weer te huilen.
Julia.
Ik sta meteen op en pak de huistelefoon. Ik toets het nummer in en vrijwel direct wordt er opgenomen. "Hallo met Julia." Ik zucht en gooi het er in één keer uit: "Het is uit met Rowan." Ik hoor haar naar adem happen en ze zegt: "Geef me vijf minuten." Een piep vult mijn oren en het nare gevoel keert terug. Die piep. Het doet me denken aan mijn droom.  Een paar minuten later hoor ik de bel. Ik strompel naar de deur en open hem. Meteen voel ik de armen van Julia om me heen. "Wat is  er gebeurt." Fluistert ze in mijn oor terwijl ze langzaam over mijn rug wrijft. De tranen voeren zich weer op en ik houd me in. Julia laat me los en sluit de deur. Ze legt haar arm om mijn schouder en we lopen naar de woonkamer. We gaan samen op de bank zitten en ik vertel het verhaal. Als ik klaar ben zie ik Julie mij met grote ogen aankijken. "Wat the hell! Annabel dit kan niet hoor! Je mort het niet uitmaken!" Ik haal mijn schouders op en de tranen rollen weer over mijn wangen. "Ik ben hem kwijt, Julia." Julia trekt me tegen haar aan en ik huil met lange uithalen. "Het komt goed." Fluistert Julia. Ik zucht en schud mijn hoofd. "Ik weet het zo net nog niet, Juul."