The boy that i love

-Rowan

Ik stap uit en haal mijn huissleutel tevoorschijn. Ik loop naar de voordeur en steek hem zonder te twijfelen in het slot. Het is echter niet nodig en verbaasd doe ik de deur open. Ik haal de sleutels eruit en loop naar binnen. "Hallo?" Roep ik. Ik krijg geen antwoord en loop naar boven. "Hallo?" Roep ik nog een keer. Ik hoor wat gestommel in de kamer van mijn moeder en open de deur. Ik zie mijn moeder haar koffer leeghalen en ze merkt me eerst niet op. "Hey mam, waarom zei je niks terug?" Ze merkt me nog steeds niet op en gaat roerloos verder met haar koffer. Ik loop naar haar toe en leg mijn hand op haar schouder. Ze schrikt en deinst achteruit. Verschrikt haal ik mijn handen omhoog. "Rustig mam, ik ben het." Fluister ik. Ze kijkt me aan alsof ik een vreemde ben en na enkele seconde verzacht haar blik. "Rowan." Ze ademt uit en gaat zuchtend op bed zitten. Ze legt haar hoofd in haar handen en schudt even. "Sorry, Rowan. I-ik." Ze komt niet uit haar woorden en ze schudt maar weer met haar hoofd. "Mam, wat is er?" Ze kijkt even op en recht haar rug. "Rowan, waar was je?" Ik trek een wenkbrauw op aangezien ze mijn vraag negeert. Ik schuif de koffer aan de kant en ga naast haar zitten. Ik adem diep in en vertel haar het hele verhaal. Aan het einde heeft ze haar handen voor haar mond geslagen en fluistert ze: "Die arme meid." Mijn handen zijn ondertussen tot vuisten gebald en nu pas besef ik hoe boos ik ben op mijn vader. Op die mannen. Op alles en iedereen die Annabel en mij uit elkaar houdt. Mijn moeder slaat een arm om me heen en zegt: "Ik moet je even iets vertellen Rowan.." Ik kijk naar haar en knik. Ze laat haar arm zakken en legt ze zorgzaam op haar schoot. "Ik ben net pas terug, van mijn reis en ik ben langs de gevangenis gegaan, waar je vader verblijfd, maar Rowan.." Ze wendt haar blik af en kijkt naar de spiegel tegenover haar. Donkere kringen sieren haar gezicht, haar kaaklijn is strakker geworden. Haar haren zijn doffer en hier en daar steekt er een paar grijze plukken uit. Haar bruine haren zijn verder nog hetzelfde en is precies dezelfde kleur als de mijne. Haar donkere ogen hangen verdrietig en ze kijkt naar mij, via mijn spiegelbeeld. "Hij was er niet meer." Een steek gaat door me heen en ik wacht tot ik de woorden echt besef. "Niet meer." Fluister ik in mezelf. Ondanks dat ik het zacht zei knikt mijn moeder. "Ik kreeg te horen dat hij vrij gelaten was wegens goed gedrag. Sinds dien heeft niemand hem gezien. Hij is gewoon, ik weet het niet." Ze kijkt naar haar voeten ik ga door mijn haren. "Mam." Fluister ik. Ze kijkt me aan en ik ga verder: "Waar kan hij nu zijn dan?" Ze haalt haar schouders op en kauwt op de nagel van haar duim. "Ik weet mijn God niet waar hij kan zitten en hoe het hem gelukt is vrij te komen." Ik schud mijn hoofd en zucht paniekerig. 
"Maar dat komt wel goed, hoe gaat het met Annabel? Weten jullie al waar ze is?" Ik hoor de bezorgdheid in haar stem en ik zeg: "We weten waar ze is." "Maar?" Vervolgt mijn moeder. "Maar, Grace vindt dat we op de politie moeten wachten." Mijn moeder schudt haar hoofd voor de zoveelste keer en ze zegt: "Dat gaat dagen, misschien weken duren." Ik knik en zeg: "Precies." We kijken elkaar aan en ze zegt: "Je gaat het zelf doen?" Ik knik en ze huiverd. "Rowan, j-" "Mam, het maakt me niet uit of je het met me eens bent, of dat je me gaat tegenhouden. Ik ga hoe dan ook." Onderbreek ik haar. Ze glimlacht licht en zegt: "Weet ik, je lijkt in dit opzichte op je vader." Ik speel met mijn vingers en zeg: "Mam, ik ga er alles aan doen om Annabel terug te krijgen. Alleen hebben we niet te maken met 'maar een paar mannen', we hebben hier te maken met mensen die andere mensen manipuleren." Ik adem in en uit en zeg: "Er is een kans dat ik niet terug kom." Mijn moeder hapt naar adem en haar lichaam spant zich aan. "Rowan, ik weet dat ik kan zeggen wat ik wil maar je gaat er niks mee doen." Ik schud mijn hoofd en zeg: "Ik ben misschien niet degene die terugkomt, maar Annabel komt hoe dan ook weer thuis. Al wordt het mijn dood." Ik frons met mijn wenkbrauwen en kijk mijn moeder aan. Haar blik verraad dat ze pijn heeft en dat ze wilt schreeuwen dat ik mijn verstand moet gebruiken maar ik moet Annabel daaruit krijgen. "Rowan." Ze vouwt haar handen om de mijne en kijkt me met een zachte blik aan. "Ik houd van je, wat er ook gebeurd." Ik glimlach en geef haar een kus op haar voorhoofd. "Ik houd ook van jou mam, bedankt voor alles wat je voor me hebt gedaan ondanks mijn vader." Ze lacht naar me zo blijven we even zitten.
"Wanneer ga je?" Vraagt ze na een korte stile. "Zo, ik wilde nog wat spullen pakken." Ze knikt bedenkelijk haar hoofd en staat aarzelend op. Ze loopt naar haar klerenkast en begint erin te zoeken. "Rowan, ik wil dat je nu niet gaat denken dat ik één of andere moordenaar ben maar hier." Ze komt weer naar me toe en houdt iets vast. Ze geeft het aan me en langzaam wikkel ik het doek eraf.
Een pistool.
Zodra mijn hand het metaal raakt hap ik naar adem. Een koude rilling vindt een weg over mijn rug en ik slik. "Mam i-" "Rowan, je weet maar nooit. Ik heb deze altijd verborgen gehouden en jij hebt hem harder nodig dan ik." Haar stem bereikt mijn gedachten en ik haal heel diep adem. Ik neem het wapen vast raak gewend aan de koude aanraking. Ik sluit mijn ogen en er gaat een gedachte door mijn hoofd.
Voor Annabel.
Ik knik vastberaden en kijk mijn moeder aan. "Bedankt, mam." Ze knikt terug en er zit een emotie in haar blik. Trots. Ik glimlach en sla mijn armen om haar heen. Ik voel hoe ze over mijn rug wrijft en we laten na een tijdje los. "Rowan, zorg ervoor." Ze legt haar hand om het wapen. "Dat jij degene bent, die wint." Ik adem uit en knik. "Beloofd." Ze gaat met een hand door haar haren en ze staat op. Ik volg haar voorbeeld en we lopen haar kamer uit. Ik loop naar mijn kamer en pak een zwarte skinny jeans, een zwart T-shirt en een paar handschoenen waarvan de vingers eraf zijn geknipt. Ik laat mijn vingertoppen over de kussentjes gaan en spreid mijn vingers. Mijn moeder komt naast me staan en ze legt haar hand op mijn schouder. We kijken elkaar aan en ze geeft me het pistool. Ik stop hem tussen mijn heup en mijn broek en laat mijn shirt erover heen glijden. Een laatste blik op mijn kamer, waarnaar ik hem uitloop met mijn moeder achter me aan.
Het is tijd, om te gaan.

Hey allemaal!
Ik wilde even wat zeggen:
Super bedankt voor alle lieve comments! Voor alle votes! En natuurlijk voor het lezen! Omg hej, ik krijg alleen al een glimlach als ik mijn aantal lezers zie :-D Al jullie comments, zo lief ik weet niet hoe ik het kan beschrijven.
Ik ben ondertussen druk bezig met het verhaal en alle raadsels in elkaar te verwerken. Bijvoorbeeld: Wie is Mia precies? Wat is er met haar gebeurd? Wat is de precieze achtergrond van Jack? Wat is Beau zijn verleden? Waar is Rowan zijn vader? Hoe zit het verder met school? Wat zou de reactie van Grace zijn als ze merkt dat Rowan er niet meer is?
Anyway, genoeg vragen en daar willen jullie natuurlijk allemaal antwoord op! Het enige wat ik hierop kan zeggen: Vooral door blijven lezen ;-)
So gotta go! Volgende stukje komt eraan :-)
Ciao!