All I Ever Need (BL NOVEL #1) [COMPLETED]

KABANATA 7

Glares

Kinabukasan ay pinilit kong pumasok kahit na hindi ko pa alam kung may mukha pa ba akong maihaharap sa kanya dahil sa ginawa kong pangtutuhod. My adrenaline rush overflowed. I admitted it, I felt my conscience eating me and I knew he really got hurt. Hindi ko ikinatulugan ang pag-iisip sa kanya kung buhay pa ba siya o ano dahil sa ginawa ko. Pero kung iisipin ay kasalanan niya rin iyon dahil sa walang kabuluhang ginawa niya at lalo na ang dahilan. Baka talagang iniisip niyang bakla ako? Ugh, ayoko nang isipin pa.

All I have to do is to avoid him if ever we'll get to meet halfway. I won't let us meet nor see each other. Ako ang iiwas kapag alam kong palapit na siya. Magtatago ako at hihintayin siyang mawala sa paningin ko. Oo, tama, iyon ang gagawin ko!

But what if he's plotting his revenge now? Maybe he's waiting for me to where I always at and to take his time to get even? Oh my god. What to do?

"Kalma lang, Miyuki, walang gagawin iyon ng masama okay? Hindi niya kayang manakit-"

Sadyang pinutol ko ang sinasabi dahil sa biglang pumasok sa isip ko. I remembered those times na aksidenteng nagkakasama kami lalo na sa mga eksena noon sa canteen. The way he grabbed that girl, he was careless and haven't mind if it's a girl or boy he was speaking to. And also, his threatening words as if he could do whatever he says without even thinking twice. And he's so authoritative and dominant. Whatever he wants to do, he will do. Whatever he wants, he'll get no matter what.

Will I say sorry?

"Kusō!" I cursed under my breath. Damn it!

Right after I descended the stairs, my eyes directed to the person I keep on thinking about just awhile ago. My eyes widened at the sight of Yahwi Alexander walking towards my direction with his other friends talking so loud. I abruptly went below the staircase and hid from them. Nang wala na akong marinig na ingay mula sa mga kaibigan niya ay dali-dali rin akong umalis sa pinagtataguan ko at tumakbo palayo. Sa taranta ko ay nasa may likuran ko ang atensyon at sinisipat kung baka bumalik siya at biglang nasa likod ko na pala.

Pero nang bumalik ang atensyon ko sa harapan ay nagulat ako nang may mabungaran at muntik na kaming magkabanggan. Buti at sinalo niya ang magkabilang balikat ko para makapag-preno ako.

"Chan!" Gulat na bulalas ko sa pangalan niya at mabilis siyang niyakap. "Thanked god!'

"May naghahabol ba sayo, Yuki?"

Halos habulin ko ang hininga ko doon. Mabuti na lang at si Chanwoo pala ang nakasalubong ko at hindi kung sino man!

"Bakit ba?" Naguguluhang tanong niya nang humiwalay ako sa kanya. "May naghahabol ba sayo at para kang baliw diyan?" He chuckled and fixed his eyeglass which I noticed late.

Napanguso ako. "W-Wala naman,"

"Your face is so red, namamawis ka pa. Sure ka?" aniya habang nakakapit sa braso ko.

"Eh?"

"Oo!" tawa niya at naiiling na kinapkap ang bulsa at ibinigay sa akin ang panyo niya. "Here, use it."

I smiled and took it. "Thank you!" He smiled and nodded.

"Samahan mo ako sa council, Yuki."

"Huh? B-Bakit, anong gagawin mo roon?" Tanong ko nang mahimasmasan na.

I shove the hair that's covering my forehead and wiped the sweats over there. My hair is bit longer now that I can feel its tip on my nape and now that I'm growing, my hair started to get wavy that sometimes looks messy.

"E'di magpapasa ng form n'ong mini-auction thingy nila, hindi pwedeng mahuhuli ako para roon!" he said and playfully winked. I chuckled a bit. "You? Hindi ka ba sasali?" Tanong niya at agad naman akong napailing.