All I Ever Need (BL NOVEL #1) [COMPLETED]

KABANATA 21

Baby

"Wala ka na bang susunod na klase?"

"I have."

"Pero bakit nandito ka pa?"

"You're still here so..."

Napabuga na lang ako ng marahas na buntonghininga at sumandal uli sa dibdib niya at niyakap ang sariling tuhod.

After what happened, we stayed. I haven't notice that I fell asleep after I came and he did clean me and dressed up. Nagising lang ako na nakahayukipkip sa ibabaw ng dibdib niya, yakap-yakap at nakakulong sa mga braso niya.

"Hindi ka ba hahanapin?"

"Hindi."

"Weeeh?" Tingala ko sa kanya saka naman bumaba ang mukha niya sa akin.

"Yes."

"Psh." Irap ko at pinanood na lang din ang palapit nang paglubog ng araw.

Silence echoed between us. Mahinahon ang pagbuga niya ng hangin habang nilalaro ang mga daliri ko. I glanced and looked down to our hands when he slowly had it intertwined. A small smile crept on my lips and tightened my grip on it.

"Yuki?" He called my name all of a sudden.

"Hmm?"

He breathed deeply and spoke. "What are we now?"

"What do you mean?"

"I mean, we... " tila hindi niya masabi-sabi at nagdadalawang isip kung sasbihin ba o hindi sa akin. "Are we in a relationship now?"

Doon na ako tuluyang natahimik. Napaluwag ang kapit ko sa kamay niya pero mas hinigpitan niya lalo ang kapit. Napayuko ako at ang tanging nagagawa ko na lang ay titigan ang magkasiklop na mga daliri namin. Parang nalulon ko ang sariling dila at ni isang salita ay walang nagtatangkang lumabas oar sagutin ang tanong niya.

What are we now? That question also crept inside my head that I couldn't still answer. Is that what's bothering him? It bothers me too. Should I give him an answer? I need answer too. Pero masaya naman kaming ganito kahit papaano at parang kami naman kung umakto. Kaya kailangan pa ba ng ganoon? Na ipahayag kung ano kami? Ng label?

"Damn. Just forget about it."

Why it's so hard for me to say it?

Pinili ko na lamang na tumahimik at huwag nang magsalita pa. Tahimik naming pinanood ang unti-unting  pagbaba ng araw habang yakap pa rin niya ako mula sa likod. Hindi na rin siya nagsalita pa at ganoon ang posisyon namin hanggang sa napagdesisyunan na naming bumaba at tuluyan nang umuwi. Kaya hanggang sa hinatid niya ako ay hindi namatay ang katahimikan sa pagitan namin.

Lumipas ang ilang araw at wala namang nagbago sa mga kilos niya. Ganoon pa rin ang trato niya sa akin. Minsang nagkikita kami sa rooftop kapag bakante ang oras namin at sabay na kumakain o hindi kaya ay naglalampungan. Palagi niya akong hinahatid pauwi tuwing hapon at sabay na kumakain sa loob nga lang ng kotse niya. Gabi-gabi ay nagte-text kami at minsan naman ay nagtatawagan.

Saturday came and as what our group have planned, the whole day took us to begin with our project miniature. I was thankful that they're willing to fetch me from my apartment when I texted Zarina because I didn't know where Jina's house is. They understood me.

"Yuki, paabot nga iyang cutter diyan sa may tabi mo," si Lisa kaya mabilis ko namang inabot at inilahad sa kanya.

"Salamat!" Ngiti nito kaya tumango ako at ipinagpatuloy ang pagpipinta ng mga haligi ng mini-house namin.

Malawak ang terrace ng bahay nina Jina kaya doon kami pumwesto. Mabuti ring wala ang mga magulang niya at kami-kami lang ang narito, malaya kaming makagalaw nang walang iniintinding manonood sa amin o ano.