ထိုနေ့ညက စည်သူသည် ယွန်းလှနွယ်၏ တိုက်ခန်းအောက်ထိ လိုက်ပို့ပြီးသည့်နှောက် ချက်ချင်းပင် အလိမ္မာဖြင့် ပြန်နှင်ထုတ်ခံလိုက်ရသည်...
ယွန်းလှနွယ်သည်လည်း လွန်စွာဖျော့တော့နေသည်ကြောင့် သူလည်း အနှောက်အယှက်မဖြစ်စေရန် ဒီတိုင်း ပြန်လာလိုက်တော့သည်... ဒါကိုတော့ အတွေးများစွာဖြင့် ရန်ဖြစ်နေသူတစ်ယောက် သိလိုက်မည်မဟုတ်ပါ...
"အင့်...အ မလုပ်နဲ့လွှတ်....နင်ငါ့ကိုလွှတ်လို့ပြောနေတယ်..."
ယွန်းလှသည် ကုတင်ပေါ်တွင် အဖိခံထားရကာ သူမတစ်ကိုယ်လုံးသည် မွေ့ယာထဲတွင် မြုပ်လုမတက်... သူမနှုတ်ခမ်းများသည်လည်း အနမ်းမရ နမ်းရှိုက်မှုတွေကြောင့် ပေါက်လုမတက်ဖြစ်နေသည်...
သူမအားကုန်ရုန်းပါသော်လည်း သူမအပေါ်ရှိ လူနှင့် အင်အားမမျှဖြစ်ကာ သူမ၏တွန်းအားသည် အရာမထင်ပေ...
တဖြည်းဖြည်းသူ၏လက်များသည် သူမ၏ အကျီအတွင်းပိုင်းထိရောက်လာကာ သူမကျောဘက်မှ ကြိုးအစုံကို ဖြုတ်ချလိုက်လေသည်... ထိုနောက်အပေါ်မှ အကျီများကို သူ့စိတ်တိုင်းကျ ဆွဲဖြဲလိုက်တော့သည်...
ယွန်းလှနွယ်၏ လည်ပင်းပတ်လည်တွင် ထိုသူ၏ ကိုက်ခဲရာများက နေရာလပ်မရှိ... ယခုကဲ့သို့ အကျီများလစ်ဟသွားသည့်အခါ သူ့အတွက် ကိုက်စရာနေရာ အသစ်ရှာတွေ့သွားသလို သူမ၏ ရင်အမွှာအစုံနှင့် ရင်ညွန့်အောက်ဘက်ခြမ်းများကို စုပ်ယူနမ်းရှိုက်လာလေသည်...
သူသည် လက်တစ်ဖက်တည်းကိုသာ သူမအပေါ်တွင် အလုပ်ပေးနေခြင်းဖြစ်ပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်ကိုတော့ သူမခေါင်းပေါ်တွင်ဖိကာ သူမ၏ လက်အစုံကိုဖိထားလေသည်...
"မလုပ်နဲ့... ငါမကြိုက်ဘူးလို့ပြောနေတယ်...အ..."
ယွန်းလှတားမြစ်နေချိန်တွင် ထိုသူသည် အောက်ဘက်တွင်အလုပ်များနေရာမှ အပေါ်သို့ ပြန်တက်လာကာ သူမ၏ ထိလွယ်ရှလွယ်သည့် လည်ပင်းနောက်ရှိ ညှပ်ရိုးကို ကိုက်ချလိုက်ရာ သူမ၏ ညည်းသံ သဲ့သဲ့ထွက်ပေါ်လာလေသည်...
"မင်းရဲ့ ဒီလိုပုံစံကို ငါ့တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ပြရမယ် ယွန်းလှနွယ်..."
