(ZAWGYI)
ပန္းမွဴးသည္ ကေလးမ်ားအိပ္ေနသၫ့္အတြက္ ထံုးစံအတိုင္း အခန္းအျပင္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။သူသည္ အခန္းအျပင္သို႔ထြက္သည္မွာအေတာ္ေလးရွားသည္။ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္မို႔မထြက္ျဖစ္တာလည္းပါသည္။
ပန္းမွဴးတို႔ေနသၫ့္ အခန္းကလည္းအေတာ္ေလးက်ယ္ဝန္းလွသည္။ပန္းမွဴးအရင္ေနခဲ့သၫ့္တိုက္ခန္းထက္အဆမတန္ႀကီးေနေသးသည္မို႔သူ႔အတြက္ေတာ့ အိမ္တစ္လံုးႏွင့္ေတာင္တူေနေသးသည္။
ကေလးေတြကလည္း ထားခဲ့၍မရ။ပန္းမွဴးကိုမျမင္ရလ်ွင္ ငိုခ်င္ၾကသည္။အသံေလးမ်ားထြက္လာတတ္သည္။တစ္ခါတရံ ေအာ္ဟစ္ကာ ေမာသၫ့္အထိငိုတတ္ေသး၏။
အခုလည္းပန္းမွဴးသည္ အျပင္မွ ဧၫ့္ခန္းထဲသို႔ထြက္လာလိုက္သည္။သန္းေခါင္၏ အိမ္တြင္ဧၫ့္ခန္းေပါင္းမ်ားစြာရိွသည္။မ်ားျပားလွသၫ့္အနက္ေရာင္ဆိုဖာမ်ားလည္းရိွေသးသည္။
ပန္မွဴး အရင္တစ္ခါသြားထားေသာ ဧၫ့္ခႏ္ူေလးထဲသို႔ဝင္ကာ ဆိုဖာေပၚတြင္ ထိုင္ေနလိုက္၏။ထို႔ေနာက္ ဆိုင္မွဝန္ထမ္းေကာင္ေလးျဖစ္သၫ့္ ဟိန္းထက္ကိုဖုန္းဆက္လိုက္သည္။
"အစ္ကိုေတာ့ ၾကာဦးမယ္ ။ မင္းကိုပဲဆိုင္အပ္ထားမယ္"
"ဟုတ္လားအစ္ကို ၊ ကြၽန္ေတာ္က မၾကာခင္ျပန္လာမယ္ထင္ေနတာဗ်"
ဟိန္းထက္၏ အသံေၾကာင့္ ပန္းမွဴးသည္ အနည္းငယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။ ေသြးမေတာ္မသားမစပ္ေသာ္ျငား ဟိန္းထက္သည္သူ၏ ညီေလးတစ္ေယာက္လိုပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ယခုျဖစ္ပ်က္ေနသၫ့္ အျဖစ္အပ်က္ကိုဖြင့္မေျပာျဖစ္တာကိုလည္း အားနာလွသည္။
"ကိစၥေလးရိွတာနဲ႔ မလာျဖစ္တာ ။ မင္းေရာအဆင္ေျပတယ္မလား"
"ေျပတယ္ဗ် ။ အစ္ကို႔ကိစၥကိုသာၿပီးေအာင္လုပ္ပါဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္က အဆင္ေျပတယ္ ၊ ေငြေတြကိုလဲ ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကို႔ Account ထဲလွမ္းပို႔ေပးထားမယ္"
"အင္း ေက်းဇူးပဲဟိန္းထက္"
"မလိုပါဘူးဗ်ာ ရပါတယ္ ။ အားနာစရာလူေတြမွမဟုတ္ဘဲ"
ဖုန္းခ်ၿပီးေနာက္ ပန္းမွဴးသည္ ေငးငိုင္ေနမိသည္။ေဘးမ်က္ႏွာစာသည္ မွန္ကိုသာကာထား၍ အျပင္ဘက္ေတာအုပ္ကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ေနရသည္။ ပန္းမွဴးလည္း ထိုင္ရမွ ထကာ ထိုမွန္အနားသို႔သြားလိုက္သည္။
