(ZAWGYI)
မနက္တိုင္း သန္းေခါင္ေက်ာင္းသြားသည့္အခါ ပန္းမွဴးသည္ ကေလးနွစ္ေယာက္အား တစ္လွည့္ဆီနမ္းေစၿပီး နႈတ္ဆက္ေစသည္။ အျပန္အလွန္အနမ္းမ်ားေပးၿပီးမွ သန္းေခါင္သည္လည္းေက်ာင္းသြားတတ္သည္။
ထြက္သြားသည့္ ကားအနက္ေလးကို ၾကည့္ေနရင္း အနားေရာက္လာသည့္ အန္တီလဲ့ေၾကာင့္ပန္းမွဴးက လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ကေလးနွစ္ေယာက္အား သေဘာတက်ၾကည့္ေနသည့္ အန္တီလဲ့က ခ်ိဳသာအသံနွင့္ဆိုေလသည္။
"သန္းေခါင္ကေတာ့ ဝမ္းသာေနမွာပဲ အခုလိုအေျခအေနေလးကို"
"သူသေဘာက်ေလာက္လား အန္တီလဲ့"
ပန္းမွဴးကေမးရာ သူမက ဝမ္းသာအားရနွင့္ဆိုေလသည္။
"မက်စရာလား ။ ေသခ်ာေပါက္သေဘာက်မွာပဲ၊အရင္ကဆို ေက်ာင္းတက္တဲ့ေန႔တိုင္း သူတစ္ေယာက္တည္းရယ္ သန္းေခါင္က ဒီအိမ္ကို သူတစ္ေယာက္တည္းေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ကတအားသနားစရာေကာင္းတယ္။မိဘလဲမရွိေတာ့၊ဦးဓနကလဲ တအားႀကီးအနီးကပ္ဂရုမစိုက္ဘူးေလ။ နဂိုကတည္းက အေနတည္တာလဲပါတာေပါ့။ သန္းေခါင္က အၿမဲတမ္းလိုလို တစ္ေယာက္တည္းပဲ အျပင္သြားလဲတစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းသြားလဲ တစ္ေယာက္တည္း၊မိသားစုကအနားမရွိေတာ့ ထုတ္မေျပာေပမဲ့ အထီးက်န္ေနရွာမွာပဲ"
အန္တီလဲ့၏ စကားေၾကာင့္ ပန္းမွဴးသည္ ၿငိမ္သက္သြားၿပီး သန္းေခါင္မင္းထင္အေပၚ သနားစိတ္ကေလးဝင္လာေလသည္။
ပန္းမွဴးကျဖင့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘနွစ္ပါး၏ အလိုလုိက္မႈကိုခံရသည္။နွစ္အၾကာၿကီးအတူတူမေနရေသာ္လည္း ရွိေနခ်ိန္အတြင္း ေပ်ာ္႐ႊင္စြာေနခဲ့ရသည္။မိဘမ်ားသည္ေငြေၾကးမျပည့္စံု ၊ မခ်မ္းသာေသာ္လည္း ပန္းမွဴးကိုျဖင့္အၿမဲတေစ ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ထားတတ္သည္။
သို႔ေသာ္ သန္းေခါင္ကျဖင့္သနားစရာေကာင္းလွသည္။ ေငြေၾကးဥစၥာျပည့္စံုေသာ္လည္း ေမတၲာတရားအား မရ။မိသားစုနွင့္ေနြးေထြးစြာေနခဲ့ရပံုမရေခ်။ထို႔ေၾကာင့္လည္းယခုလို ပံုျဖစ္ေနျခင္းပင္။
သန္းေခါင္မွာ ကေလးနွစ္ေယာက္အား အရင္ကထက္ပို၍ ဂရုစိုက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးနွစ္ေယာက္အား ခ်စ္သည္ ဟုတစ္ခါမွမေျပာ။ထိန္းေက်ာင္းေပးတတ္ေသာ္လည္း ခ်စ္စကားမေျပာ၍ ပန္းမွဴးမွာအင္တင္တင္ျဖစ္ရသည္။
