(ZAWGYI)
လမ္းေလ်ာက္ကာ ေဆာ့ကစားေနေသာ ကေလးနွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္းပန္းမွဴးသည္အေတြးမ်ားေနမိသည္။လြန္ခဲ့၁ပတ္ခန႔္က ကေလးနွစ္ေယာက္၏ ေမြးေန႔ပြဲညတြင္ သူနွင့္ သန္းေခါင္မွာ အတူတူေနခဲ့ၾကသည္။သို႔ေသာ္ ပန္းမွဴးမွာ ပင္ပန္း၍ အိပ္ေပ်ာ္ခါးနီး ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရသာ ခပ္သဲ့သဲ့အသံေျကာင့္ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနမိသည္။
ထိုစကားသံအား နားေထာင္ၾကားေနဆဲျဖစ္၍ ပန္းမွဴးမွာေနမရထိုင္မရျဖစ္လာေလသည္။သန္ေခါင္မင္းထင္က တကယ္ပဲ ထိုသို႔ေျပာခဲ့သလား၊ဒါမွမဟုတ္ မိမိကပဲ နားၾကားလြဲသြားသလားမသိ။
ပန္းမွဴးမွာ ပင္ပန္းလြန္း၍ အိပ္ေပ်ာ္ဆဲဆဲ၌ ၾကားလိုက္ရေသာ အသံအား အတည္မမွတ္ယူရဲေခ်။မိမိကပဲ ကေယာင္ကျခား ၾကားခ်င္သည္ကိုၾကားမိသြားတာလားမသိ။ျပန္ေမးရေအာင္လည္းသန္းေခါင္မင္းထင္မွာ ထိုကိစၥနွင့္ပက္သက္၍ တစ္ခြန္မွမဟ။ပံုမွန္အတိုင္းပင္ျဖစ္ေန၍ ပန္းမွဴးသည္စိတ္ထဲကိကေအာက္ျဖစ္ရသည္။
အမွန္ပဲသန္းေခါင္က ေျပာသည္ဆိုလ်ွင္ သူသည္မည္သို႔တုန္႔ျပန္ရမည္နည္း။သို႔ေသာ္ ထိုစကားအာ မေျပာခဲ့လ်ွင္ေရာ။ ပန္းမွဴးမွာ ေဘးနားတြင္ရွိေသာ အညိဳေရာင္ေခါင္းအံုးေလးကို ဆြဲကာ ရင္ခြင္ထဲ၌ဖက္ထာရင္း ၿငိမ္သက္ေနမိသည္။
သူသည္ သန္းေခါင္နွင့္မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ကာ ထိုစကားအာေျပာခဲ့သလားဟု ေမးၾကည့္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစကားအား သန္းေခါင္ကမေျပာခဲ့ဘဲ မိမိကသာ တစ္ဖက္သက္ၾကားေယာင္ေနျခင္းဆိုလ်ွင္ အရွက္ကြဲရဦးမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ပန္းမွဴးမွာ ထိုမသဲမကြဲ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားကို နားထဲမွ မထုတ္ခ်င္ထုတ္ခ်င္နွင့္ထုတ္ကာ ေခါင္းရွင္းပစ္လိုက္သည္။
မဟုတ္လ်ွင္ သူသည္ သန္းေခါင္မင္းထင္၏ စကားသံကို ၾကားေယာင္ကာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။
ပန္းမွဴးသည္လည္း တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔အိမ္ထဲ၌သာေနခဲ့သည္။သူသည္ ကေလးနွစ္ေယာက္အား ထိန္းေက်ာင္းရင္း ျပည့္ျပည့္ဝဝအနားယူရာ ပင္ပန္းကာ အနည္းငယ္ပိန္သြားေသာကိုယ္လံုးသည္ ယခုအခါ၌ ပံုမွန္ျပန္မျဖစ္လာေလသည္။အာဟာရစရွိေသာ အစားအစာမ်ားနွင့္အိပ္ေရးဝဝအိပ္ခါ အနားယူရန္ အၿမဲတမ္း မွာၾကားေနေသာ သန္းေခါင္မင္းထင္ေၾကာင့္လည္းပါသည္။
