(ZAWGYI)
ပန္းမွဴးသည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ကေလးငိုသံေၾကာင့္လန္႔နိုးသြားရသည္။ခါတိုင္း ကေလးနွစ္ေယာက္မွာ ညဘက္တြင္မငို။ငယ္ငယ္တုန္းကငိုေသာ္လည္း ယခုႀကီးလာသည့္အခါ မငိုေတာ့ေပ။အေပါ့အပါးသြားခ်င္သည့္အခါမ်ိဳးဆိုလ်ွင္လည္း အသံေလးမ်ာေပးကာ နႈိးတတ္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ယခုတြင္ ကေလးငိုသံမွာအေတာ္ေလးက်ယ္ေလာက္ေန၍ ပန္းမွဴးက ခ်က္ခ်င္းေစာင္ကိုဖယ္ကာ ေမြ႕ရာေပၚမွဆင္းၿပီး ကေလးနွစ္ေယာက္ဆီကိုသြားၾကည့္လိုက္သည္။
ငိုေနသူမွာ အငယ္ေလးျဖစ္ေနၿပီး မခ်ိမဆန္႔ေအာ္ငိုေန၍ ပန္းမွဴးသည္ အခန္းမီးကို ဖြင့္ကာၾကည့္လိုက္သည္။ျဖဴေဖြးေနေသာ မ်က္နွာတစ္ျပင္လံုး နီရဲကာ မ်က္ရည္မ်ား ဒလေဟာက်သည့္အထိ ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးေနသည့္ အငယ္ေလးေၾကာင့္ ပန္းမွဴးမွာစိတ္ပူသြားၿပီး ကျပာကယာေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။ ကေလး၏ အသားမွာပူက်စ္ေနၿပီး အသက္ရွဴကလည္း ျပင္းေနကာ တရွဴးရွဴးျဖစ္ေနသည္။ တတ္မတတ္ခ်က္မတတ္ ေအာ္ငိုေနသည့္ ကေလးေၾကာင့္ ပန္းမွဴးသည္ သူကိုယ္တိုင္ပါထိတ္လန္႔သြားၿပီး အငယ္ေလးကို ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ပိုက္ကာ သန္းေခါင္၏အခန္းသို႔ေျပးေလသည္။ကေလးကလည္း ငိုေနဆဲျဖစ္၍ ပန္းမွဴးမွာ တုန္ယင္ေနၿပီး အခန္းတံခါးကို အေလာတႀကီးေခါက္လိုက္သည္။
"တံခါးဖြင့္ဦး! သန္းေခါင္ !"
ခ်က္ခ်င္းတံခါးပြင့္လာသည့္သန္းေခါင္က ပန္းမွဴးကို ျမင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားသည္။ ပန္းမွဴးက မ်က္ရည္မ်ားဝဲကာ ကေလးကို ေပြ႕ထားရင္း သန္းေခါင္ကို ေျပာေလ၏။
"အငယ္ေလးက ဖ်ားေနတယ္၊အသားေတြပူက်စ္ေနတာပဲ ၊ ငါကို ေဆးရံုလိုက္ပို႔ေပး အခု!"
"ခဏ ကေလးကိုၿပဦး"
သန္းေခါင္က ကေလးကိုစမ္းၾကည့္ေသာအခါ အေတာ္ေလးပူက်စ္ေနသည္။ငိုသံသဲ့သဲ့ေလးကလည္း ထြက္ေနကာ ေမာပန္းေနပံုရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ သန္းေခါင္လည္းအလြန္စိုးရိမ္သြားရသည္။
အိမ္ကို doctor ေခၚကု၍မျဖစ္။ပစၥည္းကိရိယာက စံုလင္မွာမဟုတ္။ထို႔ေနာက္ doctor ကလည္း ယခုအခိ်န္ အလ်င္အျမန္ေရာက္လာမွာမဟုတ္ေပ။ထို႔ေၾကာင့္ သန္းေခါင္က အခန္းထဲမွ long coat နွစ္ထည္ကိုယူငါ ပန္းမွဴးကို တစ္ထည္ေပးလိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ထည္အား အငယ္ေလးကို ပတ္ထားကာ ေထြးေပြ႕ထားလိုက္သည္။ငိုေႂကြးေနသည့္ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ပန္းမွဴးသည္ မ်က္ရည္မ်ားက်ဆင္းကာ အိမ္အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာလိုက္ေတာ့သည္။ အန္တီလဲ့ကို အခန္ထဲမွ အႀကီးေလးကို ၾကည့္ထားေပးရန္ မွာခဲ့ၿပီး သန္းေခါင္နွင့္အတူ ေဆးရံုသို႔ထြက္လာလိုက္သည္။
