(ZAWGYI)
အတန္းနားခ်ိန္ မိနစ္၃၀ရသည့္အတြင္း ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အနားယူရန္ႀကိဳးစားၾကသည္။သို႔ေသာ္ အမ်ားစုကျဖင့္အခန္းထဲတြင္မေနဘဲအျပင္သို႔ထြက္သြားေလသည္။
သန္းေခါင္နွင့္ အုပ္စိုး အပါအဝင္ အတန္းထဲ၌လူ၄ေယာက္ခန္႔သာက်န္ခဲ့ေတာ့သည္။က်န္နွစ္ေယာက္သည္လည္း သူ႔အလုပ္နွင့္သူရႈပ္ေန၍ စာသင္ခန္းမွာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
အထူးတန္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဉာဏ္ရည္ျမင့္မားကာ စာေတာ္ၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။အမ်ားစုသည္ သူေဌးမ်ိဳးဆက္မ်ားျဖစ္ကာ အားလံုးလိုလိုမွာ အၿပိဳင္အဆိုင္မ်ားလည္းရိွျကေသးသည္။
၎တို႔သည္ အားလပ္ခ်ိန္လည္း အနည္းငယ္သာရွိၿပီး အမ်ားအားျဖင့္ စာနွင့္သာလံုးပန္းေနၾကရသည္။ထို႔အျပင္ ဘက္စံုေတာ္ေစရန္လည္းေလ့လာဆည္းပူးရသည္။
ထိုကဲ့သို႔ အထူးတန္းမွ ဘြဲ႕ရသြားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ နိုင္ငံေတာ္၏ က႑အသီးသီးတြင္ေနရာယူၾကရေလသည္။တစ္ခ်ိဳ႕သည္လည္း ၎တို႔ဝါသနာပါရာ အလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္ၾကၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕သည္ နိုင္ငံေတာ္၏ တာဝန္မ်ားကို ေနရာအသီးသီးမွ တာဝန္ယူေဆာင္႐ြက္ၾကသည္။
အမ်ားစုသည္ ေရွ႕တြင္ၿပံဳး႐ႊင္ေနေသာ္လည္း ေနာက္ကြယ္တြင္ အၿပိဳင္အဆိုင္မ်ားရွိၾကသည္။အထူးတန္းထဲ၌ မည္သို႔ပင္ ၿပိဳင္ဆိုင္ေနေစကာမူ သန္းေခါင္မင္းထင္သည္ အေရးမစိုက္အား။အားလပ္ခ်ိန္၍ ေဘးေနရာလြတ္ခံုေပၚတြင္ ေျခေထာက္ဆင္းထားကာ လက္ပိုက္လ်က္မ်က္လံုးမွိတ္အနားယူေနေလသည္။
သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ စာသင္ရသည္မႈအေတာ္ေလးပ်င္းစရာေကာင္းသည္ဟုထင္မိသည္။သိၿပီးသားစာမ်ားကို ထပ္ခါထပ္ခါလုပ္ေနရင္း ပ်င္းလြန္းကာ အိပ္ခ်င္စိတ္မ်ားေပါက္လာရသည္။
တိတ္ဆိတ္ကာ အနားယူေနသည့္သန္းေခါင္ကိုၾကည့္၍ အုပ္စိုးက မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္ကာအကဲခက္ေနေလသည္။ သူ၏ စိတ္ထဲ၌ သံသဃေပါင္းမ်ားစြာကိန္းေအာင္းေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။
ဟိုတေလာက သန္းေခါင္၏ အိမ္သို႔သြားရင္းျမင္ခဲ့ရေသာ အျမႊာေလးထဲမွ အငယ္ေလးတြင္ ရွိေနသည့္ အနက္ေရာင္ ေမြးရာပါအမွတ္ႀကီးသည္ သူ၏ ေခါင္းထဲသို႔ခဏခဏဝင္လာသည္။
