(ZAWGYI)
ိလိုက္ကာစမ်ား ဖြင့္လွစ္ထား၍ အခန္းထဲမွ အျပင္ဘက္ေတာအုပ္ကေလးကို ျမင္ေနရသည္။ေနေရာင္ျခည္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သည္မွန္ကိုျဖတ္ေက်ာ္၍ခန္းထဲေရာက္ေနသည့္အတြက္ အခန္းမီး၏ အလင္းေရာင္ထက္ပင္ပို၍ေတာက္ပေနေသးသည္။
ပန္းမွဴးသည္ မွန္ေရွ႕တြင္ရပ္ကာ သူ၏ မ်က္နွာကို ၾကည့္ေနမိသည္။သူသည္ ထိုမ်က္နွာကိုမရင္းနီွးဟုခံစားရသည္။ထို႔အျပင္ သူသည္ ယခုအေျခအေနကို စိမ္းသက္ေနသလိုခံစားေနရသည္။
တစ္ဖန္ေမြးဖြားလာေသာ ၊ မွတ္ဉာဏ္မရွိေသးေသာ ကေလးတစ္ေယာက္နွယ္ သူ၏ ေခါင္းထဲ၌ ဘာဆိုဘာမွရွိမေန။မိမိ၏ ရုပ္ရည္ကိုပင္မမွတ္မိသလို နာမည္ကိုလည္းမသိ။အနီးနားမွမိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္းမသိ။ပန္းမွဴးမွာ ဦးေခါင္းထဲ၌ ဗလာျဖစ္ေနကာ ခံစာခ်က္မရွိသလိုပင္ျဖစ္ေနေလသည္။
သူသည္ မ်က္လံုးေအာက္တြင္ရွိေသာ သူ၏ မွဲ႔နီကေလးကို လက္ျဖင့္တို႔ထိၾကည့္လိုက္သည္။မွန္ထဲမွမ်က္နွာေလးသည္ အေတာ္ေလးၾကည့္ေကာင္းသည္။ျဖဴေဖြးကာ ၾကည္လင္ေနေသာမ်က္နွာျဖစ္ကာ ေအးခ်မ္းေသာအသြင္လည္းေဆာင္ေနေသးသည္။
သို႔ေသာ္ သူသည္ မည္သို႔ပင္စဥ္းစားေနပါေစတစ္စံုတစ္ရာကို မမွတ္မိ။ထို႔အျပင္ တစ္ျခားေသာ ကမၻာကိုေရာက္ေနသည့္နွယ္ခံစားေနရသည္။
ထို႔အျပင္သန္းေခါင္္မင္းထင္ ေျပာသလို ကေလးနွစ္ေယာက္သည္ သူတို႔၏ ကေလးျဖစ္သည္။တကယ္တမ္းလည္း ကေလးေလးတစ္ေယာက္သည္ သူ၏ မွဲ႔ေလးနွင့္ဆင္တူရွိေနေသးသည္။သို႔ရာတြင္ သူသည္ ထိုကေလးနွစ္ေယာက္ကို သိသည္ဟုမခံစားရ။ တကယ္တမ္း ထိုကေလးနွစ္ေယာက္ကသာ သူ၏ ကေလးျဖစ္ပါက အတိတ္ေမ့ေသာ္ျငား ကေလးနွစ္ေယာက္အား ရင္းနွီးသလိုခံစားခ်က္ေတာ့ ျဖစ္ေပၚသင့္သည္မဟုတ္လား။
ထို႔ျပင္ မိမိသည္ သန္းေခါင္မင္းထင္နွင့္ခ်စ္သူဟုဆိုသည္။သို႔ေသာ္ ပန္းမွဴးမွာ သန္းေခါင္မင္းထင္နွင့္ပက္သက္၍ မည္သည့္ခံစားခ်က္မွမရွိ။
ပန္းမွဴးမွာထိုသို႔ေသာ ခံစာခ်က္အား လံုးဝမၿဖစ္ဘဲ သူသည္ သူစိမ္းမ်ားနွင့္ေနေနရသည္ဟုပင္ ထင္မွတ္ေနရသည္။မဟုတ္မွ သန္းေခါင္မင္းထင္ကပဲ သူ႔ကိုလိမ္ညာထားသလား။တကယ္တမ္းသူက ဘယ္သူလဲ ။ ဘာကိုမွမမွတ္မိနိုင္ေသာ ဦးေခါင္းေၾကာင့္ လက္ဖေနာင့္ျဖင့္သာ နာနာရိုက္မိေတာ့သည္။
