(ZAWGYI)
ပန္းမွဴးသည္ ကေလးအဝတ္ေလ်ွာ္ေနရင္း ဟိုတစ္ေလာက ကိစၥကိုျပန္ေတြးမိသည္။ သူသည္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားသလဲ မသိေတာ့။ သန္းေခါင္၏ ေဘးနားတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ထိုစဥ္ကျပႆနာတက္၍ ေဒါသလည္းအႀကီးအက်ယ္ထြက္သြားသည္။ သူသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက စိတ္ႀကီးတတ္သည္။ အလြန္ေဒါသထြက္လာသည့္အခါ တစ္ကိုယ္လံုးပူတက္လာၿပီး မ်က္ရည္မ်ားပါ ထြက္လာတတ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ ပန္းမွဴးသည္ စိတ္ကိုေပ်ာ္ေအာင္ထားသည္။ ေဒါသထြက္ရန္လည္း အာရံုမထားဘဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနရသည္။
သို႔ေသာ္ ရုတ္တရက္ စိတ္ႀကီးသြားလ်ွင္ေတာ့ အေတာ္ေလးဆိုးသည္။ထိန္းခ်ဳပ္ရခက္သည္။
ထိုအေၾကာင္းကိုေတြးရင္း ပန္းမွဴးမွာေခါင္းကိုသာငံု႔ထားမိသည္။ သူ၏ ဆိုး႐ြားလြန္းကာ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္ပံုကို သန္းေခါင္ျမင္သြားၿပီျဖစ္သည္။
ထိုေန႔က သန္းေခါင္ကပဲ မိမိကိုစိတ္ေျပသြားေအာင္ နွစ္သိမ့္ေပးခဲ့သည္ကို ပန္းမွဴးမွတ္မိသည္။သို႔ေသာ္ ေက်းဇူးတင္ရမည္စိုး၍ မသိခ်င္ေယာင္သာေဆာင္ေနလိုက္သည္။ သန္းေခါင္နွင့္လည္း စကားထပ္မမ်ားခ်င္ေတာ့ေပ။
အဝတ္ေလ်ွာ္ၿပီးေနာက္ တစ္ခါတည္းလွန္လိုက္ၿပီး အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာလိုက္သည္။ ေရစိုေနသည့္အဝတ္မ်ားေၾကာင့္ပန္းမွဴးက တစ္ခါတည္းေရခ်ိဳးကာ အဝတ္အစားလဲလိုက္သည္။
ခုတင္ေလးေပၚမွ အျမႊာေလးမ်ားသည္ အေတာ္ေလးကို အားသန္လွသည္။ အခုလည္း ဝမ္းလ်ားေမွာက္ေနကာ ငုတ္တုတ္ထထိုင္ရန္ႄကံေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္မွီတြယ္ကာ ထထိုင္ရန္ႀကံေနသည့္ ကေလးနွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ကာ ပန္းမွဴးသည္သေဘာတက်ရယ္ေမာရေတာ့သည္။
အဝတ္အစားလဲၿပီးေနာက္ခ်က္ခ်င္းကေလးနွစ္ေယာက္ဆီကိုသြားကာ ပက္လက္ကေလးလုပ္ေပးလိုက္သည္။
"ၿဖည္းျဖည္း လုပ္ပါ ၊ တအားေလာေနတယ္ေဘဘီတို႔ကေတာ့"
ကေလးနွစ္ေယာက္က ဇြဲႀကီးသည္။ ပန္းမွဴးက ပက္လက္ျပန္လွန္ေပးထားေသာ္လည္း လက္မခံဘဲ အတင္းကိုဝမ္းလ်ားေမွာက္ၾကျပန္သည္။
