(ZAWGYI)
ေဆးရံု၌ ရက္အနည္းငယ္ေနၿပီးေနာက္ ပန္းမွဴးမွာ အိမ္သို႔ျပန္လာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္အားနည္းေနေသာ ခနၶာကိုယ္ကအရင္လိုမဟုတ္။အနည္းငယ္ပိန္ပါးသြားကာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္လည္းအေတာ္ေလးေလ်ာ့သြားသည္။
ပန္းမွဴးမွာ ေမြ႕ရာေပၚမွဆင္းကာ ကေလးနွစ္ေယာက္ဆီသြားခ်င္ေသာ္လည္း သန္းေခါင္မင္းထင္က အခန္းျပင္မထြက္ခိုင္း၍ အင္တင္တင္နွင့္သာ ထိုင္ေနရသည္။ မေတြ႕ရသည္မွာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ပိစိေလးနွစ္ေယာက္ကိုလည္း ျမင္ခ်င္လွၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သန္းေခါင္က သြားေခၚေပးေန၍ ထိုင္၍ ေစာင့္ေနလိုက္၏။
သူေစာင့္ၾကည့္ေနေသာအခန္းတံခါးသည္ရုတ္တရက္ ပြင့္လာကာ ေသးငယ္လွေသာ ကေလးနွစ္ေယာက္သည္ ပန္းမွဴးရွိရာေမြ႕ရာအနားသို႔လမ္းေလ်ာက္လာၾကေလသည္။
ဆင္တူေလးမ်ားဝတ္ထားကာ ေခါင္းစြပ္ကေလးနွင့္ ယုန္ကေလးမမာျဖစ္ေနေသာေကာင္ေလးနွစ္ေယာက္က ေမြ႕ရာအနားသို႔ေရာက္ေသာ္ အတင္းဖက္တြယ္တက္ရန္ႀကိဳးစားေန၍ ပန္းမွဴးသည္ ၿပံဳးရယ္လိုက္ၿပီး နွစ္ေယာက္စလံုးကိုေပြ႕ခ်ီကာ သူ၏ ေပါင္ေပၚသို႔တင္လိုက္၏။
"ေမ့"
အႀကီးေလးဆီမွထြက္ေပၚလာေသာအသံေလးေၾကာင့္ ပန္းမွဴးမွာမ်က္လံုးျပဴးသြားေလသည္။ ကေလးနွစ္ေယာက္က အသံတိုးတိုးေလးနွင့္ထို စကားလံုးကိုသာေရ႐ြတ္ရင္း ပန္းမွဴး၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔အတင္တိုးဝင္ေနေလ၏။
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားေသာ ပန္းမွဴး၏ပံုစံေၾကာင့္ သန္းေခါင္က ၿပံဳး၍ ေမြ႕ရာအစြန္၌ ေဘးတေစာင္းလာထိုင္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ကေလးနွစ္ေယာက္ဆီမွ စကားလံုးေၾကာင့္ အံ့ၾသေနေသာ ပန္းမွဴးကိုၾကည့္လ်က္ေျပာလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားကိုေခၚေနတာေလ"
"ဟမ္"
ပန္းမွဴးက ထပ္မံအံ့ျသသြားရာ သန္ေခါင္က ေခါင္းညိတ္လ်က္
"ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ားကိုေခၚေနတာ ေမ့ဆိုတာက ေမေမေပါ့"
"ေမေမ? သူတို႔က စကားေျပာတတ္ေနတာလား"
ပန္းမွဴးသည္ တအံ့တၾသေမးကာ ရင္ခြင္ထဲမွ ေပါက္စေလးမ်ားကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္၏။ လံုလံုးတစ္တစ္နွင့္ ေပါက္စီေလးမ်ားလိုေကာင္ေလးနွစ္ေယာက္က မိမိအား ေမ့ ဟုေခၚေန၍ ပန္းမွဴးမွာ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာျဖစ္လာေလသည္။
