(ZAWGYI)
ပန္းမွဴးသည္ ခုတင္ေပၚ၌ လဲေလ်ာင္းေနရင္း မ်က္နွာက်က္ကို ျကည့္ေနမိသည္။ အခန္းထဲ၌ အျပာေရာင္ မီးအလင္းေရာင္သာရွိ၍ အနည္းငယ္လည္း တိတ္ဆိတ္ေနေသးသည္။ထို႔အျပင္ ထူးဆန္းေသာ အနံ႔မ်ားကိုလည္း ရွဴမိေနေသးသည္။
သူသည္ ဒီအခန္းထဲသို႔ေရာက္လာသည္မွာ၁ပတ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိၿပီ။သို႔ေသာ္ ရက္အတိအက်ကို သူမသိ။ အျပင္လည္းမထြက္ရ၊နာရီလည္းမၾကည့္ရဘဲ ခုတင္ေပၚ၌သာအခ်ိန္ျပည့္လဲေလ်ာင္းေနရသည့္အတြက္အခ်ိန္ကာလကိုလည္းသူမသိေတာ့ေပ။
ပန္းမွဴးမွာ ေျခလက္မ်ာမွာ ခုတင္နွင့္တြဲခ်ည္ခံထားရ၍ ထ၍မရ။ ထြက္ေျပးလည္းမရဘဲ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္လာ စမ္းသပ္သမ်ွကို ၿငိမ္ခံေနရသည္။သူသည္ မည္သည့္အခ်ိန္၌ ေသဆံုးသြားမလဲကို ေတြးရင္းေၾကာက္လန္႔မိသည္။
သူ၏ ေသြးသားေလးမ်ားကိုလည္း ထပ္မေတြ႕ရေတာ့မည္ကို ေၾကာက္မိသည္။ကေလးနွစ္ေယာက္မွာ သူ႔အားမေတြ႕၍ ငိုေနမလား။သန္းေခါင္မင္းထင္ကေရာ သူ႔ကိုရွာေနမလားေတြးရင္း မ်က္ရည္မ်ားသည္ မ်က္လံုးေထာင့္မွ စီးလာကာ ေခါင္းအံုးေပၚသို႔က်သြားေလသည္။
မ်ားစြာေသာ စမ္းသပ္မႈမ်ားေၾကာင့္သူသည္ၾကာၾကာမသက္ဆက္၍ရွည္နိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။သူ၏ ကိုယ္အတြင္းမွထုတ္ယူသြားေသာ ေသြးမ်ား၊ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီမ်ား၊ေသြးျဖဴအုမ်ားေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းသူသည္ အားနည္းလာကာ ခံနိုင္ရည္လည္းက်ဆင္းလာ၏။
သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ျဖစ္သည့္အခါမ်ိဳးတြင္ အသက္အ႐ြယ္အနည္းငယ္ႀကီးေသာ လူက အနားေရာက္လာကာ ပန္းမွဴးကိုေဆးထိုးေပးေလ့ရွိသည္။ထိုေဆးထိုးၿပီးလ်ွင္ အၿမဲတမ္း ပန္းမွဴးမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္။အိပ္မက္လည္းမမက္ဘဲ ႏွစ္နွစ္ျခိဳက္ၿခိဳက္ အနားယူရသည္။ထို႔ေနာက္ အခ်ိန္အေတာ္အသင့္ၾကာၿပီးေသာအခါ သူသည္ ျပန္နိုးလာတတ္ၿပီး ထိုသို႔နိုးလာသည့္အခါ နာက်င္မႈမ်ားကို မခံစားရေတာ့ဘဲ လူေကာင္းတစ္ေယာက္လိုျဖစ္သြားတတ္သည္။
ထိုအခ်င္းအရာကို ပန္းမွဴးအေၾကာက္ဆံုးျဖစ္သည္။ အနာေပးလိုက္၊ေဆးေပးလိုက္နွင့္သူအား နည္းမ်ိဳးစံုစမ္းသပ္ေနသည္ကို ခံေနရသည္မွာ အေတာ္ေလးထိတ္လန္႔စရာေကာင္း၏။
