(ZAWGYI)
ထင္ထားသည့္အတိုင္းမနက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ သန္းေခါင္မွာ အဖ်ားဝင္ေတာ့သည္။ပန္းမွဴးက အေျခအေနေမးရန္ အခန္းဆီသို႔သြားကာ ေမြ႕ရာေပၚတြင္ ေစာင္ၿခံဳကာေခြေနသည့္သန္းေခါင္ေၾကာင့္ အံ့ၾသရေသးသည္။
အခုလိုျဖစ္မွာစိုး၍ ေဆးေသာက္ခိုင္းတာကိုမေသာက္ဘူးလားမသိ။ ပန္းမွဴး ေစာင္ထဲေခြေနသည့္သန္းေခါင္ကိုၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚၾကည့္ေတာ့လည္း ေဆးတစ္လံုးကေလ်ာ့ေနသည္။ဒါဆို ေဆးေသာက္ထားပံုရသည္။ ဒါေတာင္ဖ်ားေသးသည္ဆိုေတာ့ ပန္းမွဴးစိုးရိမ္သြားရ၏။
အုပ္စိုးေတာင္ေဆးေသာက္ထားသည့္အတြက္မဖ်ားေပ။ လန္းလန္းဆန္းဆန္းရွိသည္။သို႔ေသာ္ သန္းေခါင္ကေတာ့ ဖ်ားေနသည္မို႔ ပန္းမွဴးအနားသြားကာ ေပၚေနသည့္ နဖူးကို ဖြဖြစမ္းၾကည့္လိုက္၏။
အပူခ်ိန္က အနည္းငယ္ရွိသည္။တအားႀကီးေတာ့မဟုတ္။ပန္းမွဴးက ေမြ႕ရာေဘးနားထိုင္ကာသန္းေခါင္၏ ပါးျပင္နွင့္နဖူးကိုစမ္းလိုက္သည္။
"ဒဏ္ရာရွိန္ေၾကာင့္ထင္တယ္ ။ အပူေငြ႕နည္းနည္းရွိတယ္"
"အင္း"
သန္းေခါင္ကအိပ္မေန။ အဖ်ားရွိန္ေၾကာင့္မွိန္းေနပံုရ၏။အရင္လိုလည္း ျပန္ခံမေျပာနိုင္ေသာေၾကာင့္ ပန္းမွဴးလည္း စိတ္မေကာင္း။ ပံုစံၾကည့္ရသည္မွာ အေတာ္ေလးခံစားေနရပံုရသည္။
ပန္းမွဴးသည္သန္းေခါင္အတြက္ စားစရာတစ္ခုခုလုပ္ေပးရန္ေတြးလိုက္သည္။ဒီတိုင္းအိပ္ေနလို႔မျဖစ္။စားၿပီးေဆးေသာက္မွသာ အဖ်ားကေပ်ာက္မည္။ သို႔ေသာ္ အရွင္းဆံုးဆိုရလ်ွင္သူသည္ ဆရာဝန္ေခၚခ်င္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ပန္းမွဴးက သန္းေခါင္၏ မ်က္နွာကိုၾကည့္ကာ
" ဆရာဝန္ေခၚမလား။ ငါအန္တီလဲ့ကို သြားေမးေပးမယ္"
"မလိုဘူး"
"ဘာလို႔လဲ ဆရာဝန္ေခၚရင္ ခဏနဲ႔ေပ်ာက္မွာကို"
"ထားလိုက္ မေခၚနဲ႔"
ေခါင္းမာလွသည့္သန္ေခါင္ေၾကာင့္ ပန္းမွဴးမွာ စိတ္ေမာလ်က္သက္ျပင္းသာခ်ရေတာ့သည္။ဘာေၾကာင့္မ်ာ ဒီေလာက္ေခါင္းမာေနတာလဲနားမလည္ေတာ့ေပ။ ဒဏ္ရာေတြကလည္းရွိေနေသးတာကို ေပါ့ဆေနသည္။
