(ZAWGYI)
မနက္အိပ္ရာနိုးသည္နွင့္ ပန္းမွဴးသည္ ေခါင္းတဆစ္ဆစ္ကိုက္ကာ ေသြးတက္ေနသလိုခံစားေနရသည္။ဇက္ပိုးက တင္းေနၿပီး ထံုထိုင္းေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ညည္းညဴရင္းထမိသည္။
ခါတိုင္းထက္အိပ္ရာထေနာက္က်ေန၍ ပန္းမွဴးမွာ ကုိယ့္ဘာကိုယ္အျပစ္တင္ရင္း ကေလးနွစ္ေယာက္၏ ခုတင္သို႔သြားၾကည့္ရသည္။သို႔ေသာ္ ခုတင္ေပၚတြင္တစ္ေယာက္မွမရွိဘဲ ကြက္လပ္ေလးျဖစ္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးျပဴးသြားကာ ခ်က္ခ်င္းအခန္းအျပင္သို႔ထြက္လာခဲ့၏။
အန္တီလဲ့ဆီမ်ား ေရာက္ေနမလားေတြးကာ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ကျပာကယာျဖင့္ေျပးဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။ အခန္းထဲမွ လူအားလံုးသည္ကတိုက္ကရိုက္ဝင္လာသည့္ ပန္းမွဴး၏ ပံုစံေၾကာင့္အံ့ၾသသြားေလသည္။
ဒါကိုသတိမထားမိသည့္ ပန္းမွဴးက အခန္းပတ္လည္အား ၾကည့္ကာ အန္တီလဲ့ကိုေမးလိုက္သည္။
"ကေလးေတြ အန္တီလဲ့ဆီမွာလား"
ပန္းကန္ေနရာခ်ေနသည့္ အန္တီလဲ့က ပန္းမွဴစ၏ စကားကိုေခါင္းခါေလသည္။သူမက ဆက္ေျပာရန္ႀကံေသာ္လည္း စိတ္ရိမ္စိတ္ႀကီးမားေနသည့္ ပန္းမွဴးက မ်က္လံုးျပဴးသြားေလ၏။
"ဒါဆို ကေလးေတြဘယ္မွာလဲ ။ အခန္းထဲမွာမရွိေတာ့ဘူး"
"ကေလးေတြက သန္းေခါင့္ဆီမွာပါ။ မင္းမနိုးေသးတာနဲ႔ သူကဝင္ေခၚသြားတယ္။ နို႔ကိုေတာ့ အန္တီလဲ့ေဖ်ာ္တိုက္ထားတယ္။ အခုေတာ့ သူတို႔ Daddy ဆီမွာပဲ"
အန္တီလဲ့၏ စကားေၾကာင့္ ပန္းမွဴးမွာစိတ္ေအးသြားရသည္။ အသက္ဝဝရွဴရင္း အန္တီလဲ့ကိုေက်းဇူးတင္စကားေျပာလုိက္ေသာ္လည္း အန္တီလဲ့မွာ ၿပံဳးစိစိျဖစ္ေနသည္မို႔ ပန္းမွဴးမွာေနရခက္လာသည္။ အခန္းထဲရွိ အိမ္အကူေကာင္မေလးမ်ားကလည္း တစ္မ်ိဳးၾကည့္ေန၍ ပန္းမွဴးမွာ အျမန္နႈတ္ဆက္ကာ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေျပးဝင္လာလိုက္၏။
ခ်က္ခ်င္း ေရခ်ိဳခန္းထဲဝင္ကာ မွန္ေရွ႕အား အေျပးၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေဘစင္ကိုလက္ေထာက္ကာ ရွက္လြန္း၍ မ်က္လံုးကို က်စ္ေနေအာင္မွိတ္ထားမိ၏။ မ်က္လံုးထဲတြင္ ညမွအျဖစ္အပ်က္သည္ အလ်င္အျမန္ ကူးခက္လာေလသည္။
