Unify Series #3: Verdicts of Yesterday

02

"Niae, saan na ang mommy mo? Anong nangyari sa kaniya?

I stopped from sipping on my soda can when my friend - childhood friend, asked me that all of a sudden. Para akong natameme bigla. Hindi ko alam kung papaano sasagutin ang tanong niya. What should I say to her? I am afraid and shy to tell the truth because she might hate me... Ayaw kong iwan niya ako. Siya lang ang mayroon ako, e. Siya lang iyong hindi umalis sa tabi ko. Marami naman akong naging kaibigan, pero kinaibigan lang ako ng mga ito dahil anak ako ng isang gobernador. Opo, ginamit ako ng karamihan.

With my current age, six years old; I already know everything. The truth behind my mother's death and every cruelty that my father does. I just wish... I just wish that mommy stayed alive rather than dad. Ayaw ko sa ama ko. Masama siyang tao.

I looked down my soda can and gripped on it. "Kapag ba..." I gulped. I can't look at my best friend. "Kapag ba, sasabihin ko sa 'yo ang totoo, mamahalin mo pa rin ako?"

She laughed hard that lurks the whole park. Kami lang kasi ang nandito. "Ano ka ba, Niae! Oo naman! Bakit naman hindi, 'di ba? Ano mang mangyari, tanggap kita kasi mahal kita. Ang dami ko nang naririnig na masamang bagay mula sa daddy mo, pero tignan mo, nandito pa rin ako sa tabi mo!"

Bahagya akong ngumuso at tumingin sa kaniya. She's currently eating her favorite food, pizza. Grabe ang kain niya, mukhang hindi siya nabubusog. She bought a lot in the shop kasi mura lang. Marami naman silang pera, e. "Hinay-hinay lang, baka mabulunan ka," I warned her. Baka mabilaukan pa, e!

She just laughed. "So, ano nga? Anong nangyari sa mommy mo at iniwan ka niya? Pumunta ba siya sa ibang bansa?"

I heaved a sigh and looked away from her. "She..." I gulped, trying to get some strength to tell her the truth. "It was, uh... Like, she died in the midst of getting me off her womb."

I knew she was taken aback when she went silent. Alam kong hindi niya alam kung ano ang sasabihin niya. Hindi siya makapagsalita. Inaasahan ko naman na 'yon. "H-Ha?" Saka lang siya nakapagsalita nang lumipas ang ilang minuto. "Namatay mommy mo? N-Noong pinapanganak ka niya?"

I started tearing up. Tumango ako habang nasa malayo ang tingin ko. I don't know! It's been years. I already accepted the fact that my mother is already dead, that I killed her... Pero masakit pa rin. I was born like I'm a killer in everyone's eyes. "Will you still befriend with a killer?" I asked her with my shaky voice.

Nagulat ako nang bahagya niya akong niyakap mula sa tagiliran ko. Mas lalo lamang akong nabigla nang marinig ko ang kaniyang hikbi. "Wala kang kasalanan, Niae..." she said under her breathe. "You didn't kill her, okay? Hindi mo 'yon kasalanan! Huwag mo namang sisihin ang sarili mo, oh!"

Hindi, ano mang sabihin niya, walang magagawa iyon sa katotohanan. Hindi mababago ng mga salita niya ang katotohanang noon pa man ay nakamarka na rito sa buo kong pagkatao. No one can change the fact that I am the fruit of everything. My flesh of blood's sufferings.

"Mahal na mahal kita, Niae. Ano man ang mga paratang mo sa sarili mo, ikaw pa rin iyong kaibigan ko." I was about to hug her back when suddenly, she cough. I thought it was just nothing but I ended up screaming her name as she started to choke, she can barely breathe. A-Anong nangyayari sa kaniya?

"Amanda!" I screamed her name all over again. Nakahilata na siya sa lupa at tumitirik ang mga mata. Her body is also arching "T-Tulong! Amanda! Amanda! A-Anong nangyayari sa 'yo?! Amanda!"

Dahan-dahang dumausdos ang mga luha ko pababa sa aking pisngi. I silently wept inside my room, hugging the picture frame of my childhood friend. Miss na miss ko na siya. Gusto ko siyang mayakap. Gusto kong bumalik sa dati. Sa dating kahit masama ang mga tao sa akin ay nandiyan siya sa tabi ko upang samahan ako sa lahat ng laban. Ano mang mangyari, tinutupad niya ang mga pangako niya sa akin. Na hindi niya ako iiwan.