Unify Series #3: Verdicts of Yesterday

32

"So, what now?"

Amanda stood up and handed me her hand. Walang pag-aalinlangan ko iyong tinanggap at tumayo na rin. I let out a heavy sigh and wipe my face clean. Hindi ko maiwasan ang hindi mapailing at mahinang matawa. Our current situation is just hilarious as fuck.

"I don't know actually," sagot ko sa kaniya at nagkibit balikat. "I want to break it up with you but I just can't. I don't know how."

She smiled faintly. "Isang araw pa tayo."

"Anong gusto mo?" mahina kong tanong at nagbaba ng tingin sa sarili. Ang dumi ko na. I mean, I am completely a mess.

"Uh, I just wish to be with you."

Napatango-tango ako. "Sige."

"That means?"

"I will stay."

Napasinghap siya, tila ba hindi makapaniwala ngunit umaasa rin sa kabilang banda. She held my hand tighter and invited me outside. Uuwi na kami. Buti naman. Hindi ko kayang magtagal sa lugar na ito. This is already one of the place I hate — the most.

"Thank you, Nirene."

Hinarap niya ako nang tumigil kami sa sasakyan niya. Sinuot niya naman sa akin ang helmet. She's still in pain but happy somehow. Indeed, she should be because I don't have the heart to leave her just that. Hindi ko alam kung paano siya iwan. Hindi ko magawa at ayaw kong gawin man lang.

I want to be with her to the fullest.

"I... I can't promise but I will do my best to make everything right."

Tumango lamang ako at walang sinabi. Sumakay na kami sa motor niya. I even gripped on her shoulders because I feel so weak. I know that she is weak and tired too, but she is staying still for me.

Hindi ko alam ang sunod na nangyari habang nasa byahe kami dahil wala sa sarili akong nakatulog. I just found myself in a soft mattress the other day. I could feel a punch on my chest when my eyes darted to the area of the bed, Amanda's area.

Wala na siya roon. Sikat na sikat na ang araw at tumatagos ang liwanag sa loob mula sa bintana. I sighed and closed my eyes again. I could feel pool of tears that is starting to form in my eye. Napasinghap ako at inilingan na lamang ang sarili.

"Babe, breakfast."

Napatingin ako kay Amara nang pumasok siya sa loob. She put the tray where the food is settling in the study table of our room. Lumapit siya sa akin upang halikan ako sa noo. She pressed her lip on my forehead for 5 seconds before she get off.

"Thank you," I told her and forced a smile. Napatitig siya sa akin at hindi alam ang sasabihin. Bumangon lang ako at pumasok sa banyo para magsipilyo. Lumabas na ako at unang pinuntirya ang gatas na hinanda niya. "Hindi na muna ako papasok ngayon," sabi ko habang mahinang kumakain. Nakaupo lang siya sa dulo ng kama at tinitigan ako.

"That's fine. I will send an excuse letter to your adviser."

I nodded my head without giving her any glance. Nagpatuloy ako sa pagkain. Tahimik lang kaming dalawa. Wala lang akong lakas na magsalita at magsimula ng usapan para mabuhayan kaming dalawa.

"Do you want to go somewhere?" she asked me later on. "You know, hangout. Sa park? Mall?"

I shook my head. "I am tired."

Bahagya siyang lumapit sa akin upang sunggaban ako ng yakap. She buried her face on my neck, making me stop from doing such a thing. Bahagya kong binaba ang kubyertos na hawak ko at tinignan siya.

"May problema ka ba?" maingat na tanong ko. She just shook her head. "Amara, ano nga? Hindi ka yata masaya?"

Natitigilan siyang tumingin sa akin, pero nakapatong pa rin ang baba sa aking balikat. "Me? Am I?"