My 15 Brothers And I

Chapter 36 - Visitors

I woke up by the bark of a familiar dog somewhere far. Kaya napabalikwas ako ng bangon nang maalala ko aso ko. Kaya tumingin ako sa likod at wala na dun si Cloud. 

"Cloud!" I screamed in a terrified voice. Napansin kong wala na rin si Noah sa driver's seat kaya mas lalo akong kinabahan.

"Cloud!" I shouted for the second time, then suddenly a bark caught my attention. Sinundan ko yung tahol na yun at nakita ko sa gilid ng ilog si Cloud, tumatakbo palayo sa isang lalaki. Kaya binuksan ko kotse at nakita ko siyang bumabalik sa lalaking nakatayo don sa tabi rin ng ilog. But this time may subo na siyang unidentified object. Dahil papalubog na ang araw, hindi ko na maaninag ang kaniyang itsura dahil sa kaniyang silhoutte, pero habang palapit ako ng palapit napansin ko ang pagsulyap niya sa akin saka ko siya tuluyang namukhaan.

Ngumiti siya sa gawi ko, at kinawayan ako. He is still the Noah I know, the kuya Noah I know. Yung mga mata niyang bilog na naniningkit kapag nangiti, his narrow nose just perfectly suit him. At sa tuwing natawa siya, sumasabay rin sa pag agos yung kaniyang adam's apple. 

Napalunok ako bigla, at nasamid nang mapansin kong naglakad na siya ng palapit sa akin. Bigla akong kinabahan sa postura niya. 

"Bakit?" tinatanong niya siguro pagkasamid ko. 

"A-ah, wala." Napabaling na lang ako sa aso kong tumatakbo na papunta sa akin, my dog was big enough to push me down to the ground. Pero dahil expected ko nang gagawin niya 'to, I was ready to counter his weight on me. 

"Nasaan tayo?" At nilibot ko ang aking paningin sa buong lugar. Nakapark yung kotse medyo may kalayuan sa ilog, at may dalawang tent na naka assemble sa tabi nito, at kung titignan ko ang likuran ng mga tent wala na akong makita kundi puno

Ilang metro mula dito gamit ang bangka isang bahay, na hinala ko ay Inn dahil sa maraming tao ang lumalabas at pumapasok mula dito. Napansin ko ang hindi pagsagot ni Noah sa tanong ko kaya napatingin ako sa kaniya. 

He smiled weakly at tinalikuran ako. 

"Follow me," he said. At ako na walang kaalam-alam ay sinundan siya. Si Cloud naman ay tumakbo papunta sa gilid ni Noah, na para bang alam na rin niya kung saan ito pupunta. Mula sa mga tent, sampung lakad lang bago ka makarating sa mga nagtatayugang mga puno. At isang palumpon ng white carnation ang nakita kong nakaupo sa isang puno na hula ko ay daang taon na ang edad.

"20 years ago," napatingin ako kay Noah nang bigla itong nagsalita. Habang siya ay nakapirmi lang ang tingin sa bulaklak na nakasandal sa punong ito. 

20 years ago, so that means, I'm 3 years old that time?

"A tragedy happened here." He continued. 

"A group of fugitives came here. Taking the tourists as their hostages, some of them were killed and some of them survived." Parang hindi ko nagugustuhan yung hahantungan nito.

"Then a survivor witnessed a mother secretly putting her 3 year old kid inside the car compartment just to be sure she will stay alive." At nakaramdam ako bigla ng malakas na kabog sa aking dibdib. At ilang saglit pa ay nararamdaman ko nang parang may bukol na humaharang sa lalamunan ko, bigla akong hindi makahinga.

"When the fugitives were killed, that kid got rescued," 

"According to the police reports, her older brother almost died saving their parents. Fortunately, their father pushed him behind these trees to run for his life." Napaluhod ako, yung mga mata ko ay paunti-unti nang lumalabo sa mga luhang nagbabadyang bumagsak.

"And that is Thomas, your brother." at humagulgol na ako ng iyak habang lumalapit ako sa puntod ng mga magulang ko. 

"Ang kwento ni Tom, ang unang kita niya sa'yo after that incident when you were still in college-"