My 15 Brothers And I

Epilogue

A/N: Hey guys! This is the Epilogue chapter of the story. Sa mga nagstay hanggang dulo, maraming maraming salamat. I'm not sure kung nandito pa yung iba na talagang sumubaybay na sa story ko since 2017. Yes 2017 to nag-start, so ayon nabanggit ko na rin sa previous chap bakit ako tumigil ng napakatagal, kaya highly appreciated yung mga nag-antay for how many years. Hinding-hindi ko makakalimutan 'yon. So this is it, this is the end of Audrey Diann's journey to all of us. Kahit ako, ayoko nang pahirapan si Diann, at naaawa na ako sa kaniya HAHAHAHA hindi ko rin inaaasahan na magtatapos pa pala 'tong story ko, akala ko hindi na. 

And please do read also my other story which is Peanut and Butter. Maraming salamat!

Epilogue

Everyone has their favorites. Favorite color, favorite food, favorite TV Show, favorite line of the book. All of us has favorites.

May kaniya-kaniya tayong taste sa lahat ng bagay. May pasado sa taste ko na hindi pasado sa taste ng iba, may pasado sa taste ng iba na hindi pasado sa taste ko.

And that's how our life is. Not at all times, life favors us. But sometimes it is. That's why sometimes we called ourselves lucky. 

Kasi kung bibihira lang tayo makaranas ng swerte, syempre matutuwa tayo sa nangyayari sa atin. 

"Iced latte please," I told to the barista. 

"I'm sorry Ma'am, but Iced Latte is not available right now." I bit and played my lower lip and think what is my second option. 

"Hmmm, what do you have on the menu right now?" 

"Americano, espresso, cappucino, macchiato-"

"so its macchiato then." at ngumiti ako, tumango siya at sinimulan na niyang ipunch sa system order ko sinabi na rin niya sa akin yung presyo at inabutan ko na ng pera. Wala namang masyadong tao sa cafe ngayon, dahil siguro its the time of the day where people is at their work or school, I'm not sure. Pero ilan sa mga customer ay mukhang foreigner at nagbakasyon sa siyudad na 'to. 

Hindi rin naman nagtagal at inabot na sa akin yung order ko, lumabas na ako sa cafe at pinagmasdan ang mga taong naglalakad sa labas. Then I start to walk also while sipping my coffee. 

This city is famous to couples, they even call this  the 'City of Love', hindi ko alam anong special sa lugar na 'to. It looks so ordinary to me. I even try to stare at this tower in front of me. 

Habang palapit na ako sa paanan ng tore napapansin ko ako na lang ang walang kasama, or should I say, partner? 

Sana pala sumama na lang ako sa kapatid ko sa trabaho niya. Pero ayoko rin dahil may possibility na makita ko siya 'don and I'm not ready yet to confront him. 

May naramdaman akong kumalabit sa likod ko, lumingon ako at wala namang tao.

Kumunot-noo ko at naglakad na lang ulit. Weird, ramdam na ramdam ko yung kalabit.

Hindi nag-tagal may naramdaman na naman akong kalabit.

Pero naiinis na ako dahil wala ako sa mood makipag biruan, nilingon ko ulit yung kumalabit sa akin at nakita ko ang isang lalaking naka-costume ng long sleeve na naka stripe at black pants. May face paint na kulay puti at may soot ding lipstick.

Ngumiti siya at may inabot na isang rosas sa akin. Tinanggap ko naman ito at inamoy.

Hindi siya nagsasalita dahil na rin part 'to ng costume niya, pero may sinesensiyas siya na kailangan kong ngumiti.

Dahil sa kasiglahan niya nadala ako at napangiti na lang din.

"Thank you," I said then nag-bow siya na para bang prinsipe.