My 15 Brothers And I

Chapter 42 - Life

Huli ko siyang nakita nung sinampal ko si kuya Noah sa studio. Bigla ako pinamulahan nang maalala ko yun.

Naglakad na siya palapit sa amin, sa akin.

Nang makalapit na siya sa akin tinitigan niya lang ako, no words coming out from his mouth or even mine. I don't know, nang makita ko ulit siya after so many months and happenings, I have a weird feeling.

Siguro dati all I can think about him is that he is my colleague and nothing more. But when I found out the truth about myself, I can't think more about it. Parang may nagwawala sa sikmura ko habang tinitignan ko siya.

"Lou," dahil sa pangalang yun, napaatras ako ng konti at naramdaman kong may humawak sa magkabilang braso ko, at tinignan si kuya Noah na ngumiti lang sa akin.

Hindi ko alam ang gagawin ko sa sitwasyong ito, yayakapin ko ba siya, tatalikuran? Ano? Pero bago pa ako makapagreact nagulat na lang ako nang bigla niya ako yakapin.

At ilang saglit lang din ay napansin ko ang pag-alog ng kaniyang balikat at isang singhot ang narinig ko.

"I've been longing to hug you like this, Lourdes!" at humagulgol na siya.

Hindi ko inaasahan 'to. Nakilala ko siyang maangas, matapang, walang kinatatakutan. But here he is. Crying while hugging me.

"T-tom," 

"I mean, K-kuya..." bawi ko, kumalas siya sa pagkakayakap at tumawa bahagya. Is he crazy? Crying and laughing at the same time.

"No, it's okay. Don't push yourself to call me that way. Basta masaya ako na mayayakap na ulit kita ng ganito. I'm sorry okay, I'm sorry for leaving you alone, for letting you suffer while I'm away." hindi na ako  nakaimik pa at niyakap niya ulit ako. 

Ilang saglit pa ay naramdaman ko ang marahan niyang paghaplos sa buhok ko. Hindi ko alam ano dapat maramdaman ko, pero the way he glides his hand on my back made me feel at peace. I don't know what to say, but this is how I felt whenever when I'm with my brothers. 

"Ever since I met Noah, he's been telling me a a lot of things about you." panimula niya nang makasakay na kami sa kotse, nakasakay siya sa tabi ni kuya Noah na nagmamaneho ngayon, habang ako nasa likod nilang dalawa, napansin ko sa rear-view mirror ang pagsulyap ni kuya Noah sa gawi ko, pero hindi rin nagtagal yun at dumiretso na ang tingin niya sa kalsada. 

Nagkayayaan kami kumain sa bahay ngayon, dapat sa Heaven's kami kaso mas pinili ko na lang sa bahay dahil don marami namang rekados na may stock at gusto ko ring magluto. 

Kahit ang light ng aura ni Tom ngayon, medyo naiilang pa rin ako. Kasi hindi naman ganito flow ng conversation namin nung nakilala ko siya. Hindi ko siya maintindihan non, as in hirap na hirap ako intindihin pag-uugali niya non. 

Nagpatuloy lang sa pagkwento si Tom kung paano siya nabuhay mag-isa after ng trahedyang yon. And I never imagine how cruel the world to him. How he ended to be one of the drug lords in the US. 

He never choose that life, life choose that for him. Napilitan siyang gawin yun dahil habang nasa kalagitnaan siya ng pag ligtas sa sarili niya nung trahedya, one of the fugitive caught him. 

Kinukopkop siya in exchange he will use his innocence to get some buyers, until he is known as one of the leaders of gangs, not only locally but internationally. That's how powerful he is. 

He is untouchable, according to him, government cannot arrest him because of his connections. Nung napadpad siya dito sa Pilipinas, nakilala niya si Kevin at Kean. But when we met accidentally, he changed himself.