Chapter 11: "The Boiling Stage 2"

276 39 6
                                    

Chapter 11: "The Boiling Stage 2"

Teiro's point of view

WHAT SHOULD we do now?

Walong minuto na ang lumilipas since we sighted the first stage and got cleared by Leonidas, but no matter how we looked around this swamp, still with no avail.

It seemed like the other stages are hiding from us. If this keeps up longer, malamang makukulong kami rito na hindi man lang natatapos ang objective.

Pwedeng nag-bug ang dungeon, and if that's really the case then we're already doomed here.

As we jumps from one branch to the other, carefully eyeing the dangerous water below, I suddenly noticed something completely peculiar.

Forcing me to remain in one of the branches which Leonidas got cautioned too and stops jumping to the branch ahead. "Why did you stop?" He glanced at me sideway with a questioning look.

My eyes remained staring below. Hand covering the part of my mouth while thinking of something.

He stared away from me since he didn't get quick answer. "Ano ba kasing problema?" Like me, he gazed down trying to find the answer himself. "Wait. This can't be . . ." he's eyes squinted in a much more puzzled expression.

Napatango-tango ako nang malingon nya ako. "The acid river is gradually rising." He let out the words what both of us wants to say.

"Sa sobrang hina nitong umaangat, hindi talaga natin 'to agad mapapansin." Paliwanag ko nang may halong pag-aalala sa boses at mukha. Nilibot ang paningin sa paligid na tila naghahanap ng pupwede naming isulusyon sa problemang ito.

"Kailangan nating mahanap ang dalawang natitirang stages at i-clear ang mga ito, before this whole forest will be submerged with acid." Kapag nangyari 'yon, siguradong pati kami ay wala nang mapupuntahan at matutunaw din dito. And we can't do anything to escape from it.

"Mukhang hindi maganda ang sitwasyong ito." Leonidas seems pissed by what we just discovered. "Kung wala ako rito malamang hindi ka na talaga makakaligtas pa." Duro nito sa 'kin.

I want to laugh. "So magpapasalamat po ba ako sa inyo ngayon? Pero hindi pa naman tayo talaga nakakaligtas ah. Nandito man kayo o wala, matutunaw pa rin ako." I pointed out.

Ngumisi sya na ikinagulat ko. "Hindi mo naman kailangang magpasalamat sa 'kin. Mananalo ako kahit anong mangyari." Tumayo ito't tila kalmado pa ring pinagmamasdan ang paligid. Kakaiba talaga sya. Pa'no sya naging ganito ka kompyansa sa sarili?

Tumayo ako sa tabi nya at naglabas ng buntong-hininga. "Kung gano'n, dapat ba akong magtiwala na malalampasan natin 'to?" I'm just making sure if he's confidence is what strong as I'm expecting.

Nilingon nya ako. "Bibilang ako hanggang lima . . ."

I stared back at him, confused. "Ano? . . ." Bakit sya magbibilang? Sa ganitong sitwasyon pa talaga sya magsisimulang mag-aral.

"Kapag lumagpas ang bilang ko at hindi pa rin natin mahanap ang susunod na stage, then we're gonna die."

I got silent for a second. I can't believed this guy. "Pa'no mo ba nasasabi ang mga ganyang kalokohan?" Nagsimula na akong tumalon sa isang sanga't itinuloy ang paghahanap.

"Isa . . ." I looked back to him and he's just standing there. Decided to be left behind with his hands slid down to his pants pocket.

"Hoy. Hindi uubra ang sensory technique mo." Of course I'm just kidding. Sa ganyang level nya, I'm sure it's almost impossible that he already obtained that kind of skill trait.

The Tamer Without a Beast: VOLUME 1 and 2 [COMPLETED]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon