I Fell For A Man

Forty- Nine

Chapter 49.

Let's Go Home.

I woke up from somewhere and immediately realized that I am in a dream. Where are you... Savannah?

Sinuyod ko ang mga mata sa paligid at nakitang nasa isang malawak na bermuda grass ako. At nagulat ako nang makitang nakasuot na pala ako ng puting bestida. I suddenly heard a chuckle of a little kid. Napalingon ako para makita kung sino.

And there I saw a little boy.

He is smiling like he is the happiest kid in the whole world until I stared properly at his face. I gasped when I saw that it was Carson, the man I am loving right now.

Carson! Ang huling alaala ko ay nakahiga siya sa sahig. Dugoan!

I need to wake up from this dream!

Lumakas ang paghalakhak ng batang bersyon ng lalaking mahal ko. Napatitig ako ulit sa kaniya at nakitang may hawak siyang maliit na garapon.

That jar... It was my gift for him...

Dahan-dahan akong lumapit sa kaniya. He is still chuckling and when I finally stood up infront of him, he stopped and looked at me. He smiled widely and handed me the jar.

Bakit hindi siya nagsasalita? He is just smiling. Gusto ko siyang yakapin... pero hindi ko magawa. Something is stopping me.

Napasinghap ako.

"Doc, the mother is already awake." ang bilis ng paghinga ko.

I can hear the heart monitor. Ginalaw ko ang mga mata ko at nakitang nakasuot ako ng oxygen. Where's my... babies?

"Mrs. Ortega," pukaw ng doktor sa akin pero para pa akong nabibingi sa pagkabigla. "Can you hear me, Mrs. Ortega?" ilang ulit kong pinikit ang mga mata ko.

Nasaan ang mga anak ko? Si Carson? Para akong nabibingi.

Hinila ako ng pagkahilo kaya napapikit ako at nagising na wala nang suot na oxygen mask. I surveyed my eyes and saw a nurse carrying a baby. I made a sound and that caught her attention. Pinanood ko kung paano niya maingat na nilagay ang sanggol sa isang clear container.

"Mrs. Ortega," tawag niya sa 'kin.

Kumurap ako nang dalawang beses. "Ca... Carson..." paos ang boses na sabi ko.

Dahan-dahan akong bumangon at inalalayan niya naman ako. "Tatawagin ko po muna si doc," before she could go out, I weakly held her arm.

"Ang mga anak ko... nasaan sila?"

Parang may pumitik sa ulo niya at dali-daling hinila ang clear container na nasa gilid. I gasped and a tear immediately formed in my eyes when it landed to my sons sleeping soundly.

Inabot ko sila. "Ridge... Tidus..." I heartily laughed and gently pressed my thumb in their small foreheads.

Kinuha ng nurse ang isa sa kambal ko at inabot sa akin. I cried when his lips moved, ready to cry. Hinalikan ko siya sa noo at lumakas ang pag-iyak niya. He's a bit bigger than his twin brother. This would be Tidus...

Kinarga ko ang isa at naiiyak ring hinalikan ang kaniyang noo. "Ridge..." I whispered his name.

Tinawag na ng nurse ang doktor at pagbalik niya ay kasama nga niya ang doktor. They checked my vital signs and asked me what I feel. Sobrang ayos na ng pakiramdam ko lalo na noong makita ko ang kambal.

I tried to embrace both of my twins at sobrang tuwa ko dahil sabay silang umiyak. The nurse said they both felt the presence of me as their mother.

Mahaba ang naging pahinga ko, halos tatlong araw simula noong manganak ako.