ម្ចាស់ជីវិត

ភាគ៥៧

បបូរមាត់ប្រុសកំហូចរហ័សប្រថាប់លើបបូរមាត់តូចច្រមិចដែលពូកែតែមាត់ប៉ប៉ាច់ប៉ប៉ោច ឲ្យគេក្នាញ់ គេគ្រឺត រហូតចាប់ថើបបង្ខំមិនចង់លែង ឯអ្នកដែលត្រូវគេចាប់ថើប លើកប្រអប់ដៃតូចៗទៅទប់លើដើមទ្រូងរបស់គេតិចៗ សម្លៀកបំពាក់គេសើមជោគជាំ ភ្លាមនោះជុងហ្គុកក៏ចាត់ការអ្វីដែលដែលទើសទាល់ គ្រវាត់ចេញក្រៅអាងទាំងអស់ បន្សល់ត្រឹមរាងកាយដែលននលគគគ្មានសម្លៀកបំពាក់។
ខណៈជុងហ្គុកកំពុងតែមមាញឹកក្នុងការថើបជញ្ជក់ ឈ្លក់វង្វេងពេញទំហឹង សុខៗ ថេយ៉ុងក៏ ផ្តាច់បបូរមាត់ចេញហើយធ្វើមុខខឹង គួរឲ្យស្អប់៖
«ដោះខោអាវអូនចោលធ្វើអី?»នាយតូច ក្តាប់មាត់ សម្លក់ភ្នែកដាក់ ស្របពេលយកទៅច្រានទ្រូងគេឲ្យឃ្លាតហាក់ដូចមិនពេញចិត្ត ប៉ុន្តែអ្នកម្ខាងទៀតមិនសូម្បីតែកម្រើកខ្លួនថែមទាំងឆ្លើយឌឺដង៖
«មិនបាច់ស្លៀកទេ! អូនដឹងទេ? បងពិតជាចូលចិត្តមើលដងខ្លួនអូនបែបនេះណាស់»ចុងប្រយោគ ជុងហ្គុក ញោចញញឹមទាំងមុខខិល ស្របពេលឱនទៅខ្សឹបជិតបបូរមាត់តូច កាន់តែបញ្ឆេះបញ្ឆួលទ្រូងឲ្យនៅមិនសុខ៖
«ឆ្កួត រោគចិត្ត»រាងតូច និយាយទាំងមុខងរង៉ក់ដដែល ថែមទាំងយកដៃតោងមាត់អាវប្រុងក្រោក តែត្រូវជុងហ្គុកទាញមកឱបទុកក្នុងរង្វង់ដៃ ដោយដាក់ឲ្យមាឌល្អិតអង្គុយលើភ្លៅសាច់ដុំរបស់ខ្លួន។
«លែងអូន អូនធុញ»
«ធុញអ្នកណា អូនថាមើល៍!»
«...» ថេយ៉ុង មិនតប តែធ្វើមុខក្រញ៉ូវ ឯចិញ្ចើមចងជាប់គ្នាមិនដាច់ ធុញណាស់ ធុញខ្លាំងៗ ឱបផង ថើបផង ហើយមកស្រាតខោអាវគេបោះចោលទៀត មិនដឹងថាគេដាក់មន្តសណ្តំអ្វីលើបបូរមាត់ទេ បានជាដល់ថ្នាក់គេចាប់ស្រាតសម្លៀកបំពាក់តាំងពីពេលណាក៏មិនឲ្យដឹង ហើយធុញ? ធុញមែនទេដែលគេថើប? ចម្លើយគឺទេ ប៉ុន្តែក្មេងល្អិតនេះទាំងល្បិចច្រើន ទាំងក្បាលខូច លាក់ពុតមួយរយជំពូក តាមសឹងមិនទាន់ តែម្តងនេះ ជុងហ្គុក មិនឲ្យរួចខ្លួនជាដាច់ខាត កាន់តែធុញ គេកាន់តែប្រកៀកប្រកិចឱបរឹតថែម ចាំមើលមានពាក្យអីមកដោះសារទៀត?
«អូនខឹងដែលលោកពូហៅអូនថាជាប្រពន្ធចុងរបស់បងមែនទេ?»ជុងហ្គុក សួរឡើងស្របពេល ដាក់ចង្ការពីលើស្មា ធ្វើឲ្យថ្ពាល់ទាំងពីរប៉ះគ្នា ថ្ពាល់នាយតូចត្រជាក់ផ្ទុយពីអ្នកម្ខាងទៀតក្តៅគគុក ថែមទាំងក្រហមពេញទាំងខ្លួន។
«ដឹងហើយនៅសួរ» ថេយ៉ុង តបម៉ាត់ៗបែបមិនចង់តប ទើបភ្លាមនោះ នាយកំលោះក៏លួចញញឹម យកថ្ពាល់ត្រដុសចុះឡើងៗតិចលើថ្ពាល់នាយតូច បានបន្តិចក៏ថើបថ្ពាល់ក្រអូបឈ្ងុយឈ្ងប់នោះមួយខ្សឺត រួចស្រដីឡើង៖
«ខឹងបងខ្លាំងប៉ុណ្ណា?»
«...» នាយតូច ដកមុខចេញបន្តិចដើម្បីងាកមើលមុខគេឲ្យច្បាស់ រួចក៏តបទាំងមុខង៉ក់ងរ ក្នុងចិត្តខំប្រឹងទប់អារម្មណ៍ ទប់មាត់មិនឲ្យញញឹម ខំធ្វើមុខយ៉ាងមាំ ព្រោះមិនបានខឹងទេ គ្រាន់តែងរតិចតួច ចង់ឲ្យគេលួងប៉ុណ្ណោះ គិតមើលទៅ ថាក្មេងច្រម៉ក់នេះក្បាលខូចកម្រិតណា!?
«ខឹង ខឹងខ្លាំងទៀតផង» តបហើយ ថេយ៉ុង ក៏បែរមុខចេញ ងាកទៅមើលអ្វីផ្សេងធ្វើព្រងើយ ស្របពេលអ្នកចាំចម្លើយ រុញអណ្តាតទល់ថ្ពាល់ព្រោះចម្លើយនេះ គួរឲ្យចង់ចាប់ទះគូទឲ្យទក់ខ្លាំងណាស់ រាល់ថ្ងៃ មើលមកគេសមជាព្រាននារី ដែលទៅលួចមានស្រីញីនៅក្រៅ មានប្រពន្ធចុង ប្រពន្ធដើម ណាស់ឬ? សម្រាប់គេ ត្រឹមនាយតូចម្នាក់ គឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ ជីវិតនេះគេមិនការអ្វីលើសពីនេះទៀតឡើយ គេគ្រាន់តែចង់រស់នៅបែបសាមញ្ញជាមួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ គ្មានការលួចលាក់ក្បត់ផិតគ្នាក្រោយខ្នង បេះដូងគេមានតែ ដង្កូវកខ្វក់ ក្បាលរឹង ម្នាក់នេះតែម្នាក់គត់ និងចុងក្រោយបំផុត។
«ចឹងបានន័យថាអូនមិនទុកចិត្តបងទេ អូនមិនស្រឡាញ់បងទេ»
«ប្រាកដជាចឹងហើយ»ឬគេឌឺដងភ្លាម នាយតូចកាន់តែផ្គើនថែម ប៉ុន្តែផ្គើនដោយការស្ទុះឡើងអង្គុយច្រកគៀវពីលើ វ៉ៃចិញ្ចើមឌឺៗដាក់ ឯដៃទាំងទ្វេតោងកគេយ៉ាងស្អិត ការពារខ្លាចគេខឹង គេអន់ចិត្តនឹងពាក្យសម្តីដែលខ្លួនកំពុងផ្គើន។
«មិនស្រឡាញ់ ចឹងចុះចេញទៅ»ជុងហ្គុក សួរទាំងមុខមាំគ្មានស្នាមញញឹម តែក្មេងឌឺនៅតែឌឺ ឌឺដល់ទីបញ្ចប់
«អត់ អត់ចង់»
«ក្រែងមុនហ្នឹង ធុញ?មកអង្គុយលើបងធ្វើអី?»
«អង្គុយមិនបាន?»មើលទៅដូចជាលែងងរហើយ តែបញ្ចេញចរិកក្រម៉ិចក្រម៉ើម ឲ្យអ្នកម្ខាងទៀតខាំបបូរក្នាញ់៖
«មិនបាន»មាត់និយាយ ឯដៃស្ទាបអង្អែលត្រគាក នាយតូច ថែមទាំងច្របាច់ច្របល់ពេញៗដៃ អ្នកណាទ្រាំបាន ទាំងឌឺ ទាំងកំហូច ហើយព្រហើនឡើងមកទុំពីលើគេ បន្តិចទៀតរំពាត់ឡើងខ្នងហើយ។
«ឌឺអូនដល់ពេលណា?ហ្ហឹម៎?»
«អូនឌឺមុន អូនប្រាប់ថាធុញបងមុន តែមកអង្គុយលើបង ហើយក៏តោងកបែបនេះ»ម្នាក់ៗនិយាយយកឈ្នះរៀងខ្លួន ប៉ុន្តែក៏មិនអាចចោលគ្នាបានដដែល ហើយចុងក្រោយថេយ៉ុងក៏ព្រមចាញ់ ដោយយកដៃក្រសោបផ្ទៃមុខសង្ហាៗរបស់គេឲ្យប្រឈបចំ ស្របខ្សែភ្នែកទាំងពីរគូ ត្បាញ់ចូលគ្នាដោយអារម្មណ៍ត្រូវការ កែវភ្នែកដែលពោរពេញដោយមនោសញ្ចេតនាជ្រាលជ្រៅ។
«ស្រឡាញ់តែអូនម្នាក់បានហើយ ឮទេ?»
«បាទ...»ជុងហ្គុក តបដោយសំឡេងផ្អែម ថែមស្នាមញញឹមគាប់ចិត្ត តើឲ្យបដិសេដបែបណា? បើចម្លើយក្នុងចិត្តគេបានឆ្លើយរួចទៅហើយ ថានាយតូចជាមនុស្សដំបូង និងជាមនុស្សចុងក្រោយដែលគេជ្រើស ក្តីស្រឡាញ់ ការថ្នាក់ថ្នម ថ្នមអស់ពីចិត្ត ស្រឡាញ់អស់ពីពោះ គេមិនដែលយកពេលទៅគិតរឿងផិតក្បត់ទេ សំខាន់បំផុតគឺអាចទាញស្នាមញញឹមរបស់ ថេយ៉ុង ឲ្យផុសឡើងបាន គឺគេសុខលះបង់ មិនថាក្រោមហេតុផលណាមួយឡើយ។
...
បន្ទប់មួយ មានគូស្នេហ៍កំពុងតែផ្អែមល្ហែម ខណៈបន្ទប់មួយទៀត កំពុងតែលេងបិទពួនជាមួយគ្នា។
«អ្នកណាអនុញ្ញាតឲ្យលោកចូលមក? ផ្តេសផ្តាស»មាឌល្អិត ជីមីន ដេហ្វឺរៀរ៍ ជាបងប្រុសរបស់ថេយ៉ុង ប៉ុន្តែចរិកចេញមកដូចជាកូនពៅ ប៉ះតិចតួចមិនបាន កំណាញ់ខ្លួន កំពុងឈរលាក់ខ្លួនក្នុងជាយវាំងនន ស្រែកដេញមនុស្សមុខក្រាស់ដែលហ៊ានដើរចូលបន្ទប់ទាំងគ្មានការអនុញ្ញាត។
«ឆាប់ទៅផ្ទះវិញ»
«ផ្ទះរបស់លោក លោកម្នាក់ឯងទៅ គ្មានអីពាក់ព័ន្ធនឹងខ្ញុំទេ....អ្ហាយ....អ្ហា៎...»និយាយមិនទាន់ផុតមាត់ស្រួលបួលផង យ៉ុនហ្គីក៏ស្ទុះដើរចូលចាប់កដៃអូសកាយតូចចេញពីវាំងនននោះ ជីមីន ស្រែកផង រលាស់ដៃផង រលាស់ខ្លាំងៗទាល់តែរួចខ្លួន តែខណៈនោះ ប្រុសកំណាចស្ទុះវឹងដើរទៅរុញទ្វារបន្ទប់បិទ ចាក់គន្លឹះជិតឈឹង នាំឲ្យមាឌល្អិតភ័យឆ្លេឆ្លាពេញបន្ទប់ យំបន្តិច ចង់ស្រែកបន្តិច តែបែរជាស្រែកមិនចេញ បានត្រឹមឈរទ្រឹង ទាំងខ្លួនស្លៀកកន្សែងចោមពុងដូចស្រីក្រមុំ ឯជើងញ័រទទ្រើកសឹងតែដួលដាច់ផ្ងារ ពេលក្រឡេកចំក្រសែភ្នែកអ្នកម្ខាងទៀតដែលសម្លឹងមករកហាក់ដូចចង់ហក់មកហែកសាច់គេទាំងរស់។
«ប្រុសគំរក» ជីមីន ស្រែកគំហកយ៉ាងក្លាហានតែខ្លួនមិនក្លាហានដូចមាត់ទេ ស្រែកជេរគេ តែជើងលួចឈានថយក្រោយ ស្របពេលអ្នកម្ខាងទៀតឈានចូលមកជារឿយៗ ថែមទាំងញញឹមឌឺដង៖
«អ្នកណាធ្វើឲ្យសំណព្វយើងឆ្នាស់ដល់ថ្នាក់នេះ?»គេមិននឹកស្មានទាល់តែសោះ ឃើញមុខស្មឿកៗ ភ្នែកក្រឡេកក្រឡាប់ មុខឈ្ងោកៗ មិនសមចរិកកាចឆ្នាស់បែបនេះសោះ
«កុំ...កុំចូលមក ប្រយ័ត្នខ្ញុំស្រែក...»ជីមីន ប្រុសថា ស្រែកឲ្យអ្នកក្រៅមកជួយ តែយ៉ុនហ្គីកាត់សម្តីភ្លាមៗ
«ស្រែក? ស្រែកឲ្យអ្នកណាជួយ? អាហ្គុកមែនទេ? ហឹស៎ ពេលនេះប្រហែលជាកំពុងលេងបាញ់ទឹកដាក់មាត់ជាមួយប្អូនរបស់ឯងហើយ»
«រោគចិត្ត»
«គេលេងបាញ់ទឹកដាក់មាត់ តែយើងដូរដាក់គូទ គូទក្មេងឌឺ ពូកែជេរ ចង់លេងអត់?»