Camp Sadness Of Dandelion

Chapter 02

Binawi ko agad ang tingin ko bago pa niya ako sitahin kung bakit ako nakatingin sa kanya ng ganoon katagal. Sa asawa ni Governor nalang ako nakatingin, ang ganda niya at ang kinis ng kanyang balat. I wish ganyan din ako pagtanda ko. Lumipat ang tingin ko kay Matron para hindi ako ma-distract sa bigat ng pakiramdam ko, I knew he's still watching on me. But why?

Matron dismissed us, pinabalik na kami sa kwarto namin. Pagsara lang ng pinto sa kwarto namin, Devon and Melody squealed like they're in pain pero hindi, malakas silang nagtawanan habang pinag-usapan nila si Giovanni. Nakisali din si Amber na akala ko ay hindi siya mahilig sa usapang lalaki.

Umakyat ako sa bunk bed sa pwesto ko para hindi na makisali sa kanila. Nagpalit din ako ng t-shirt, I laid down on my bed. Giovanni's face was still lingering in my mind. Why do I have this feeling? Ang gaan ng pakiramdam ko sa kanya.

I closed my eyes again and this time, I fell asleep with the three girls still hanging around. Bahala sila kapag maabutan sila ni Matron. Chinecheck ni Matron kung tulog na kami o hindi, we had curfew inside of this orphanage. Dapat before nine ay tulog na ang lahat. Parang may kababalaghan lang na magaganap pero wala. Ayaw ni Matron na late kaming nagigising kaya nga four a.m palang ay gising na kami para sa morning chores namin.

A loud cries woke up in the middle of the night, I sat on the bed, still processing what was happening. Nasa kabilang kwarto nanggagaling ang ingay na yun. Bumalik ako sa pagkakahiga, wala akong magawa, it's Mica. I think Matron punished her by spanking her ganun ang ginagawa ni Matron sa amin kapag nagkakamali.

Hindi ko na narinig ang pag-iyak kay Mica. Sana ay maging okay lang siya bukas, mahihirapan siya sa pag-upo dahil sa pagpalo sa kanya ni Matron. The door opened and I closed my eyes.  I knew Matron was checking us again. Nagpanggap lang akong tulog hanggang sa lumabas siya at i-lock ang pinto.

I checked Mica as soon as I finished my chores in the morning. Gaya nga ng inaasahan ko ay namamaga ang puwetan niya dahil sa pagpalo ni Matron sa kanya.

"Ano ba kasi ang ginawa mo Mica para paluin ka ni Matron ha? Kumupit ka na naman ba ng tinapay sa pantry at nahuli ka ni Cook?"

Hindi nagsalita si Mica, nakayuko lang siya habang tahimik na umiiyak. Pinunasan ko ang luhang tumulo sa kanyang pisngi. I couldn't blame her, everyone of us here we're hungry. Kulang ang lugaw at ibang pares na'to para sa aming nagtratrabaho araw-araw, nakikinig sa klase, at nagtratrabaho na naman pagkatapos nun. We're lack of nutrients in our body and sometimes we catched an illness dahil kulang kami sa bitamina.

"Lisa tara na bago pa tayo mahuli dito ni Matron. Hindi mo naman gusto na paluin ka niya diba?"

Pumasok si Amber sa kwarto kung nasaan si Mica. I found Mica alone, crying because the pain on her butt wouldn't subside. I sighed like I was defeated by a staring contest. "Sa susunod Mics 'wag na 'wag mo na yung gagawin dahil kapag maulit uli yun ay hindi ka na papakainin ni Matron."

Mabuti nalang at tumango siya bilang sagot sa akin. At least gumaan ang loob ko dahil sa pagtango niya. I smiled faintly, I tapped her shoulders to assured my protections. She's just seven years old. She's the youngest amongst us pero ako ang pinakamatagal na nandito sa orphanage dahil baby palang ako ay nandito na ako and I didn't know why I'm still here at kung bakit hindi pa ako naaampon.

Pumasok na kami ni Amber sa prayer room para sa morning rosary namin. I also prayed to God for forgiveness and maybe gives me some hope. Hoping my parents to show up in front of this orphanage. Kung pwede lang tumakas ay ginawa pero ang taas ng gate at may barbwire sa dulo. No one tried to escape because of that. Tanging ang pagbasa ng libro at ang pagtanaw sa malayong lugar sa may bintana lang ang ginagawa ko para makaalis panandalian sa reyalidad.