Camp Sadness Of Dandelion

Chapter 30

Wave's lips parted, he stuck his finger on the side of his lips. He stepped inside the kitchen. His hair was messy and I kinda liked it. Parang gusto kong suklayan ang kanyang buhok gamit ang aking mga daliri. I wanted to feel how smooth his hair, and smelled his masculine shampoo.

"I just realized if you wear gown, the more people would recognize your face, and you'd be popular." Napakalambing ng boses niya na parang hangin na nagdadala ng lamig sa gabi, para akong inaantok sa dala ng kanyang boses.

"And that's your problem because?"

"I wouldn't keep my eyes on you anymore. Baka mapunta sa kanila ang atensyon mo. I know girls love cool and bad boys. Baka nga mas type mo ang bad boys." Mapait niyang sabi at ngumiti ng hilaw.

"Baka gutom ka lang, bumalik ka na sa labas. Aakyat na rin ako, goodnight." sabi ko at iniwan na siya sa kitchen.

But the truth was, I didn't even blink my eyes. I couldn't sleep because of the loud music. Also Brandon and Klara were checking on me as if mawawala ako bigla. Hindi ako nakakapagbasa ng libro dahil wala akong naiintindihan sa mga binabasa ko dahil yung tenga ko ay sa music sa labas nakafocus.

Then the party ended exactly at twelve midnight, hindi nga nakiparty sa labas pero napuyat ako sa ingay sa labas. Bumangon ako mula sa kama para tignan kung nagsiuwian na nga ba talaga ang mga tao, pagsilip ko ay wala na nga ang mga bisita. Wala na akong nakitang sasakyan o mga tao.

Babalik na sana ako sa higaan ko nang may narinig akong matinis na ingay. Hindi sigaw ng tao pero para siyang bagay. Naulit din yun sa pangalawang beses. Ang ingay na yun ay galing sa aking bintana. Dahan-dahan akong lumapit sa may bintana, paglapit ko sa bintana ay nakita ko si Wave sa labas, siya pala ang naglikha ng matinis na ingay, well hindi sobrang ingay pero kapag may mabasag na salamin ay talagang magigising niya ang mga taong tulog. Maliit na bato ang kanyang ginamit para ipambato sa aking bintana.

I opened the window, I gasped when I saw him climbing on a tree, up until he was on my window's jamb. Umatras ako para patuluyin sana siya pero hanggang sa labas lang siya. He sat on my window.

I snarled at him. "Are you crazy? Paano kung may makakita sayo dito Wave? Anong oras na at bakit nandito ka pa?" Mariin ang pagkakasabi ko pero hindi ko nilakasan ang aking boses para wala akong may magising na natutulog.

He slanted a mischievous grin. "Hello to you too damsel in distress, ikaw? late na pero gising ka pa, bakit hindi ka pa natutulog?"

"Hindi ako makatulog sa ingay. At teka lang ha, bago ka pa makakita dito umuwi ka na. Para kang magnanakaw. Excuse me lang pero wala kang mananakaw dito."

He tilted his head, showing his lopsided grin, glimmered with chaff. "Who says wala akong mananakaw?"

I crossed my arms over my chest. "Anong ginagawa mo dito?"

He wetted his lips. "You're free tomorrow right."

"I'm always free." sabi ko, nag-isang linya ang tingin ko sa kanya. I didn't move my eyes from him.

He chuckled. "Samahan mo ako. May ipapakita ako sayo."

Frown became more recognizable as well as a deep creased on my eyebrows. "Umakyat ka lang dito para sabihin sa akin yan? Bakit hindi mo nalang sabihin sa akin yun kanina? Ang dami mo pang taktikang ginawa." Grimaced, I answered.

Wave scratched his hair, chuckled at his silly moves. "I forgot to tell you earlier. But I'm going to you tomorrow, at four p.m okay?"

"Oh siya sige. Lumabas ka na at baka mahuli ka pa diyan ng mga kasama ko dito sa bahay. Nakakahiya itong ginawa mo." sabi ko at pinagpipilitan siyang bumaba mula sa bintana ko. Nakakahiya kung sina Brandon at Klara ang makakita sa kanya. Baka ano pa ang isipin ng mga yun sa aming dalawa ni Wave.