Camp Sadness Of Dandelion

Chapter 21

The joy I felt when my mother came to me in the convent was a joy I never felt before since I got away from the orphanage. Finally, may nanay na rin akong matatawag. Yung pangako ni Mommy na kukunin niya ako sa orphanage ay natupad. Walang dadaig sa kasiyan na naramdaman ko noong kunin ako ni Mommy.

What happened to my mother caused a stigma into my life. I became sleepless. Palagi ko siyang napapanaginipan. I had nightmares and that explained why I had insomnia. I kept crying and shouting in my sleep at mabuti nalang at nagigising pa rin ako. It's I'm having a PTSD again. Sobrang stress ako, wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak ng umiyak. No one could help my mental state. Ako lang ang nagpagaling sa sarili ko.

Isang beses ko lang nakita si Mommy dahil natatakot ako. Parang anumang oras ay ididilat niya ang kanyang mga mata. Napanaginipan ko rin ang itsura ni Mommy noong una kong silipin ang kanyang katawan sa kabaong. Doon nagsimula ang mga panaginip ko.

Nadala ako sa takot ko. Nadala din ako sa sobrang lungkot kaya siguro ay hindi ako makatulog, na trauma, at hindi makakain ng maayos.

Ngayon ay mag-isa ako sa kusina. Nasa harap ko ang mga pagkain na niluto ko. Wala akong ganang kumain pero nagluto pa rin ako. Dalawang kamay ay nakapatong sa lamesa, my right hand was holding a bread knife, habang yung isang kamay ko ay tinidor ang hawak. May kung anong bumubulong sa akin na gawin ang anumang bagay na makakapagpatapos sa problema ko.

The bread knife looked sharp though, kapag itarak ko ito sa lalamunan ko, patay ako.

Pero wala namang may iiyak kapag mamatay ako. Wala ring pakialam si Lacy kapag mamatay ako. Ngayong buhay nga ako ay wala siyang pakialam, kung patay na kaya ako?

Walang sabi-sabing tinapat ko ang bread knife sa aking leeg, diretso ang aking tingin sa silya na nasa harap ko. Kapag hiwain ko ang leeg ko ay tapos na. Matatahimikin na rin ako. Makakasama ko na sina Mommy at Kendra sa kabilang buhay.

Except that there's something corrupted my mind. A wave of emotion spread inside of my polluted brain, it tried to fight the urge from killing own life. A wave of empathy, a wave of serotonin, a wave of oxytocin,  a wave of dopamine, a wave of endorphin, and a wave of light that carried life. A wave. A wave. 

Bumagsak ang bread knife sa sahig. Naglikha ito ng malakas na ingay dahil tumama ang talim sa tiled floor. Sunod-sunod na nagsibagsakan ang mga luha sa aking pisngi. Napahawak ako sa naninikip kong dibdib at yumuko. Pinatong ko ang aking ulo sa lamesa. I couldn't do it. I couldn't just kill myself because of some petty reasons. Umiyak lang ako hanggang sa mapagod.

Sa labas ng bintana ng aking kwarto sa pagitan ng kwarto dati ni Kendra ay may malaking puno. I saw the mother bird abandoning her babies on their nest. Hindi na masyadong baby ang mga ibon kaya pwede na silang iwan. Gaya ng pag-iwan sa amin ni Mommy. The investigation was still ongoing. Wala pa ring balita tungkol sa nangyari kay Mommy.

There were a lot of rumors escalating, may nakakita daw kay Mommy noong gabi na yun na may kasamang dalawang lalaki. Hindi makita ang kanilang mukha dahil nakasakay sa kotse, malakas ang ulan kaya hindi masyadong napansin.

Ang tanong ko ay, nagsinungaling ba si Mommy sa akin na hahanapin niya si Lacy para talaga puntahan ang mga lalaki niya? Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko dahil hindi naman niya masasagot ang mga katanungan ko gayung wala na siya.

Hindi na namin pinatagal pa ang lamay kaya pinalibing na agad ang katawan ni Mommy. Wala kaming ibang pamilya ni Lacy kaya si Lacy ang magiging legal guardian ko. I'm still underage. Pero isang taon lang naman at kapag eighteen na ako ay pwede na akong magsarili.

I'm completely isolated inside of our house. I wanted to go out but I didn't anywhere to go. Nang mawala si Kendra ay hindi na gaanong naging masigla ang bahay, at ngayon na wala si Mommy ay namatay na rin ang liwanag sa aming tahanan.