Chapter 9
မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းထဲသို့ ဝင်လုဆဲဆဲနေရောင်က အခန်းထဲဖြာကျနေ၍ စားပွဲပေါ်တွင် ရွှေရောင်အလင်းတန်းက ဖြာထွက်နေသည်။
ရှန်းလျိုရှန့်က လက်ဖက်ရည်တစ်ငုံသောက်လိုက်ပြီးနောက် ပြတင်းပေါက်ကိုမှီနေသည်။ သူ၏ နက်မှောင်နေသောဆံနွယ်များက လေပြင်းတစ်ချက်ဝှေ့လိုက်တိုင်း လေထဲတွင် ကခုန်နေသည်။ နက်မှောင်နေသည့် မျက်တောင်မွေးများကိုလည်း မျက်လွှာချထားပေသည်။ သူ တစ်စုံတစ်ရာကို တွေးတောနေပုံရသည်။
သူ့ပုံစံကိုမြင်သည့်အခါ ကျိုးရွှမ်လန်က ပြောလိုက်သည်။
" တကယ်လို့ ရှစ်စွမ်းမှာ တခြားကိစ္စမရှိတော့ဘူးဆိုရင် ဒီတပည့်ကို ပြန်ခွင့်ပြုပါဦး..."
သူ ပြန်သင့်သည့်အချိန်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ သူ နေထိုင်ရာက အာရုဏ်ဦးတိမ်လွှာစံအိမ်နှင့် အနည်းငယ်ဝေးကွာသည့်အပြင် အပြင်ဘက်တွင်လည်း မှောင်ရိပျိုးနေပြီဖြစ်သည်။
" တစ်ခု ရှိသေးတယ်..."
စားပွဲပေါ်ချလိုက်သည့် လက်ဖက်ရည်ခွက်မှ အသံတစ်သံ ထွက်လာသည်။
ရှန်းလျိုရှန့်က နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ထားသည်။
" ငါ ဗိုက်ဆာနေပြီ... ဘယ်ကနေ စားစရာသွားရှာရမှာလဲ... ငါက ကြေးမများတတ်ပါဘူး ညစာအတွက် ကြက်သား၊ ဘဲသား၊ ငါးနဲ့ အချိုတည်းဖို့အတွက် ဌာပနာမုန့်နဲ့ ဝိုင်အချိုရှိရင်ရပြီ..."
" ရှစ်စွမ်းက အစာမစားဘဲနေနိုင်တဲ့အဆင့်ကို ရောက်နေပြီလေ..."
" ဒါပေမဲ့ ငါတကယ် ဗိုက်ဆာနေတာ..."
ရှန်းလျိုရှန့်က သူ့ဗိုက်ကိုပွတ်လျက် ပြောလာသည်။
" နာထောင်ကြည့် ဂွီ ဂွီ ဂွီလို့တောင် မြည်နေပြီ..."
ကျိုးရွှမ်လန်၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်များ တွန့်ချိုးသွားသည်။ ဂုဏ်သရေရှိသော အင်မော်တယ်တစ်ယောက်က အရှက်ကင်းမဲ့စွာဖြင့် ဗိုက်ဆာဟန်ဆောင်နေလိမ့်မည်ဟု သူ လုံးဝ မထင်ထားခဲ့ပေ။
" ချင်းလင်ဂိုဏ်းမှာက သေမျိုးတွေရဲ့ဟင်းပွဲမျိုးမရှိဘူး... သစ်သီးတွေပဲရှိတယ်..."
