Chapter 70
သူ့လူများထွက်သွားသည့်အခါ ဝမ်ရမ်ချင်က ကျောက်စိမ်းပန်းကန်ပြားပေါ်မှ စပျစ်သီးများကိုစားပြီးနောက် အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားသည်။
ရှောင်းချီက သူ့နောက်မှ ထပ်ကြပ်မခွာ လိုက်လာသည်။
" အဲဒီအစ်ကိုကြီးက ကျွန်တော့်ကို ရိုက်လည်းမရိုက်ဘူး မုန်းလည်းမမုန်းဘူး... ကျွန်တော် သူ့ကိုတကယ်သဘောကျတယ်..."
တံခါးပိတ်ပြီးသွားသည့်အခါ ဝမ်ရမ်ချင်က ပိုးလက်ကိုင်ပဝါတစ်ထည်ထုတ်ပြီး သူ့လက်ပေါ်ဖြန့်ကာ လက်ဖျားမှ စပျစ်ရည်များကို တဖြည်းဖြည်းချင်း သုတ်နေလိုက်သည်။
သန့်ရှင်းအောင် သုတ်ပြီးသွားသည့်အခါမှ မျက်ဆံလှန်ပြလိုက်ပြီး ပြောလာသည်။
" ဒီကိုလာခဲ့..."
ရှောင်းချီက သူ့နားသို့လာပြီး ရေရွတ်လိုက်သည်။
" ကျွန်တော့်ကို အစ်ကိုကြီး ကျစ်ပေးလိုက်တဲ့ ကျစ်ဆံမြီးလေးက ကြည့်ကောင်းလား... အမေက ကျွန်တော့်ကို ကျစ်ဆံမြီးမကျစ်ပေးတာကြာတော့ ရှုပ်ပွနေပြီထင်တယ်..."
ဆန့်ထုတ်ပေးထားသည့်လက်ကို သူ လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး နောက်အခိုက်အတန့်တွင် အရိပ်အသွင်ပြောင်းသွားကာ ဝမ်ရမ်ချင်၏ ခန္ဓာကိုယ်ထဲ ဝင်ရောက်သွားသည်။
ဝမ်ရမ်ချင်၏ အုံ့မှိုင်းမှိုင်းမျက်ဝန်းများက အရောင်အနည်းငယ်လက်လာပြီး သူ၏ စိတ်ဝိညာဉ်ပင်လယ်တွင် မှတ်ဉာဏ်အပိုင်းအစအချို့ ရောက်ရှိလာသည်။
ထိုမှတ်ဉာဏ်၏ ပထမတစ်ဝက်က အမှန်ပင် စိတ်ဝင်စားစရာ မကောင်းလှပေ။ သူက ပုံမှန်အတိုင်း ကြိမ်းမောင်းရိုက်နှက်ခံရသည်မှာ ခွင့်မလွှတ်ပေးနိုင်သည့်အရာတစ်ခုခုကို ပြုလုပ်ထားသကဲ့သို့ဖြစ်ပြီး အားလုံးက သူ့ကို ဓားပေါင်းထောင်ချီနှင့် ထိုးသတ်လိုကြသည်။
ဇို့လင်နှင့် ယိုရှဲ့ကိုလည်း သူမြင်ခဲ့သည်။ တစ်ယောက်က သူ့ကို ကြာပွတ်ဖြင့် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ရိုက်နှက်ပြီး အခြားတစ်ယောက်က သူ့လည်ပင်းနှင့် မျက်လုံးများကို အပ်ဖြင့်ထိုးဖောက်ရန် ကြိုစားကာ " မြို့အရှင်က သွေးနှောတွေကို အမုန်းဆုံးပဲ " ဟု ပြောနေသည်။
