Chapter 17
ပင်မတောင်ထွတ်မှ တပည့်များကို စီမံကွပ်ကဲရာတွင် အဆင်ပြေလွယ်ကူစေရန်အတွင် ချင်းလင်ဂိုဏ်းမှ အကြီးအကဲများက တောင်ထွတ်ငယ်များတွင် အမြဲနေထိုင်ခဲ့ကြသည်။
စုပိုင်ချယ့်က ဟွမ်နန်းတောင်ထွတ်တွင် နေထိုင်သောကြောင့် ထိုနေရာမှ တပည့်များက သူ့ကို အလွန်အရေးပေးကြသည်။ သူတို့ အကြီးအကဲ အေးအေးချမ်းချမ်းနားနေသည်ကို မနှောင့်ယှက်လိုကြသောကြောင့် သူ့ကို သွားမရှုပ်ကြပေ။
သို့ရာတွင် ဤအခိုက်အတန့်တွင်မူ သူ့နေရာ၌ လူများ ပတ်ပတ်လည်ဝိုင်းနေသည်။
" မတွန်းနဲ့ ငါလည်းကြည့်ပါရစေဦး... အင်မော်တယ်ရှန်းက ဒီရောက်နေတာလား..."
" အိုး မဖြစ်သေးဘူး... သူက ဆရာစုကို လာအနိုင်ကျင့်တာပဲဖြစ်မယ်... နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ် ဒီကိုလာတုန်းကဆို အခန်းထဲ ပစ္စည်းအားလုံးကို ချေမွပစ်တာလေ... သူက တော်တော် မုန်းစရာကောင်းတယ်..."
" ဂိုဏ်းချုပ်ကို မြန်မြန်သတင်းပို့ကြ... အင်မော်တယ်ရှန်းက အားနည်းတဲ့သူကို ထပ်အနိုင်ကျင့်တော့မယ်..."
" နေဦး... အင်မော်တယ်ရှန်းရဲ့လက်ထဲကိုင်ထားတာ ဘာကြီးလဲ... အနံ့က ထူးဆန်းလိုက်တာ မီးလောင်ထားသလိုမျိုးပဲ..."
" အဆိပ်ရော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား... ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ်မှ မဟုတ်တော့တာ... သူ ဟိုတစ်ခေါက်တုန်းကလည်း အကြီးအကဲစုကို အကျည်းတန်ဆေးတွေကျွေးဖို့ ကြိုးစားသေးတယ်လေ... တော်တော်လေးရက်စက်တဲ့ အပြုအမူပဲ... ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ငါတို့ အကြီးအကဲစုကို ကာကွယ်ရမယ်..."
" ဟုတ်တယ် အကြီးအကဲစုကို ကာကွယ်ရမယ်..."
" မင်း အရင်သွား..."
" မဟုတ်ဘူး မင်းအရင်သွား..."
စုပိုင်ချယ့်က တံခါးနားတွင်ရပ်နေပြီး သူ၏ အနက်ရောင်ဆံပင်များက ပခုံးပေါ် ဝဲကျနေသည်။
လရောင်က သူ့ပါးပြင်ထက်တွင် ဖြာကျနေပြီး သူ၏ နူးညံ့ကာ အပြစ်အနာအဆာကင်းမဲ့နေသည့် မျက်နှာထက်တွင် အရောင်တလက်လက်တောက်နေသည့် အရည်စက်များ တွဲလဲခိုနေသည်။ သူက ယခုမှ ဆေးကြောသန့်စင်ပြီး၍ အနားယူရန် ပြင်ဆင်နေချိန်တွင် မမျှော်လင့်ထားသည့် ဧည့်သည်တစ်ယောက်၏ အတင်းအကြပ် ဆင့်ခေါ်ခံလိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။
