Chapter 20
ဝတ္ထုထဲတွင် ကျိုးရွှမ်လန်က မိဘမရှိသော တစ်ကောင်ကြွက်တစ်ယောက်ဖြစ်၍ လူစည်ကားရာလမ်းများတွင် အခြားလူများစွန့်ပစ်ထားသည့် စားစရာများကို ရှာဖွေစားသောက်၍ ရှင်သန်နေထိုင်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ လူများက သူ့ကို သူဖုန်းစားဟုခေါ်ကြပြီး တုတ်များဖြင့် ရိုက်နှက်ကြသည်။ အသက်ဆယ်နှစ်အရွယ်တွင် ချင်းလင်ဂိုဏ်းမှ သူ့ကိုလက်ခံခဲ့၍ မြောက်များစွာသော အခက်အခဲများကြားတွင် မနည်းကြိုးစားပြီး ရွယ်တူများအကြား၌ နံပါတ်တစ်တပည့်ဖြစ်လာကာ ဂိုဏ်း၏ ထူးချွန်သူများထဲမှတစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အဆင့်တစ်ရသူက
အကောင်းဆုံးရှစ်စွမ်းကို ဆရာအဖြစ်လက်ခံရမည်ဟု သူကြားခဲ့သော်လည်း သူ ဆန္ဒရှိသည့်အတိုင်း မဖြစ်ခဲ့ပေ။
" ဒါပေါ့ မင်းက ငါ့တပည့်လေ..."
ရှန်းလျိုရှန့်က နှုတ်ခမ်းများတွန့်ကွေးလိုက်သည်။
" ဘယ်သူနဲ့မှ မတူတဲ့ တစ်ယောက်တည်းသောသူပေါ့..."
ထိုခံစားချက်မျိုးကို သူ ကိုယ်ချင်းစာနိုင်သည်။ ယခင်ဘဝတွင် အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်အထိ နေထိုင်ခဲ့ပြီးနောက် မည်သူ့ကိုမှ ဂရုစိုက်ပြီး စိုးရိမ်ပူပန်နေစရာမလိုသည့် ဘဝသစ်တစ်ခုကို ရောက်လာခဲ့၍ သူ့အဖြစ်က လွင့်မျောနေသည့် ဒိုက်မှော်တစ်ခုနှင့် တူနေသည်။
" ရှစ်စွမ်းလည်း အတူတူပါပဲ..."
ကျိုးရွှမ်လန်က တမင်တကာပြောလိုက်သည်။
" ဘယ်သူနဲ့မှမတူတဲ့ တစ်ယောက်တည်းသောလူ..."
ရှန်းလျိုရှန့် မျက်တောင်တစ်ချက်ခတ်လိုက်ပြီးနောက် သူ့လက်ကောက်ဝတ်တွင် ပတ်ထားသည့် ဖဲကြိုးနက်ကို ဖြည်လိုက်သည်။ ၎င်းက သူ့စီနီယာအစ်ကိုထံမှ ရရှိခဲ့သော ကြယ်တာရာဖဲကြိုးဖြစ်သည်။ ၎င်းက လက်နှစ်လုံးစာခန့်သာအကျယ်ရှိပြီး မျက်လုံးကိုစည်းထားလိုက်ပါက နတ်ဘုရားသိမြင်မှုကို တားဆီးထားနိုင်သည်။ ၎င်းက လူတစ်ယောက်၏ နတ်ဘုရားသိမြင်မှုကို လေ့ကျင့်ပေးရာတွင် အရေးပါသောပစ္စည်းဖြစ်ပြီး ၎င်းအပေါ် ကျိုးရွှမ်လန်၏ ထိန်းချုပ်နိုင်မှုကို တိုးမြှင့်ပေးလိုခြင်းဖြစ်သည်။
