Chapter 18
လေပြည်လေညှင်းလေး ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်လာ၍ လှပသော မက်မွန်ပွင့်များ ကြွေကျလာသောကြောင့် လေထဲတွင် ပန်းရနံ့များဖြင့် ပြည့်နေသည်။
ဤသို့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်းချမ်းနေမှုထဲတွင် ရှန်းလျိုရှန့်က အသံတိုးတိုးဖြင့် ရုတ်တရက်မေးလာသည်။
" သူတို့ဘာလို့ ငါ့ကို သဘောမကျကြတာလဲ... ငါက ရုပ်ဆိုးလို့များလား..."
ကျိုးရွှမ်လန် ထိတ်လန့်သွားပြီး သူ့အကြည့်များက ရှန်းလျိုရှန့်ပေါ် ရောက်လာသည်။
မိုးရေစိုနေသည့် မက်မွန်ပွင့်များ ကြွေကျလာပြီး သူ့ရှစ်စွမ်း၏ အနက်ရောင်ဆံနွယ်များဖြင့် ပွတ်တိုက်ပြီးနောက် ပခုံးပေါ် တဖြည်းဖြည်း ကျလာပေသည်။
ကျိုးရွှမ်လန် လက်တစ်ဖက်ဆန့်ထုတ်ပြီး ပွင့်ဖတ်များကိုဖယ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
" ဒီလောကကြီးက မရေမတွက်နိုင်တဲ့သူတွေ အများကြီးထဲမှာ ရှစ်စွမ်းရဲ့ တစ်ဝက်ကိုတောင် မှီတဲ့သူ မရှိပါဘူး..."
ရှန်းလျိုရှန့်က "အိုး" ဟုသာ တုံ့ပြန်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာထက်တွင် ပျော်ရွှင်ဝမ်းမြောက်သည့် အမူအရာကို မမြင်ရပေ။
အခိုက်အတန့်တစ်ခုအထိ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေပြီးသည့်နောက်တွင် သူက တစ်ယောက်ယောက်ကို အနှောင့်အယှက်ပြုမိမည်စိုး၍ ခပ်တိုးတိုးလေသံဖြင့် သတိကြီးကြီးထားပြီး မေးလိုက်သည်။
" ဒါဆိုရင် ငါ့ကိုဘာလို့ မိဘမဲ့ဂေဟာမှာ သွားပစ်ထားကြတာလဲ... သူတို့ငါ့ကို မလိုချင်ကြဘူးလား..."
မိဘမဲ့ဂေဟာဟူသည့်အရာကို ကျိုးရွှမ်လန် မသိသော်လည်း ထိုအကြောင်းနှင့်ပတ်သက်ပြီး မေးမြန်းချင်သည့်စိတ် မရှိခဲ့ပေ။
သူ့အကြည့်က ရှန်းလျိုရှန့်၏ မျက်နှာထက်တွင်သာ ရှိနေခဲ့သည်။ ရှန်းလျိုရှန့်က တောက်ပနေသည့် ဇာမဏီမျက်ဝန်းနီနီထဲတွင် မျက်ရည်များဝဲနေပြီး နူးညံ့ဖြူဖွေးသည့် ပါးပြင်ထက်ကို တပေါက်ပေါက်ကျနေသည်။
" ရှစ်စွမ်း..."
ကျိုးရွှမ်လန်၏ ရင်ထဲ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာသည်။
