အဆိပ်ရှိသောကျေးလက်က 'ကြင်ယာတော်'

☘️ Chapter 157

☘️ Chapter 157
☘️ Taking a Walk : Take The Initiative To Save People (1)

နေ့လယ်တစ်ရေးအိပ်ပြီးနောက် လင်းဂျင်ရွှမ်သည် သူ့ကတိကိုလိုက်နာကာရန်ရှန်းလွေ့နှင့် လမ်း လျှောက်ထွက်ခဲ့သည်။ စိတ်အပန်းပြေဖို့ အခွင့်အ လမ်းရှားရှားပါးပါး၊ အသိဉာဏ်မရှိသူတစ်ယောက်က သူတို့ကို နှောက်ယှက်ဖို့ ခုန်ထွက်လာရင် ဆားဝက်‌မြေမှကုန်းဘေးမှာ သူတို့ကိုယ်တိုင်တည် ဆောက်ထားတဲ့ အဲဒီလမ်းကိုရွေးလိုက်တယ်။ တစ်လမ်းလုံးနှစ်ယောက်သားလက်ချင်းချိတ်ကာ စကား ပြောကာ ရယ်မောရင်း လမ်းလျှောက်ရင်းရပ်တန့်လိုက်ကြသည်။ တစ်လကျော်ကြာခဲ့ပြီ ဤသည်မှာ တစ်ရွာလုံး၏မြင်ကွင်းကိုပထမဆုံးအကြိမ်ရှင်းရှင်း လင်းလင်းမြင်လိုက်ရခြင်းပင်။

“လမ်းနှစ်ဘက်ခြမ်းမှာ သစ်ပင်စိုက်ရင် နွေကျသိပ်ပူမှာမဟုတ်ဘူး။ ညစာစားပြီးတဲ့အခါ ငါတို့ ကလေးတွေကို သစ်ပင်အောက်မှာလမ်းလျှောက်ပြီး မိဘနဲ့ကလေးကြား အပြန်အလှန်ဆက်ဆံရေးတိုးမြှင့်ပေးနိုင်တယ်။”

ဇူလိုင်လသည် ပူပြင်းလှသော ရာသီဥတုကြောင့် ချွေးစိုနေသော အဝတ်စဖြင့် လူနှစ်ယောက်အေး အေးလူလူပြန်လာကြပြီး မလွှဲသာမရှောင်သာဖြစ်နေကြသည်။

"တကယ်လို့ မင်းလိုချင်ရင် ရှောင်ကုန်းတောင်ကို သွားကြည့်ဖို့ လူအနည်းငယ်လောက်ကို နေ့ချင်းည ချင်းအစားထိုးစိုက်ခိုင်းလိုမယ်။ မင်းရဲ့ချွေးတွေကိုသုတ်လိုက်ပြီးတော့ ငါမင်းနဲ့အတူတူအိပ်သင့်တယ်"

ခြံအိမ်နောက်မှာ ရပ်လိုက်ပြီး ရန်ရှန်းလွေ့က သူ့အတွက်မျက်နှာပေါ်က ချွေးတွေကိုသုတ်လိုက်တယ် လင်းဂျင်ရွှမ်ကပြုံးပြီး

“ဒါ အကြံကောင်းပဲ။ ဒါပေမဲ့ မြေယာကိုပြင်ပြီးမှပဲ ဒီအကြောင်းတွေကိုပြောနိုင်မှာ။ အဲဒီတုန်းကအလုပ် သမားတွေကနည်းနည်းဈေးသက်သာတယ်။ ဒီလိုရာသီဥတုမျိုးမှာ မင်းဘာမှမလုပ်ဘဲလမ်းမှာရပ်နေတာတောင်ပင်ပန်းနေတာ အဲ့ဒီအလုပ်သမားတွေ အားလုံးနေပူရင် သူတို့အတွက်ကော ဆေးဖိုးမပေးသင့်ဘူးလား”

လှောင်ပြောင်သည့်လေသံမျိုးဖြင့် ပြောနေသည့် သူ့စကားများက ရန်ရှန်းလွေ့ကို ရယ်မောစေခဲ့သည်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပြုံးပြကြတယ် အခု ရွာအဝင်ဝက ဈေးကိုရောက်လာခဲ့တယ်။ လင်းဂျင်ရွှမ်ကမျက်လုံးပြူးပြီး သူ့ကိုလမ်းမပေါ်ပြန်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး