Bxb kurgusudur
( Tamamlandı )
2 Yıl boyunca beş yıldızlı bir otelin Resepsiyonda çalışıp, eski müdürden yemediği azar kalmayan bir çalışanın, otel sahibinin yeğeni ve yeni müdür olmuş biriyle olan aşkını anlatacak...
Argo ve küfürler vardır. Ona gö...
Dolu dolu bir bölüm sizi bekliyor Keyifli okumalar ❤️
***********
İnsan hergün biraz daha eksilir miydi? Evet, eksilirdi. Çünkü, ben hergün biraz daha tükeniyordum. Yaşayamadığım çocukluğum vardı. Birde şuan bana gençliğimi ziyan edenler vardı. İnsanlara güvenmeyişim sebebi, bana söylenen ve doğrusu olmayan yalanlardı... Her defasında kendimi inandırmayı nasıl başarıyordum inan bende bilmiyordum. İnsanlar değişebilirdi. Belki bu sefer karşına çıkan doğru kişidir diyordum ama geldiğim nokta hep aynıydı Acı, kandırılmışlık, sahte sözler ve sahte duygular. Ben birini bile yaşamaktan korkarken, insanlar korkmadan, bodoslama dalıyordu bu kötülüğün içine. Zevk mi alıyorlardı yada birinin canını acıtınca egolarımı okşanıyordu.
Hergün, her saat kendi kendime 'sabırlı ol Metin, geçecek tüm bunlar' diyordum ama geçmek bilmiyordu, biter diyordum bitmiyordu. Hergün, biraz daha ruhum bedenimden çekiliyordu. Artık kendimden korkuyordum...
Şuan karşımda gözlerimin içine bakıp, beni paramparça eden adamın gözlerine bakıyordum ama ne cevap verecektim. Ne kadar inanmalıydım. Yada ne kadar inanmamalıydım. Kafam bomboş bir şekilde önce sahile bakıp, ardından hızlıca masadan kalkıp, tek söz etmeden son kez yüzüne baktım ve titrek bir nefes alıp, oradan ayrıldım. Evimin buraya yürüyerek 40 dakikalık mesafesi vardı. Birinden kaçar gibi değilde, ellerim cebimde bomboş bir şekilde etrafıma bakıp, sarsak adımlarla yürüyordum.
Neden böyle birşey yapma gereği duymuştu ki. Ayrıca beni sevdiğini söylüyordu ve onca şeyden sonra buna inanmamı bekliyordu amına koyayım. Telefonum çalınca, elimi cebime atıp, ekrana baktım. Arayan kişi Furkan'dı. Hiçbir şey olmamış gibi telefonu kulağıma koyup, stabil bir şekilde;
"Efendim" dedim
"Kanka geç gelecek misin, ona göre yemek yapayım diyorum"
"Sen ye ben biraz geç geleceğim"
Deyip, konuşmasına daha fazla izin vermeden telefonu uçak moduna aldım. Ardından kafamı önüme eğip, yürümeye devam ettim. Yürüdüm, yürüdüm hemde o kadar yürüdüm ki, kafamı kaldırdığımda kabristana gelmiştim. Bende buraya geleceğimi tahmin etmiyordum. Sadece ayaklarım beni nereye götürürse, oraya doğru adımlamaya başlamıştım. Sanki bütün insanı duygularımı benden almış gibilerdi.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Etrafıma buğulu gözlerle baktığımda, tek, tük insan vardı. Normalde bu saatlerde, buraya gelmeye korkardım ama bu sefer farklıydı, bu sefer bizzat mezarlarına gelip, şikayetlerde bulunacaktım. Yada sessizce oturacaktım. Yani bilmiyordum. Ellerimi cebime koydum. Derin bir nefes alıp, annem ve babamın mezarına doğru yürüdüm. Yaklaşık 5 dakika sonra, yanlarına geldim ve iki mezarın ortasına geçip, babamın mezarına sığındım. Ne ağlıyordum, nede tepki veriyordum.
