කටුපිටපත| KATUPITAPATHA

47

ඒ මහනුවර උසස් පාසලයි. සුදු පාට ගොඩනැගිලි එක්ක තැනින් තැන වැවුනු රූස්ස ගස්, ලස්සන සඳහා වවපු පුංචි මල් ගස්, බුදු පහන ලෑස්ති කරන්න මල් ගේන්න අමතක වෙන ඇට්ටරයන්ගේ හදිසි ප්‍රයෝජනයට ගන්න වතුසුද්ද ගස්, රූස්සෙට වැඩුණු අරලිය ගහ... ඉස්කෝලේ ලස්සන සිය ගුණයකින් උලුප්පලා පෙන්නලා තිබුණා. හාත්පසම අඳුරු කර තිබු අහස, හෙමින් සීරුවේ පහළට කඩාගෙන හැලුන වැහි බිංදු වේගය වැඩි කරමින් කඩා හැලුනා. මුලු පාසලම මහ වැස්සකින් තෙමීගෙන එද්දි පාසල් ජීවිතයේ අන්තිම වැදගත්ම කඩයිමක් පහු කරන්න සූදානම් වන පළවෙනි අවුරුද්දේ හිටපු තෙධාෂ දිග සුදු කලිසම සහ ෂර්ට් එක කියන පාසල් නිල ඇඳුමෙන් ග්‍රවුන්ඩ් එක මැද ඉඳලා සෙවනක් හොයන් ග්‍රවුන්ඩ් එකේ එක් පැත්තකට යාලුවො දෙන්නෙක් එක්ක දුවද්දි තවත් තමන්ගේ පපුව ගාවට විතර උස සුදු දිග කලිසම සහ සුදු ෂර්ට් එක ඇඳගත්තු කවුරුහරි තෙධාෂගේ ඇඟේ හැපුනේ තෙධාෂ ඒ ඇඟේ හැප්පුන කෙනා දිහා මහ වැස්සෙම බලද්දි. ඒ ඇඟේ හැපුන කෙනාගේ අළු පාට ඇස් දිහා තෙධාෂ මහ වැස්සේ නතර වෙලා බලන් ඉද්දි ඊළඟ නිමේෂයේ ඒ අලු පාට ඇස් තිබුණ කෙනා තෙධාෂට සොරි අයියේ කියාගෙන ග්‍රවුන්ඩ් එකේ අනික් කෙලවරට දුවගෙන ගියා. තෙධාෂ ලා දුඹුරු බළල් ඇස්, දුඹුරු කෝපි ඇස්, තද කළු ඇස්, කලාතුරකින් නිල් පාට ඇස්, කෝපයෙන් රතු වුණ ඇස් එකී මෙකී ඇස් ජාති දැකලා තිබුණත් මේ මීදුමක්  වගේ අළු පාට ඇස්..ජීවිතේටම තෙධාෂ දැක්කේ පළවෙනි වතාවට.

තෙධාෂගේ යාළුවො තෙධාෂව ඇඳගෙන අනික් කෙලවරේ හෙවනකට ඇදගෙන යන්න මොහොතේ පවා තෙධාෂගේ මනසේ හිටියේ ඒ අලු ඇස් තිබුණ හුරුබුහුටි කොල්ලා. කොහොමද ඒ තරම් දිස්නයක් ඒ ඇස් අස්සේ හංගන් ඉන්නේ?? තෙධාෂගේ ඇස් ධනුර්වගේ ඇස් එක්ක හම්බවුණ පළවෙනිම වතාවේ හිතට දැනුනේ ඒක. සෙවනට වෙලා අනික් කෙලවරේ යාලුවෝ එක්ක උඩ පැන පැන ඉන්න ඒ අලු ඇස් දිහා තෙධාෂ මේ කෙලවරේ ඉඳලත් බලාගෙන හිටියා.

'දිලිසෙන තරු කැට හංගන්
ඒ අලු දෙනෙත දිලෙන හැටි
කෝපි පැහැ දෙනෙත් අතරින්
එකම එක දෙනෙතක්
මහ වැස්සෙම බලාගෙන හිටියා...'

මහ වැස්සේ දැකපු ඒ අලු පාට ඇස් අමතක කරන්න විදිහක් නැතුව තෙධාෂ දවස් ගාණක් පුරාම කල්පනා කළේ ඒ අහම්බෙන් හම්බවුණ කෙනා ගැන. කල්පනා ලෝකේ එරිලා හිටපු තෙධාෂව මේ ලේකෙට ඇදලා ගන්න සනූෂට මහ හයියෙන් තෙධාෂගේ පිටට පාරක් ගහන්නම සිද්ධ වුණා.