ÖLÜMÜN MELODİSİ *Varta *

53 - Can Acıtan ve Can Avutan

『 Gözlerimin gördüğü tek şey ihanetlerin bedenimde bıraktığı izlerdi. 』

Daha fazla acıya gerek yoktu olanına bile dayanamıyordum ki. Hâlâ tazeliğini koruyan acılarım beni öyle bir ıstırapla sarmalıyordu ki nefes almak bile ölümü görmek gibiydi.

Sesler vardı." Kaç!" diyen. "Arkana bile bakma ve kurtul!" diyen sesler.

Duyuyordum ama verilen emre itaat edemiyor, öylece olduğum yerde darbelerin bana ulaşmasını bekliyordum.

Ve acılarım iyileşmeden ben onlara alışamadan bedenim ve ruhum yeni sızılara misafir oluyordu.

Karanlığın bile ulaşamayacağı yerlere gitmek isterdim. Öyle bir yer var mı? Yok gibi geliyor nedense.

Karanlık yakardı. Karanlık yok ederdi. Karanlık seni senden alacak kadar sana cinnet geçirirdi. Karanlık en büyük korkuyu sunardı.

Peki ben neyden korkuyordum? Karanlıktan mı? Ölümden mi? Acıdan mı?

Hiçbiri....

Çünkü hepsini deneyimlemiştim.

Zihnim yaşadıklarından sonra pata küte devrildi. Önce ölüme tanıklık etti; Kollarım arasındaki bir ölüm ... Sonra en büyük acıyı hissettim; Ölüm benden kaynaklanmıştı... Sonra ihaneti tattım ; sadece boynumdaki kolyenin varlığı yüzünden olan bir ihanet.

Beni inanışlarım öldürdü.

Beni inanışlarım acıya alıştırdı.

Beni inanışlarım kahretti.

Beni inanışlarım ruhsuz bir insana çevirdi.

Beni inanışlarım sessizliğe alıştırdı.

Bana inanışlarım ihaneti yaşattırdı.

Bana inanışlarım intikam almayı fısıldadı.

Buz kesilmiş ruhlarımız güneş ışığı altında ısınmayacak kadar soğuğa maruz kaldı.

Buz kesilmiş ruhlarımız sevgiyi hissetmeyecek kadar ondan öteye savruldu.

Buz kesilmiş ruhlarımız tüm hislerinden yavaşça arındı.

Buz kesilmiş ruhlarımız tamamen yaşamdan koparıldı.

Yok olduk. Yok olmaya itildik. Yaşam zorluklarla doludur. Ve bu zorluklara karşı mücadele içerisinde olmak veya olmamak ise bizlerin elinde. Ya başından pes edersin ya sonuna kadar ilerlesin ya da tam ortasında yaşama elveda edersin.

Seçim senin ellerinde. Acıyı da sen seçersin mutlu olmayı da. Nasıl mı? Her anın kıymetini anlamayı ya da her anın içerisinde kendine küçük mutluluklar çıkarmaya çalışarak.

Zor olan aslında zoru başarmak değildir.

Zor olan o adımı atmayı başarmaktır.

Yoruldum. Şu andan itibaren. Ama bu yorgunluk gelip geçici. Sadece biraz sessizliğe ihtiyacım var. Onu elde ettikten sonra tekrar kaldığım yerden devam edeceğim savaşmaya, çabalamaya ve mücadele etmeye...